Vikan - 15.03.1962, Blaðsíða 18

I. ■
Æ. : ,
jff CíMÍ 1 m
m g

m |v .-/'fH
t jsprengju inn 5 matvörubúðina, i Þeirri
f 'von að bað yrði til Þess að Bemardo
' og Hákarlarnir létu sér ekkl lengur
nœgja skæruhernaðinn og legðu til
orrustu, en Bernardo lét ekki hafa sig
til Þess. Aftur á móti höfðu tveir af
Hákðrlunum gert Nonna pelabarni
fyrirsát í kvikmyndahúsi kvöldið eft-
ir og leikið hann -grátt í hefndarskyni.
Nonni pelabarn vissi ekki fyrr til
en hvössum íssting var Þrýst að síðu
hans, og um leið var Því hvislað að
honum, að honum væri vissara að
gefa ekki hljóð frá sér. Þegar Há-
körlunum tveim hafði Þannig tekizt
að leiða hann inn I snyrtiklefa, höfðu
Þelr troðfyllt munn hans af Þurrku-
pappír, svo hann gat hvorki æmt eða
skræmt, og eftir að Þeir höfðu barið
hann og hrakið, stungu Þeir höfði
hans ofan I setuskálina, unz honum lá
vlð drukknun, en að lokum stungu
Þeir gat á eyrnasnepla hans með ís-
stingnum, og kváðu Það hefndarmerki.
Skyldi hann skila Því til samherja
sinna, að Hákarlarnir væru Þess fúsir
að berjast við Þoturnar, en Þeir
mundu Þó aldrei láta Þann fjandskap
bitna á aldurhnignu fólki og varnar-
lausu, eins og Þoturnar hefðu gert sig
seka um. Gætu Þoturnar ekki viður-
kennt Þá sjálfsðgðu drengskaparreglu
í skæruhernaði sinum, skyldu Þeir
sjálfa sig fyrir hitta.
„Þetta er hámarkið", sagði Riff
við Þoturnar. Þeir héldu fuhd heima
hjá honum, vegna Þess að foreldrar
hans unnu lengur en venjulega Þenn-
an dag. „Við látum engum liðast að
níðast Þannig á pelabarninu".
„Ég er særður", varð Nonna pela-
barni að orði.
3. HLUTI.
Bernardo stelg skref aftur á bak
og virti systur sína fyrir sér. „Þú ert
svo sannarlega yndisleg stúlka. Chlno
má hrósa happi — en meðal ann-
ara orða. velztu Það. að hann lánaði
mðmmu og pabba peninga fyrir far-
gjaldinu Þínu hingað?"
„Ég veit Það“, svaraði María og
laut höfði. „Hg herði mig Því vlð vlnn-
una eins og ég get, svo við getum
greitt honum skuldina sem fyrst".
„En Þér fellur hann vel I geð?"
„Já", svaraði Marla.
Bernardo kramdi sigarettustubblnn
undir fæti sér og fékk sér nýja úr
pakkanum. „Geturðu Þá ekki elskað
hann ?“
„Ég veít Það ekki", svaraði María.
„En hann er mjög aðalaðandl piltur".
„Við skulum koma niður", mælti
hann og tók I hðnd systur sinnar.
„Gestirnir eru farnir heim og fjöl-
skyldan gengin til náða. Hvernig fell-
ur Þér annars starfið?"
„Ihns vel og hugzast getur", svar-
aði Maria. „Við verzlum eingöngu
með brúðarklæðnaði — kjóla og slæð-
ur, allt svo dásamlega fallegt".
„ „Þú verður sjálf hin fegursta
brúður", sagði Bernardo við systur
sína. „Fegurst allra. Þegar Chino sér
Þig 1 kirkjunni, verður hann frá sér
numinn af hrifningu, Hann erjrannski
ekki að öllu leyti eins og við hinir
Hákarlarnir, Þvi að hann hefur feng-
ið sér fasta vinnu. En Það segi ég
orða sannast, að ekki finnst mér neinn
annar úr Þeim hópi vera Þín verður".
Hann lyfti Þakhleranum, laut systur
sinni hæversklega og benti henni að
ganga á undan niður stigann. „Hann
yrði Þér áreiðanlega góður eiginmað-
ur, svo Þú ættir að reyna að elska
hann".
„Ég skal reyna", svaraði Maria.
„Ég skal reyna eins og mér er frek-
ast unnt. Ætlar Þú lika að fara að
sofa?"
