Vikan - 02.08.1962, Qupperneq 18

FRAMH ALDSSAGAN
10. HLUTI
EFTIR BODIL ASPER
Einar var þreyttur og í döpru skapi
og ók hægt heim að Fosshlíð, eftir
langa og svefnlitla nótt á legubekkn-
um í skrifstofunni. Hann haföi hugs-
að og hugsað, og komizt að þeirri nið-
urstöðu, að hann gæti ekki með neinu
móti yfirgefið Evu, enda hafði hann
svarið henni þann eið, þegar hann
kvaddi hana í herberginu hennar þá
um nóttina, að hvernig sem færi um
hjónabandið, þá skyldu þau aldrei
skilja. Hann gerði sér það lika ljóst,
að hjónabandið gat aldrei orðið samt
úr þessu. Hann mundi aldrei geta gert
Lilian hamingjusama, þótt hann ætti
öryggi og athvarf hjá Evu. Og án Evu
var hann ekki nema hálfur maður.
Þau voru fædd til að eiga örlög sam-
an.
Þessa vökunótt gerði hann sér það
einnig ijóst, að hjónaband hans og Lil-
ian mundi hafa farið út um þúfur þótt
hann hefði aldrei kynnzt Evu. Lilian
og hann höfðu alltaf lifað hvort í sín-
um heimi. Honum hafðl brugðizt sú
von, að þeim mundi, áður en langt um
liði, takast að finna hvort annað á all-
an hátt, þegar hjónabandið hefði sam-
einað þau. Ehiginn gat til lengdar bú-
ið saman við konu, sem ekki tók neinn
þát.t í störfum hans og áhugamálum.
Hið sanna var, að hann hafði látið
blekkjast af fegurð Lilian. Látið
blekkjast svo gersamlega, að hann
hirti ekki um að athuga hvort nokkuð
leyndist fyrir innan hinn fagra hiún.
Á mpðsn hann var ástfanginn, hafði
hann bótzt finna hiá henni allar þær
dyggðir, sem hann vonaði að hún væri
gædd, en nú var hann, án bess að hann
hefði fyrst i stað gert sér bað ljóst,
farinn að þrá raunverulega eiginkonu.
Hann var orðinn þreyttur á að vera
kvæntur rándvrri glæsibrúðu. Einmitt.
þá hafði Eva komið til Sólvíkur, ung
og tilfinningaheit stúlka. Hún var fal-
leg. Ekki var það þó fyrst og fremst
fegurð hennar, heldur sameiginleg á-
hugamál og samstarf. sem dró þau
hvort að öðru. Hjá Evu hafði hann
fundið allt það, sem hann hafði árang-
urslaust leitað að hjá Lilian.
1 nótt hafði hann reynt að koma röð
og reglu á þessar hugsanir. Hann gerði
sér grein fyrir því, að hann yrði að
fórna Súsönnu litlu, en hann lét það
ekki á sig fá, auk þess sem honum bar
að taka tillit til Lilian. Hann mátti
18 VIKAN
ekki fyrir nokkurn mun svipta hana
dótturinni — það var nóg, sem hún
yrði að sjá á bak samt. Og hann mundi
greiða Lilian riflegan lífeyri. Hann
mpndi veita henni alla aðstoð, sem
hann gæti í té látið. Það var einlæg
vdn hans, að þau gætu skilið sem góð-
ir vinir, þegar hann hefði sagt henni
sannleikann, bæði hvað snerti þeirra
hjónaband og ástir hans og Evu.
Einar jók hcaðann. Hann þráði að
hitta EVu. Hvernig skyldi þeim annars
líða heima? Það hlaut að vera annað
en gaman fyrir Evu að verða að búa
undir sama þaki og Lilian. Það var
þvi hyggilegast að ganga formlega frá
þessu öllu sem fvrst. Hann leit á úrið
Klukkan var langt gengin þrjú. Hann
hafði einskis neytt nema eins bolla af
kaffi, og fann til svengdar — en nú
var ekki heldur langt i miðdegisverð.
Og þá mundi hann allt í einu eftir
því, að Lilian hafði boðið Hallehjónun-
um til miðdegisverðar. Og eitthvað
hafði Halle verið að minnast á að ná
í aðgöngumiða að sýningunni í
skemmtigarðinum í kvöld. Þessu hafði
hann gersamlega gleymt. Honum
hraus hugur við að verða að hitta allt
betta óviðkomandi fólk og halda hóp
við það.
Fann ók hílnum inn í skvlið. Það
hafði stvtt, uno ov sób'n gægðist. fram
~ulli revnskýjanna. Loftið var tært og
hressandi.
Hann hevrð; slaghörpuleik inni í
sninum. Tdpð vnn P!ns npr pinhver færi
h'kandi fingrnm pftir nótunum — rifi
pði unn há],'prlevmdp s’óð. Oat beð átt,
sér steð að það væri Lil’an? Hann
lagði við hb’stir. hevrði að nú hjkuðu
fingurnir ekbi lnngur. heidur runnu
um hliómborðið af ótrúlegri leikni og
öryggi. Preludian í b-moll eftir Baeb.
leikin af frábærri snilli. Hann opnaði
dyrnar að salnum, nam staðar á þrösk-
uldinum og ætlaði ekki að trúa sínum
eigin eugum og eyrum.
Það var engin önnur en Eva, sem
sat við flygilinn og sneri baki við hon-
um. Aldrei hafði hann haft hugmynd
um að hún væri ekki aðeins gædd svo
frábærum tónlistarhæfileikum, heldur
hefði og öðlazt svo mikla kunnáttu og
þjálfun, sem leikur hennar bar vitni.
Hann mundi hafa hraðað sér til henn-
ar og tekið hana i arma sér, ef leikur
hennar hefði ekki haldið honum sem
dábundnum.
En aftur á móti veitti hann þvi ekki
athygli, að Lilian stóð i hálfopnum
borðstofudyrunum og veitti honum
nána athygli. Honum mundi áreiðan-
lega hafa brugðið í brún, hefði hann
séð hatrið, sem logaði í augum henn-
ar. Um leið og hann hreyfði sig, hvarf
hún aftur inn í borðstofuna.
Einari gafst ekki næði til aö hlusta
á preludíuna til enda, því að Patrik
frændi kom inn i þessum svifum.
Gamla manninum létti bersýnilega,
þegar hann sá Einar þarna.
— Jæja, þú ert kominn. Lilian
hringdi, en henni var sagt að þú vær-
ir farinn. Hún var svo hrædd um að
þú kynnir að hafa gleymt því að hún
var búin að bjóða gestum heim.
— Nei, ég mundi eftir Því, svaraði
Einar þreytulega.
Slaghörpuleikurinn hljóðnaði og
EVa kom inn til þeirra. Hún var föl á-
sýndum og dökkir baugar undir aug-
unum.
— Varst það þú, sem lékst á flygil-
inn? spurði Patrik gamli með aðdá-
un i röddinni. Þú leikur Ijómandi vel.
Hvers vegna hefurðu aldrei sagt okk-
ur að þú værir svona snjöll á því
sviði?
— Ég kann ekki neitt, svaraði Eva
lágt. Og það kemur auk þess mjög
sjaldan fyrir að ég setjist við hljóð-
færi. Ég veit ekki hvers vegna ég
fékk allt í einu löngun til þess.
Eva beindi orðum sinum til gamla
mannsins, en Einar þóttist samt vita,
að þau væru fyrst og fremst sér ætluð.
— Þú leikur mjög vel, Eva, sagði
Framhald á bls. 38.