Vikan - 16.08.1962, Blaðsíða 12

Sigurjón A. Sigurjónsson
er ungur maður úr Yest-
urbænum, sem hefur að
undanförnu unnið við af-
greiðslustörf hjá L. H.
Muller í Austurstræti.
Hann hefur skrifað
nokkrar smásögur og ein
birtist í Yikunni á síð-
asta ári. Hann leggur á-
herzlu á ákveðna upp-
röðun og liggur við að
það minni á sum órímuð
nútímaljóð. Kannski verð-
ur Sigurjón stílsnillingur
framtíðarinnar. Þá á Yik-
an ef til vill eftir að minn-
ast þess með stolti, að
hún birti þessa stuttu
sögu.
ISVARTAN
Skuggarnir dansa á öldunum.
Hrollköld sjávargolan ber ramman saltþef
inn yfir ströndina.
Rigning.
Ekki fallandi glitrandi dropar.
Suddi, þéttur úfSi.
Svartur sandurinn og léleg götulýsingin
hjálpast við að skapa ömurlegt umhverfi.
Fáeinar þegjandalegar sálir bíða á bryggj-
unni.
Bátsins var von.
HANN var að koma heim. HÚN beið.
Ekki í hópnum á bryggjunni, nei það var of
áberandi.
í sandinum við hjallinn.
Umhverfið var dapurlega ömurlegt, jafnvel
draugalegt.
Eri aðeins veraldlegur ömurleiki.
Minningarnar birtu og iljuðu upp þennan
stað.
Minningarnar um HANN, HANN sem var
að koma.
Miriningar sem engir draugar gátu ásótt.
Fallegar myndir, greyptar inn í hjartað.
Hún bar hendina upp að andlitinu og strauk
burt regnsailann.
Kannske var örlítið salt í sumum dropunum
•sem runnu niður nefið.
Kannske örlitið hjartaregn á kinnunum.
Hún fann það ekki. Hún var glöð.
IiANN var að koma.
Brátt var þungu tjaldi aðskilnaðarins svipt
burt, og HANN var á leið í óþolinmóða
arma hennar.
Loks var náminu lokið, blómum skrýddur
vegur framundan.
Hún skyldi standa styrk við hlið HANS,
vinna upp leiðigjarnan námstímann.
Hún brosti við bylgjunum.
Örsmá öldubörnin skoppuðu og hlógu við
fjörusteinunum.
Hinum megin víkurinnar glitruðu ljós gegn-
um úðann.
12 VIKAN
Loksins.
Loksins heyrði hún hljóðið sem hún beið
eftir.
Hjartað tók kipp i brjóstinu.
Hún hélt niðri andanum til að fullvissa sig
um að það væri ekki misheyrn. Jú, langt í
fjarska sá hún ljós á hreyfingu. Utan af
hafinu heyrðust mótorskellir.
Hún spennti greipar, og þrýsti höndunum
fast að brjóstinu.
Henni fannst fólkið á bryggjunni myndi
heyra hjartsláttinn.
Henni fannst bátnum ekkert miða.
Hana langaði mest til að hlaupa niður
bryggjuna. Hrópa. Kalla tit HANS, segja
HONUM hvc heitt hún elskaði HANN'. Hrópa
það um allan heiminn. Allir máttu vita það.
Henni fannst hún þyrfti að grípa fyrir munn-
inn, svo varirnar flyttu eklci það sem hjartað
lirópaði.
Brosandi liorfði hún í gegnum táraregnið á
bátinn sem nú Jagðist að bryggjunni.
Hún beið meðan böndin voru fest. Meðan
fóik fór að týnast upp úr bátnum.
Fólkið á bryggjunni hnappaðist saman.
Þá sá hún HANN.
Hár og rriyndarlegur stóð HANN og horfði
lii lands, brosandi. Ljóst hárið ýfðist í gol-
unrii.
Hún ætJaði að fara að hlaupa á móti honum.
Ka la til HANS.
,,Ég er hér. Hérna.“
Iin þá sá hún það.
Hún Iiætti við að hlaupa. Hélt niðri andan-
um. Henni fannst hjartað jafnvel hætta að
slá. Hún fann kuldasting í bakið, breiðast
um allan líkamann.
HANN.
Draumaprinsinn.
IIANN sem hafði skrifað lienni svo mörg
bréf.
HANN sem liafði bætt henni upp einveruna
Framhald á bls. 24.