„Ekkl strax", svaraði Bernardo.
,,í!g Þarf að ræða við strákana nokkur
orð".
„Um hvað?" spurði Maria. „Bar-
dagaundlrbúning ?“
Bernardo kyssti systur sina á vang-
ann. „Við ætlum bara að spjalla sam-
an", svaraði hann.
„Góða nótt", mælti Maria.
ANNAR KAFLI
1 fullar Þrjár vikur höfðu Þoturn-
ar ásótt Hákarlana, og Það var sið-
ur en svo að Hákarlarnir hefðu látið
undan síga. Riff hafði háð marga
harða sennu, og eitt sinn hafði mun-
að minnstu að hella, sem varpaö var
fram af Þakbrún, hæfði Bernardo I
hðfuðlö.
Atökin hðrðnuðu með hverju kvöldi
sem leið; loks héldu Þeir Schrank
og Krupke stöðugt vörð í hverfinu,
sátu um Riff og Bernardo og Þeirra
fyigjara. En Þeir piltarnir Þekktu um-
hverfið betur en lögregluÞjónarnir
og fundu sér ótal fylgsni, Þar sem
Þeir leyndust og biðu Þess að lög-
reglubíllinn æki brott, svo átökín
gætu hafizt. Þeir Schrank og Krupke
voru oft Þaulsætnir, Það var oft ekki
fyrr en Þrjú til fjögur að nóttunni að
Þeir óku brott, og Þá skriðu bæði
Þoturnar og Hákarlarnir óðara úr
fylgsnum sínum og Þá var ekki að
sökum að spyrja. Átökin stóðu Þangað
til birti af degi, og margir höfðu meiri
og minni meiðsli af, og hatrið á milli
flokkanna jókst stöðugt.
Síðustu fjórar næturnar hafði Há-
körlunum veitt öllu betur en Þotun-
um, sýnt öllu meiri kænsku og hug-
vitsemi I skæruhernaði sínum, en Þot-
urnar höfðu Þó ekki legið á liði sinu.
Túli hafði varpað annarri ólyktar-
„Þú ert merktur", varð A-Rabban-
um að orði. „Og að öllum likindum
ertu merktur Hákörlunum".
Riff barði í borðið með skeftinu
á fjaðurrýtingi sinum. „Ekkert Þvað-
ur", sagði hann. „Þú Þekkir Hákarl-
ana, sem léku Þig Þannig", spurði
hann pelabarnið.
„Að minnsta kosti annan Þeirra",
svaraöi hann. „Annars vitið Þið að
Þessi svín eru hvert öðru svo lík, að
Það er ekki auðvelt að Þekkja Þau
sunudur. Þeir kváðu Þetta hefnd fyr-
ir ólyktarsprengjurnar". Nonni pela-
barn Þuklaði eyrnarsneplana. „Ætlið
Þið að láta Þá sleppa?"
„Við höfum tekið okkar ákvörðun",
mælti Riff af móði. „Nú fyrst látum
við til skarar skríða. Svaraðu, Díesill,
Það er einhver við dyrnar".
Riff var að vona, að Það væri Tony.
Fyrir nokkrum dögum hafði hann
hripað Tony línu og stungið bréfinu
í póstkassann á hurðinni heima hjá
honum, sagt honum hve nú hallaðist
á Þoturnar og hversu áriðandi Það
væri, að hann tæki aftur við for-
ystunni. En Það reyndist vera Allra-
skjáta, sem stóð úti fyrir dyrum, og
henni tókst meira að segja að smeygja
sér framhjá Diesilnum, inn í eldhúsið.
„Hvernig stendur á Því, að Þið lét-
uð mig ekki vita að Þessum fundi?"
spurði hún Rlff reiðilega.
„Er ekki nokkur lífsihs leið að
losna við Þig?" hreytti Hreyfillinn
út úr sér um leið og hann spratt úr
sæti sinu og beit á jaxlinn. Hann
hafði megnasta ýmugust á Þessari
stelpukind. „Á ég að henda henni
út um gluggann?" spurði hann Riff.
„Eg læt ekki neinn kasta mér á
dyr", svaraði hún ögrandi, og Þeim
orðum sínum til áréttingar otaði hún
að Þeim brotinni bjórkrús með hvöss-
um röndum, skæðu vopni, ef vel var
á haldið. „Nú skulum við fá úr Því
skorið hvort ég á ekki skilið að verða
tekin í hópinn, Riff", mælti hún og
18 VIKAN
sneri sér að honum. „Hvernig væri
að viðurkenna mig sem meðlim?"
