Vikan - 05.04.1962, Blaðsíða 28

Hárið verður fyrst fallegt með
A)m %í/ý
SHAMPOO
WHITE RAIN gerir hár yðar gullfallegt. Hmn
silkimjúki lögur gefur hárinu þægilegan ilm og
gljáandi blæfegurð—laðar fram hinn dulda
endisþokka. Af White Rain eru framleiddar
þrjár tegundir, sem fegra allar hárgerðir —
ein þeirra er einmitt fyrir yður.
Perluhvítt fyrir venjulegt hár
Fölblátt fyrir juirrí hár
Bleikfiilt fyrir feitt hár
Toni framleiðsla tryggir fegursta hárið
eigin augum". Hann leit út fyrir að
vera i sæmilegu skapi þennan dag-
inn. „En nú mun ég láta setja þig
ofan í gryfju svo djúpa, að jafnvel
hlébarði kæmist ekki upp úr henni.
Við skulum svo komast að raun uta
hvers þessi djúki þinn er megnugur".
Þeir létu Juan síga allsnakinn nið-
ur í steinþró, sem einhvern tíma í
íyrndinni hafði verið notuð til að
geyma í korn. Þró þessi var víðust
neðst og meir en fjórar mannhæðir
á dýpt. „Reyndu að fijúga upp úr
henni þessari“, kallaði sá hinn illi
sjeik niður til hans. „Þér verður færð-
ur matur og drykkur á hverju kvöldi
í hundrað daga, en ekki heldur leng-
ur — eftir það verður djúki þinn að
sjá fyrir þörfum þínum. Satt bezt að
segja, held ég að það hefði verið
32 VIKAN
meira miskunnarverk við þig að grafa
þig lifandi i sandinn . . . “ Að svo
rnæltu hvarf sjeikinn á brott, en vörð-
urinn, sem stóð við steinþróna að
hans boði, felldi yfir hana þar til
gerðan tréhlera.
Juan sat nú þarna í myrkrinu og
hugsaði sitt ráð. Eins og allir far-
menn, tók hann ærðulaust því sem
að höndum bar. Svo reis hann á fæt-
ur og tók að rnæla vídd þróarinnar
við gólf, og komst að raun um að
hún mundi vera þar um tuttugu fet
að þvermáli. Hann athugaði síðan
halla þróarveggjanna gaumgæfilega,
og þótt í myrkri væri, þóttist hann
sjá að þeir gengu svo saman, að átta
fetum ofar mundi þróin vart víðari
en átta fet, og þvi kleif honum þar,
ef hann spyrnti tám í annan vegg-
inn en hefði hendur á hinum.
En hvernig átti hann að ná taki á
veggnum svo hátt uppi? Hann þreif-
aði og þreifaði fyrir sér uppteygðum
höndum, en fann hvergi stall né
sprungu.
Hann settist enn á þróargólfið og
þótti nú vonlítið um undankomu.
Sóttu þá að honum ýmsar hugsanir
. . . hann minntist Þess til dæmis, að
hann hafði keypt eyrnamen úr jaðe-
steini, sem hann hugðist gefa Merce-
des, en men þau lágu nú á hafsbotni.
Og þá mundi hann það, að einhver
hafði sagt honum að Kínverjar
skæru þennan tinnuharða stein með
því að núa hann sandi, og væri það
hið mesta Þolinmæðiverk.
Nóg var af sandinum þarna á
gryfjubotninum, og hann eitilharður
meira að segja. En með hverju átti
hann að núa honum við steininn?
Hann var allsnakinn sjálfur og bar
því ekkert á sér, er að gagni mætti
koma. Hjann þuklaði fingrum um
þróargólíið og fann að þar lágu
nokkur bein.
Juan tók tafarlaust til starfa. Hann
dreif beinendanum ofan i krúsina
með drykkjarvatninu, síðan í sand-
inn og neri svo steipinn, sífellt í sama
farið og eins hátt uppi og hann náði.
Þótt ekki væri um jaðestein að ræða,
var hann harður fyrir engu að siður
— en Juan var lika harður fyrir með
það, sem hann ætlaði sér. „Mercedes,
Mercedes", hvislaði hann lágt og neri
steininn sandinum án afláts, dag eftir
dag, nótt eftir nótt ....
Á fertugasta degi kom sá hinn illi
sjeik sjálfur að þrónni. „Það lítur
ekki út fyrir að djúkinn ætli að
duga þér, karl minn“, kallaði hann
niður til fangans, sem hann hugði
nú kjarki þrotinn. En Juan svaraði
og var hinn hressasti. „Það er svo
margt og merkilegt, sem við þurfum
að ræða saman, djúkinn minn og ég,
að timinn er ekki lengi að líða. Ann-
ars kem ég upp úr þrónni áður en
langt um liður".
„Hvort sem þú átt Þér nokkurn
djúka eða engan“, svaraði sá hinn
illi sjeik, „Þá ertu merkilegur náungi.
Og gaman hef ég af að vita hvernig
þetta fer“.
Að þessu sinni var kvöldverðurinn,
sem vörðurinn lét, venju samkvæmt,
síga niður til hans, öllu ríflegri en
áður og kom það sér vel. Röstin, sem
honum haíði tekizt að sverfa inn i
steininn, var nú orðin sex þumlung-
ar á lengd og tveir þumlungar á
dýpt; það átti að duga honum til
handfestu og hann hafði einmitt á-
kveðið að gera tilraun þessa sömu
nótt. Hann varð því að vera vel
mettur undir slik átök.
Þegar hann hafði etið allan matinn
drukkið allt vatnið, fékk hann sér
góðan blund, svaf allt til miðnættis.
Þegar hann var vel vaknaður, reis
hann á fætur, teygði úr sér og greip
fingurgómunum í röstina, sem hann
hafði gert í steininn. Áður er frá
þvl sagt að hann var bæði rammur
að afli og harðfylginn sér, og nú jók
vonin honum þrek og þrótt um allan
helming. Hann sveiflaði sér upp í
axlarhæð eða vel það, rétti úr sér
og fann tám sinum festu á veggnum
hinum megin.
Og nú mjakaði hann sér upp á við,
fyrst örhægt, en sóttist að sama skapi
betur og þróin þrengdist. Nú mátti
hann þakka það, að sjómennskan
hafði ekki einungis stælt vöðva hans,
heldur og hörundið á gómum hans.
Loks snart hann hlerann með höfð-
inu. Hann var einungis lagður yfir
þróaropið, svo honum veittist auðvelt
að lyfta honum. Svo skreið hann upp
á barminn og lagði hlerann aftur
yfir opið. Vörðurinn svaf, sitjandi á
hækjum sér að hætti Bedúina. Juan
kom fyrst til hugar að slá hann í rot,
stela klæðum hans og leggja á flótta.
E'n hann hafði ekki hugmynd um hvar
hann var staddur eða í hvaða átt
hann skyldi flýja, svo hann tók þann
kostinn að vekja náungann. Svo
hverft varð varðmanninum við, þegar
hann sá hann standa þarna frammi
fyrir sér, að hann rak upp öskur
mikið, sem vakti alla í tjaldbúðinni
af værum svefni.
„Hvernig gerðist þetta?" spurði sá
hinn illi sjeik og ætlaði ekki að trúa
sinum eigin augum. Og varðmaður-
inn sór og sárt við lagði, að hann