í fögru og vistlegu húsi við Karfavog i Reykja-
vík býr ung kona ásamt manni sínum og börn-
um, og er það i sjálfu sér vart i frásögur fær-
andi. Hitt mun þykja öllu frásagnarverðara, að
þessi unga frú sameinar það með sérstökum
hætti, að vera góð og umhyggjusöm húsmóðir
og merkur og mikilsvirtur listmálari. Er þetta
frú Sólveig Eggerz Pétursdóttir, sem býr með
manni sínum, Árna Jónssyni fulltrúa, og fjórum
börnum þeirra hjóna í húsinu númer 41 við
Karfavog. Frú Sólveig hefur um alllangt skeið
lagt stund á myndlist, sjálfri sér og öðrum til
ánægju og yndisauka, og bera myndir hennar
á heimili þeirra hjóna því glöggt vitni, að lista-
mannsgáfa er henni gefin í mjög ríkum mæli.
Það var þó ekki eingöngu í því skyni að for-
vitnast um heimilishagi að Karfavogi 41, að tið-
indamaður Vikunnar brá sér þangað nýlega,
heldur öllu fremur til að inna frú Sólveigu eftir
skemmtilegri nýjung, sem hún hefur á prjónun-
um og liktegt er, að veki athygli langt út fyrir
landsteinana. Frú Sólveig hefur gert og látið
prenta smekkleg kort með mjög fögrum og iist-
rænum myndum, sem hún hefur málað á einu
heizta höfuðbóli íslenzkrar sögu fyrr og siðar,
Bessastöðum á Álítanesi. Hyggst frúin hefja sölu
þeirra innan skamms, og er e-kki að efa, að þau
verða vel þegin og vinsæl vinarkveðja landa á
milli. Auk þess að vera vel úr garði gerðar, eru
myndirnar einnig athyglisverð list, sem hverj-
um listunnanda mun þykja fengur i að eignast.
Vikan birtir hér nokkrar af Bessastaðamynd-
um frú Sólveigar, og hefur i því tilefni lagt
nokkrar spurningar fyrir listakonuna, sem leysti
skjótt og vel úr þeim.
— Hvað viljið þér segja um myndir yðar frá
Bessastöðum, frú Sólveig? ,
— Tildrögin að þvi, að mér kom í hug að gera
nokkrar myndir frá Bessastöðum, voru þau, að
forsetinn bauð mér að koma þangað og ganga
úr skugga um, hvort þar væri ekki eitthvert við-
fangsefni að finna, sem mér þætti skemmtilegt.
Upphaflega gerði ég svo eina eða tvær myndir
þarna, en mér fannst gaman að þessu og hélt
áfram, unz myndirnar voru orðnar býsna marg-
ar. Og þar sem ýmsir hafa komið að máli við
mig og hvatt mig til að láta gera kort með þess-
um myndum og þar sem eftirspurn er auk þess
talsverð eftir interior-myndum frá forsetabú-
staðnum, en erfitt að taka þar góðar ljósmynd-
ir, réðst ég i að gera tilraun með þetta að fengnu
leyfi forsetahjónanna. Valdi ég í þessu skyni
fimm myndir úr þeim ellefu, sem ég gerði á
Bessastöðum, og eru þær nú að koma fyrir al-
menningssjónir á kortum, sem prentuð eru með
enskum texta, og ætlast ég til, að íslendingar
geti sent þau vinum og vandamönnum erlendis
og eins geti erlendir ferðamenn, sem hér dvelj-
ast, sent þau frá íslandi.
— Hvað viljið þér segja um list yðar yfir-
leitt?
— Listin er eins og óregla. Fórnarlömbunum
tekst ekki að flýja hana. Allt frá því, er ég var
barn, hefur það verið mér ómótstæðileg ástríða
að teikna og mála. Mér hefur verið hrein nautn
að fást við málun og teiknun, og margar yndis-
stundir hef ég við það átt. Þegar ég gifti mig,
ge-rði ég tilraun til að leggja málaralistina á
hilluna, _ og hætti um tíu ára skeið, — en byrj-
aði svo aftur, þegar börnin okkar stálpuðust og
tómstundirnar urðu fleiri. Ég held, að ég þurfi
ekki að sjá eftir að hafa byrjað á nýjan leik, —
svo mikla og ómetanlega ánægju hefur það veitt
mér. Hitt er svo annað mál, að ég hef ekki fund-
ið sjálfa mig ennþá, og veit i rauninni ekki,
hvernig mér lætur bezt að tjá mig, — þess vegna
er ég yfirleitt síður en svo ánægð með þær
myndir, sem ég hef gert fram að þessu.
— Hvernig myndir málið þér?
— Ég mála jöfnum höndum úr olíu og vatns-
litum. Einnig hef ég talsvert notað blýant og
lcrit.
— Og hvernig viðfangsefni veljið þér yður
helzt?
— Ég hef málað bæði kyrralífsmyndir, lands-
lagsmyndir og mannamyndir, jafnvel fantasíur
og abstraktmyndir. Það er afar erfitt að gera
upp á milli viðfangsefnanna, að því er mér virð-
ist, — þau geta öll veitt manni svipað yndi, al-
veg eftir þvi, hvernig kringumstæðurnar eru.