Vikan - 05.04.1962, Blaðsíða 7

Ouimet hafði skrifað:
„Mánudagur. Yið ungfrú T. snæddum kvöldverð með
Alexandre Dumas eldri og bandarísku leikkonunni,
Adah Isaacs Menken frá New Orleans.
Dumas, sem rótaði í sig matnum, minnti mest á syfj-
aðan vatnahest, en það brá fyrir glettni og lymsku í
augunum undir hinum þungu brúnum, rétt eins og þar
væru strákaprakkarar í felum. Kjóljakkinn hans var
alltof þröngur, snjáður og svo alsettur sósublettum, að
hann minnti helzt á litspjald listmálara, sem fékkst við
að mála landslag að hausti. Engu að síður hafði hin
fagra, unga Bandaríkjakona tinnudökk augu sín aldrei
af honum. Þegar við settumst að kaffidrykkjunni spurði
hún ofur sakleysislega: „Er það satt, meistari, að þér
hafið notað frásögnina í endurminningum von der
Trecks baróns af flótta Edmonds Dantes, sem fyrirmynd
að Greifanum af Monte Cristo?“
Dumas svaraði: „Nei, mín fagra — en ef svo hefði
verið? Munduð þér, til dæmis að taka, spyrja matreiðslu-
manninn hérna, hvort þessi ljúffenga eggjakaka, sem
við vorum að ljúka við að snæða, væri eiginlega ekki
sama sem kjúklingur. Nei, mín yndislega . . . mér þykir
fyrir því, enda þótt ég geti ekki að því gert, ég er
Framhald á bls. 30.
VIKAN 7