Vikan - 02.08.1962, Síða 40

FERÐAFOLK!
(BÍLST JÓRAR)
FERÐAFOLK!
r
Vínsffilosti sningsstsður ferdnmnnnsins
n ieid unt Austurveg
OPIÐ ALLA DAGA VIKUNNAR — FJÖLBREYTT ÞJÓNUSTA FLJÓT AFGREIÐSLA
1
Þ
Ó
R
S
M
Ö
R
K
VERZLUNINj BJÖRK HVOLSVELLI
ur
Þ
Ó
R
S
M
Ö
R
K
þægilegum stól, en svo gerast hinir
skelfilegustu hlutir, ekki einungis úti
í hinum stóra heimi, heldur í næstu
hér.uPum .... Geturðu hugsað þér ó-
hugnanlegra . . . maður og kona og
tvö börn, sem létu lífið í umferða-
slysií fjölskyldan, skilurðu ....
— Hvar þá? spurði Lilian, og hafði
ekki sérlegan áhuga á hrakförum ann-
arra frekar en fyrri daginn.
— Þau voru að koma af Jónsmessu-
vöku og óku hratt svo þau næðu til
borgarinnar í tæka tið. Komu sem
sagtmorðan að .... Og svo gerðist það
í brattri brekku, að bíllinn rann til.
Þeg^r sjúkrabíllinn kom á staðinn,
voru þau látin af meiðslum sínum, öll
f jögur. Það kom í ijós að vinstra fram-
hjólið hafði losnað ....
INNOXA
snyrtivörur
INNOXA
Hún skenkti kaffi í bollana. -—
Hræðilegt, endurtók hún og tók sér
sæti gegnt honum. En hvernig getur
slíkt eiginlega komið fyrir? Ekki eiga
hjólin að geta losnað, svona af sjálfu
sér ....
—• Þau höfðu verið eitthvað að
skemmta sér nóttina áður, og það
hafði sprungið á einu hjólinu. Maður-
inn hafði Þá skipt um og sett varahjól-
ið, en sennilega ekki skrúfað rærn-
ar nógu fast .... Að hugsa sér slikt
kæruleysi, og vera á langferð með
konu og börn. Og fyrir það kaeruleysi
hefur ekki aðeins sjálfur hahn látið
lif sitt, heldur og öll fjölskyldán ....
— Hræðilegt . . . mig hryllir við að
heyra sagt frá slíku, sagði Lilian og
hnipraði sig saman á legubekknum.
Hann settist fyrir framan hana,
hallaði sér að henni.
— Ég biðst afsökunar á að vera að
færa þetta í tal, sagði hann. E'n kæru-
leysi sem þetta kemur mér alltaf úr
jafnvægi, skilurðu. ... Fyrirgefðu ....
Hann laut að henni og hún vafði
arminum mjúklegji um háls honum.
— Við skulum víkja talinu að ein-
hverju öðru, vinur minn, hvíslaði hún
lágt og seiðandi.
— Veiztu það, sagði hún nokkru síð-
ar, að Ström yfirlæknir leggur af
stað fyrr en gert hefur verið ráð fyrir.
Það verður annríki hjá Einari ....
Og þá gefst okkur ef til vill ....
En Hans roðnaði af reiði og von-
brigðum. Það var eins og það var
vant, enginn taldi ástæðu til að segja
honum frá slíku. Það var eins og eng-
inn reiknaði með honum lengur. Þess-
ar sífelldu auðmýkingar voru með
öllu óþolandi.
Svo var að sjá sem Lilian fyndi
hvað honum leið og væri það nautn í
kvenlegri meinfýsni sinni, að kvelja
hann sem mest, eftir að hafa notið at-
lota hans fyrir andartaki. Að minnsta
kosti bætti hún við:
— Það fer nú að liða að því, að
hann falli fyrir aldurstakmarkinu.
Hann kyað sjálfur hafa látið þau orð
falla, að hann álíti engan nema Einar
koma til mála, sem eftirmann sinn.
— Það veit hver maður, svaraði
Hans gremjulega.
— Vitanlega ber mér að gleðjast yf-
ir slíkum frama eiginmanns míns,
meelti hún enn. Og ég mundi að sjálf-
sögðu gera Það, ef Það bryti ekki i
bág við þá sterku réttlætistilfinningu,
sem mér er gefin. Þarna er um að
ræða óréttlæti — og óréttlæti hefnir
sin alltaf. Þú ert eldri i stöðunni en
Einar, auk þess sem þú ert eldri mað-
ur og reyndari. Það er hróplegt rang-
læti, að ganga þannig framhjá þér. Og
mig tekur það sárt, að það skuli ein-
rnitt vera Einar sjálfur, sem ....
Hún þagnaði við, beit á vörina og
lét sem hún hefði verið aö því komin
að segja helzt til mikið.
—• Hann veldur mér vonbrigðum, æ
ofan I æ, mælti hún lægra eftir
skamma þögn. Og það er sár og þung
þraut að verða að þola vonbrigði af
hálfu þeirra, sem maður hefur unnað
og ann. Mér ^finnst þú skilja mig öll-
um öðrum betur. Kannski fyrir það,
að þú hefur sjálfur einnig orðið að
þola skipbrot í hjónabandinu ....
örvæntingin í svip hennar og rödd
var svo sár, að honum hneit að hjarta.
— Hvað mig snertir, þá er heldur
farið að draga úr þjáningunum, og
Þannig verður það líka með þig. Þú
ert ung og fögur og átt mikið til allt
lífið framundan. Þú átt áreiðanlega
eftir að finna sanna og varanlega
hamingju. Þú verður einungis að losa
þig úr fjötrunum áður en það er um
seinan. Nóg er af karlmönnum ....
Hún starði á hann, heitum, spyrj-
andi augum, sem rugluðu hann alger-
lega í ríminu.
—■ Ég geri mér það að vísu ljóst,
svaraði hún . . . og eflaust gæti ég
fundið hamingjuna í fylgd með öðr-
um manni. Ég er orðin lífsreyndari
en ég var. Einar blekkti mig fyrst i
stað. Yfirbragð hans var svo göfug-
mannlegt, og sannarlega kunni hann
að koma fram og tala eins og hug-
sjónamaður. E“n hann blekkir mig ekki
öðru sinni. Ég hef aldrei minnzt á
þetta við nokkurn lifandi mann, en ég
finn og veit að þér má ég trúa fyrir
leyndustu hugrenningum mínum . . .
svo náin sem tengsl okkar eru þegar
orðin. Ég hef ákveðið að skilja við
Einar . . . það verður að vísu ekki auð-
velt viðfangs, þvi að Súsönnu vil ég
ekki láta af hendi. Ég er móðir henn-
ar ....
—- Og sem slíkri verða þér áreiðan-
lega dæmd réttindin, svaraði hann
hughreystandi og starði eins og dá-
bundinn á hvíta, fagurmótaða arma
hennar og brjóst. Hún teygði hönd-
ina eftir sígarettu, og hann kveikti í
hjá henni. Hann veitti því athygli, að
hendur hennar titruðu.
— Vafalaust . . . , svaraði hún og
dró djúpt að sér sígarettureykinn.
Nema ef hægt er að sanna eitthvað
það á móðurina, sem sviptir hana slík-
um rétti .... Súsanna er sennilega
eina mannveran, sem Einari þykir
vænt um, fyrir utan sjálfan sig . . . og
ég veit, hvernig Einar er við að fást,
þegar hann vill koma sínu fram. Þá
er ekki neinnar miskunnar að vænta.
40 VIKAN