Vikan - 05.04.1962, Blaðsíða 31

„Ög síSan?" spurði karí enn. „Ilér
í Malaga rekst maður á skipstjóra
á hverju götuhorni. Nei og aftur nei,
drengur minn. En talaðu við mig,
Þegar þú hefur eignazt skip . . .“
Juan var reiður, þegar hann gekk
af þessum fundi. Mildaði það þó
huga hans, að honum tókst að ná
tali af Mercedes, áður en hann lét
úr höfn. „Ég skal bíða þín“, mælti
hún.
„Þegar ég kem aftur", sagði hann,
„sigli ég mínu eigin skipi".
Á leiðinni niður að höfninni sá
hann hvar hópur krakka gerði að-
súg að gamalli sígaunakerlingu, og
kastaði i hana ávaxtahýði og skarni.
Juan var drenglyndur og auk þess
víðsýnni en spænskir almennt, þar
sem hann hafði víða farið og mörgu
kynnzt. Hann rak krakkana á brott,
rétti sígaunakerlingunni nokkra aura
og kvaddi hana vingjarnlega.
Hún þakkaði honum og mælti:
„Launa vil ég þér góðvild þína, ungi
maður; ég skal segja þér örlög þín og
biðja þér blessunar, því að blessun
sígauna er ekki síður máttug en böl-
bænir þeirra". Juan hló við og rétti
henni hönd sina, en kerling kvað lófa-
spár hégóma einn. „Leyfðu mér að
lesa í augu þér“, sagði hún og horfði
svo fast á hann, að hann hefði ekki
getað litið undan þótt hann hefði
viljað. „Heitustu óskir þínar munu
rætast", sagði hún.
„Eignast ég mitt skip?“ spurði
hann.
„Tuttugu skip heidur en eitt, og
meyna, sem þú þráir“.
Hann hló enn, þetta sögðu þær
allar. „Og hvað lifi ég svo lengi?“
spurði hann.
Kerling mælti: Ég skal fá þér
verndarvætt, sem forðar þér frá öll-
um slysum. En deyja hlýturðu þeg-
ar mjöll fellur á götur hér í Malaga
á miðju sumri. Svo er skráð i for-
lagabók þína . . .“ Að svo mæltu
haltraði hún á brott.
Juan sigldi til Austur-Indía, þar
sem skipstjóri hans lét ódýrar byss-
ur og púður í skiptum fyrir auðæfi
i silki og kryddi. Það var ábatasöm
ferð, en ekki stóð söguhetja vor þó
skrefi nær því takmarki að verða
skipstjóri, því síður að eignast sitt
eigið skip. Siglingin meðfram Afríku-
ströndum gekk að óskum, en þegar
kom inn á Miðjarðarhafið, skall yfir
einn af þessum skyndilegu hvirfil-
byljum, sem teljast mega þar sjald-
gadir — sem betur fer. Segl skips-
ins rifnuðu í tætlur, siglurnar brotn-
uðu og súðin lét undan hamremi
sjóanna. Juan batt sjálfan sig við
brotna rá, fól sig miskunn hafsins og
nefndi um leið nafn ástmeyjar sinn-
ar, en varð að orði um leið: „Hvar
er nú djúki þinn, kerling?" Litlu síð-
ar missti hann meðvitund í öldurót-
inu.
Hann rankaði við sér, þar sem hann
lá á hvítum fjörusandi, umkringdur
svartskeggjuðum og grimmúðlegum
náungum, sem báru hvítar skikkjur
og alvæpni. Þeir gáfu honum vatn
að drekka, en hann þakkaði þeim
fyrir sig á sjóarafrönsku. Þá glottu
þeir við tönn, en einn af þeim mælti:
„Sparaðu þakklæti þitt. Við fiytjum
þig á fund Sakr-el-Drough“.
1 þann tíð var Sakr-el-Drough hinn
mikli ógnvaldur eyðimerkurinnar;
ræningjasjeik, alræmdur fyrir
grimmd sina og glæpi, og mundu flest-
ir kristnir sjómenn heldur hafa kos-
ið að drukkna í hafi en verða her-
fang hans. En Juan Gutierrez var
ungur, sauðþrár og þar að auki ást-
fanginn -— og þá er ekki að sökum
að spyrja. Hann þóttist því viss um
að allt hefði góðan endi.
Sakr-el-Drough, sá grimmi sjeik,
sat í tjaldbúð sinni og drakk kaffi.
1
Á
FERMINGARGJOFIN
ER I f I J
Kodak MYNDAVÉL
Á
óoýgt
7 CUB. FET (200 lítra)
STÓRT FRYSTIHÓLF (40 lítra)
SJÁLFYIRK AFFRYSTING
Á HJÓLUM (færanlegur)
5 ÁRA ÁBYRGÐ
EINKAUMBOÐ: AKURFELL
Hallveigarstíg 9 — Sími 24966.
Kodak Cresta 3 myndavélin tekur
alltaf skýrar myndir.
Gefið fermingarbarninu tækií'æri lil
að varðveita minningu dagsins.
Verð . .
Plash-lampi
Taska ....
kr 275,00
. . kr. 203,00
. . _ 77,00
HANS PETERSEN
BANKASTEÆTI.
Hann var hræðilegur maður, ekki
síður hörkulegur en veiðifálkinn, sem
sat á öxl honum. „Hvaða trú ját-
arðui?" spurði sá hinn illi sjeik og
hvessti augun á fanga sinn.
Eins og áður er getið, var Juan
skarpgreindur og fljótur að átta sig
á hlutunum. Hann var að visu sæmi-
lega kristinn, en sá þó enga ástæðu
til þess að láta flá sig lifandi fyrir
að halda einhverjum kenningaratrið-
um til streitu. Hann hvessti því aug-
un á þann hinn illa sjeik um leið
og hann svaraði: „Ég er þjónn hins
almáttka". Og þar eð hann vissi að
Bedúinar eru allra manna hjátrúar-
fyllstir, bætti hann við: „Og ég á
mér djúka, sem vakir yfir mér og
verndar mig“.
E'kki virtist sá hinn illi sjeik sérlega
trúaður á það.
„Komst ég ekki einn af, þegar skip-
ið fórst i hvirfilbylnum?" spurði Juan.
„Og hvar varðveitir þú þennan
djúka þinn?“
„Hann varðveitir mig“.
„Getur hann borið þig um loftið?"
„Ef nauðsyn krefur", svaraði Juan.
„Mundi hann grípa þig, ef ég léti
kasta þér fram af þakbrún?" spurði
sá illi sjeik.
„Vitanlega", svaraði Juan og lét
sér hvergi bregða —- hugsaði sem
svo, að ef út í það færi, væri þó að
skömminni til skárra að hljóta skjót-
an dauðdaga en liða langar kvalir.
Þá mælti sá illi sjeik: „Heyrt hef
ég slíks getið, en aldrei séð það
VIKAK 31