A-Rabbinn hélt fyrir nefið um leið
og hann benti ögrandi á Allraskjátu.
„Hvernig væri að hópurinn . . . nei,,
Það vill enginn líta við Þér . . .“
„Rottan Þin". Hún réðlst á A-Rab-
ann. „Nú skaltu, svei mér Þá, verða
ærlega merktur . . .“
Riff greip hörðu taki um arm
henni, sneri glerbrotið úr höndum
hennar og fleygði Því í ruslafötu, sem
stóð undir eldhúsborðinu. „Út með
Þig, ljúfan litla, út með Þig". Og Riff
hratt henni út um dyrnar, sem Hlé-
barðinn hélt opnum; síðan skelltu
Þeir hurð að stöfum og settu örygg-
iskeðjuna fyrir, en Riff sneri sér aft-
ur að Þeim hinum. „Eruð Þið til alls.
búnir?"
„Já, við erum til alls búnir", svör-
uðu Þeir í kór.
„Gott". Riff tók sér aftur sæti við:
borðið og leit með stolti yfir hópinn
Þvi að allir virtust einhuga og til i
stórræði. „Ég er Þeirtar skoðunar",,
sagði hann, „að við verðum að berj-
ast fyrir yfirráðum okkar hér við:
götuna, og ég ætla mér ekki að láta
einhver aðskotadýr verða okkur Þar
yfirsterkari. Hákarlarnir láta sér
nægja að gera árásir öllum að óvör-
um og flýja svo, en ég hef andstyggð
á Þess háttar bardagaaðferð, auk
Þess sem ég vil fá Þessu sem fyrst
lokið. Við verðum Því að taka ákvörð-
un. Við verðum að afmá Þá gersam-
lega I úrslitaorrustu".
„Maður gegn manni!" Hreyfillinn
stökk á fætur og tók að greiða Imynd-
uðum andstæðingi sínum Þung högg
og stór. „Eftir Þessu höfum við ein-
mitt verið að bíða".
„Og nú Þurfið Þið ekki að biða
lengur", mælti Riff snúðuglega. „En
Það er ekki víst að Þessir ræflar fáist
til að berjast með hnúum og hnefum.
Þeir kjósa kannske heldur að berj-
ast með flöskum eða hnífum, eða
einhverjum enn hættulegri vopnum".
Nonni pelabarn rak upp stór augu.
„í>ú meinar byssur? Ekki Það að
ég sé hræddur", flýtti hann sér að
bæta við", en byssur — hvernig eig-
um við að ná í byssur handa okkur
öllum?"
„Ég hef einungis sagt, að svo geti
farið", svaraði Riff. „Og ég segi Það
einungis vegna Þess, að ég vil að við
gerum okkur Það ljóst, hvort við séum
reiðubúnir að mæta Þeim, ef svo fer.
Ég skal sjá svo um, að við getum
barizt við Þá með hvaða vopnum, sem
Þeir sjálfir kjósa. En ég vil vita hvort
Þið Þorið".
Diesillinn og Hreyfillinn spruttu
óðar á fætur og hrópuðu að Þeir
væru reiðubúnir að berjast, berjast,
berjast . . . Túli og Malbikarinn Iétu
sem Þeir skæru hvor annan flösku-
brotum í framan. Trölli Þóttist stinga
Snjókarlinn í hjartastað, en Snjó-
karlinn piiðaði á hann visifingri eins
og skammbyssuhlaupi. Þetta var að
vísu allt saman leikur, en Þeim var
Það alvara, að Þeir væru reiðubúnir
að berjast upp á líf og dauða. Og
Þegar Hreyfillinn öskraði, að hann
hefði að vísu ekki skorið neinn, lengi
að undanförnu, en mundi samt sem
áður ekki hafa týnt listinni niður,
tóku varir Nonna pelabarns ósjálf-
rátt að titra. Hann Þuklaði á eyrna-
sneplum sinum, en Það var eins og
sárin veittu honum ekki freimsu' Það
hugrekki, sem með Þurfti.
„Það er mín tillaga, að við berj-
umst við Þá með hnúum og hnef-
um. og jafnvel með grjótl", sagði
Nonni pelabarn, „en ekki með hnif-
um eða byssum. Við erum ekki nauö-