Vikan - 22.03.1962, Síða 40

Hinar vinsælu ITALIC kvensíðbuxur eru nú
aftur komnar á markaðinn.
Söluumboð :
G. Ö. NIELSEN
Aðalstræti 8. — Sími 18582.
KLÆÐAGERÐIN SKIKKJA
Aðalstræti 16.
Með lausa skrúfu.
Framhald af bls. 22.
að undanförnu. Við ættum að fara í
brask saman, hveinig.litist þév á það?
Eins og i garnla daga. Það var dásam-
legt, manstu það . . . Og Þeir hlógu
báðir.
Grönn og hávaxin þokkagyðia með
ljósa lokka, kltedd gullofnum sam-
kvæmiskjól, kom til móts við þá. Elún
var fögur, en köld eins og marmari. —
Við erum orðin of sein, elskan, sagði
hún við Jerry.
— Gamall kunningi, sagði Jerry og
kynnti þau. Tony . . . Dorine . . . Við
Tony seldum saman dagbiöð þegar við
vorum strákar.
Tony rétti henni höndina, en hún
lét sem hún sæi það ekki. — Við erum
að verða of sein. elskan, sagði hún við
Jerry og lét sem hún hvorki heyrði
né sæi þennan gamla félaga hans.
— Allt í iagi, svaraði Jerry henni.
Ég flýti mér allt hvað ég get. Síðan
sneri hann sér að Tony. Ég hef aldrei
stundarfrið, sagði hann. Komdu með
mér ....
Það var á meðan hann var að
hafa fataskipti, að Tony hreyfði við
hann erindinu og sýndi honum teikn-
ingarnar og ijósmyndirnar. — öll
þessi gistihús eru til sölu fyrir lítið
verð, sagði hann. Þau bera sig ekki
eins og er. Ég hef hugsað mér að hér
yrði gerður fyrsta flokks skemmti-
garður með öllum tækjum og Þess
háttar og reist fyrsta flokks gistihús.
Ræð bara ekki við það einn. Mér var
að detta í hug að við stofnuðum
hlutafélag ....
Jerry leit á teikningarnar og mynd-
irnar, skoðaði hvort tveggja af at-
hygli og það leyndi sér ekki að hann
hafði Þekkingu á þessum hlutum.
Sneri sér loks að Tony. — Ég skal
segja þér álit mitt, sagði hann. Kall-
aði siðan á einkaritarann. — Náið
símasambandi við Walt Disney í
Hollywood . . .
Tony ætlaði ekki að trúa sinum
eigin eyrum.
Sú Ijóshæðra á gullofna kjólnum
kom inn í sömu svifum. —- Við verðum
að leggja af stað, elskan, mjálmaði
hún. Við megum ekki seinni vera . . .
Jerry leit á Tony. — Hún hefur á
réttu að standa, mælti hann afsakaði.
Við verðum að fresta símtalinu.
— Ég hef þegar séð um það, sagði
sú Ijóshærða á leiðinni út. Bíllinn bíð-
ur, bætti hún við.
— Skörp stelpa, Dorine, varð Jerry
að orði um leið og hann lauk við fata-
skiptin. Tók hana upp af götu minni
í Hollywood. Heyrðu — komdu með
okkur á veðhlaupin . . .
Tony hugsaði sig um andartak.
Hann hafði ekki nema þrettán dollara
á sér, og það náði skammt ef hann
ætlaði sér að taka þátt í veðmálun-
um, eins og Jerry mundi eflaust ætl-
ast til. Hann kvaðst því þurfa að
skreppa heim rétt sem snöggvast en
verða kominn til móts við Jerry að
stundu liðinni. Hann vissi að ekki var
peninga að leita heima, svo hann veð-
setti bílinn fyrir fimm hundruð doll-
ara. Djarft teflt, það vissi hann mæta-
vel. En fyrst hann var kominn í fé-
lagsskap við Jerry sjálfan . . .
ÞEGAR HANN ruddist gegnum á-
horfendaþvöguna, heyrði hann kallað
til sín úr stúkunni, þar sem fyrirfólk-
ið sat. Það var Jerry. Hann ruddi sér
braut þangað og Jerry hliðraði til fyr-
ir honum, svo hann gæti setzt. — Gott
að þú skyldir koma. Við hðfum strax
tapað tveim veðmálum, aagðl hnnn
Veðmálasendill kom að stúkunni.
Jerry fékk honum fimm hundruð doll-
ara. — Ég legg það á þann gráa
þarna, númer niu, fyrir brúðuna mína
hérna. Og hér eru aðrir fimm hundruð
dollarar frá mér . . . Honum varð litið
á Tony. — Og hvað um þig? spurði
hann.
Tony hikaði, en ekki nema brot úr
sekúndu, því hann fann augu Jerrys
hvíla rannsakandi á sér. — Það er
bezt ég leggi fimm hundruð dollara
á hann lika, sagði hann og afhenti
sendlinum peningana.
— Það er kraftur í þér enn, kunn-
ingi og Jerry sló á öxl honum. Þetta
líkar mér. Hann kallaði á einkaritar-
ann, þá fallegu, bað hana að ná í
einhverja hressingu handa gömlum fé-
laga, sneri sér svo aftur að Tony.
Hvað hefurðu annars fyrir stafni
hérna?
— Það hef ég sagt þér. Ég rek
gistihús.
— Já, auðvitað hefurðu sagt mér
það. Hvað gengur eiginlega að mér?
Og þessi hugmynd þín, mér lízt vel
á hana.
Sú fallega færði Tony drykkinn. I
sömu svifum byrjaði áhorfendamúg-
urinn að æpa og öskra. Hlaupin voru
að hefjast. Jerry virtist ekki hafa
nema takmarkaðan áhuga á þeim. —
Hvað heldurðu að þetta gistihúsadrasl
kosti? spurði hann Tony.
Tony opnaði skjalatösku sína og dró
upp pappíra með útreikningum. —
Ég hef þetta allt hérna, sagði hann.
Jerry tók við þeim og athugaði þá-af
nthygli.
Nú heyrðist ekki mannsins mál fyr-
ir öskrum og óhljóðum. Hlaupinu var
lokið. Tony teygði hálsinn en sá ekki
neitt. — Hver vann? spurði Jerry.
— Númer niu, svaraði Dorine.
Tony spratt á fætur. Sagði hún
númer níu? Hann leit á tilkynninga-
töfluna. Það var rétt, númer níu hafði
orðið sigurvegari. — Hamingjan góða.
Það gerir fjögur þúsund dollara i
hlut ....
— Biddu nú hægur, sagði Jerry.
Þetta er í fyrsta skiptið, sem ég vinn
slikt veðmál á ævi minni. Þetta er
hamingjutákn, Tony. Það þýðir að
samstarf okkar muni gefa góðan pen-
ing i aðra hönd.
— Á ég að nálgast féð fyrir yður?
spurði sendillinn. Jerry kinkaði kolli.
— Fjögur þúsund dollarar. Tony
trúði varla enn. Feginn hefði hann
viljað að þau Mario og Soffia og Ally
væru öll viðstödd sem vitni að hinni
ótrúlegu heppni hans. Nú hafði ham-
ingjan svo sannarlega gerzt honum
hliðholl á ný, og það svo um mun-
aði . . .
Framhald i næsta blaði.
40 VIKAH