Vikan - 16.08.1962, Blaðsíða 4

*
Sirius
er stjarnan mín
Sirius
er stjarnan mín
¥
Bergþóra Pálsdóttir frá
Veturhúsum sendir eftir-
farandi bréf:
Þar sem mér hafa að undanförnu
borizt bréf og símtöl út af ritgerð-
um í Vikunni, „Bergþóra skrifar"
og mér liafa verið eignaðar, vil ég
gjarnan reyna að leiðrétta þann
misskilning. Mér liefur fram að
þessu ekki komið til bugar að þetta
gæti vaidið neinum óþægindum,
livorki fyrir mig né böfundinn,
sem skrifað befur greinarnar og þvi
aðeins látið mér nægja að neita þvi
að þær væru samdar af mér, en upp
á siðkastið hefur mér ekki verið
trúað og þá um það tekinn af allur
vafi, þegár i blaðinu birtist greinin
„Bergþóra skrifar um mann og
koiiu". En um það efni eru sjónar-
miö inín og lijfundar svo ólik að
pannig hefði ég aldrei getað skrifað.
Til dæmis get ég á engan hátt tal-
ið konuna, sem þar er um að ræða
óvenjulega manneskju fyrir þá sök,
að bún er ánægð með hlutskipti sitt,
beidur miklu fremur beilbrigða,
bugsandi konu, traustan persónu-
leika, sem kann að meta og virða,
velja og hafna. í iitlu þorpi liggja
öil viðborf og sýnisborn opin l'yrir
augum þess sem vill gefa þeim
gaum og þar eru persónukynnin
aiinenn.
Ekki skal ég eyða orðum að þvi
bér, livort sumir eru fæddir til þess
að búa i fámenni eða aðrir í fjöl-
menni, liitl er víst, að erfitt reynist
ol't að festa rætur í þys og hraða
borgarlífsins og það svo, að margir
hai'a gripið þar í tómt sem vonglaðir
ftuttu þangað og liefðu gjarnan vilj-
að komast aftur heim i litla þorpið
eða jafnvei á gamia sveitabæinn
sinn. Iiöfundur talar um ótta kon-
unnar við það óvissa og við það,
að hún muni glata einbverju, sem
hún svo aldrei muni fá aftur. Þetta
tei ég mjög mannlegt og eðlilegt.
Hitt tel ég ástæðu fyrir eiginmann-
inn að hugleiða, að mér hefur jafn-
an skilizt að yfirleitt það fólk sem
hræðist sjáift sig, forðist einveruna
og jafnvel fámennið, og vilji um
fram ailt týna sjált'u sér i skemmt-
analifi og þys borgariífsins..
Það virðist vera, að höfundi sé
að nokkru ljóst, hvar einstæðings-
skapurinn leitar fastast á. Mér verð-
ur á að spyrja: Á þessi unga kona
endilega að leggja leið sína þar um?
Á hún að afsala sér öllu sem henni
er dýrmætast til þess að þjóna hé-
gómagirnd eiginmanns sins? Eða
teiur höfundur hana svo andlega
snauða, að hún þurfi að sigrast á
einhverri reynslu til þess að ná
einhverjum þroska og verða sterk-
ari og öruggari eftir á, eða að nauð-
syn beri til að hún fái skarpari sjón
á sjálfri sér.
Já, vissulega er vald vanans
sterkt, ef eiginmaðurinn á einn að
stjórna fjölskyldunni og hafa allan
vilja í höndum sér. Hann vill flytja
til borgarinnar og komast betur af
í lífinu. Orðinn þreyttur á að hjakka
i sama farinu.
Mikil undur, íslenzka þjóð. Þú
virðir mér það til vorkunnar, að ég
er eins og unga konan sem um er
rætt, fædd og upp alin í nágrenni
við litið þorp. Þar hlasa verkefnin
við hvert sem litið er og þar þurfa
duglegir athafnamenn ekki að
hjakka i sama farinu ef þeir vilja
drýgja einhverja dáð. Skyldi þorpið
ungu konunnar vera þeim mun
snauðara öllum öðrum smáþorpum
á Isiandi, að þar sitji allt í sama
fari og ekkert sé hægt að gera þvi
tii framfara og eflingar?
Satt er það, að enginn má að öllu
leyti hyggja tilveru sína á umhverf-
inu. Heimilið á að byggjast að
mestu innan frá, vera hvildar- og
friðarstaður þeirra sem eiga það,
vöxtur persónunnar og þroski
harnanna. En enginn persónuvöxt-
ur, þroski eða sigur á sér þar stað
sem engin áhrif frá umhverfinu
komast að til þess að hægt sé að
velja eða hafna, og ef einhver í fjöl-
skyldunni á að fórna öllu, sem hon-
um er kærast og dýrmætast fyrir
hina meðlimi hennar, afneita þann-
ig sjálfum sér, til þess að vera sá
grundvöllur sem hinir standa á, er
hætt við lömun i stað vaxtar og þá
þarf engan að undra þótt hinn
trausti grundvöllur molni fyrr eða
seinna undan fótum þeirra, sem á
lionum stóðu.
Ég beini þeim tilmælum til
Vikunnar að næst þegar „Berg-
þóra skrifar“ verði hún betur
Kynnt fyrir lesendum en áður hef-
ur verið gert, því að það eru ekki
ailar Bergþórur eins.
Bergþóra Pálsdóttir,
(frá Veturhúsum).
Fleiri sjoppur! (?) ...
Kæri Póstur.
Alltaf eru blöðin að skrifa um
drykkjumennsku unglinga úti i
sveilum. En hvernig væri að skrifa
svolítið um yfirvöldin, sem a. m. k.
ég segi, að þetta sé að kenna? Hvað
getum við gert okkur annað til
skemmtunar þegar annað býðst
ekki? Það, sem um er að ræða, eru
bíó og sjoppur. Ekki vantar úrvalið.
Og þegar yfirvöldin vilja ekki bæta
neinu við þetta, kemur eirðarleysi
í unglingana, og þeir skapa sér úr-
valið sjálfir. Þá má nefna vín-
drykkju, þjófnað til að geta farið
á flott fyllirí uppi í sveit eða bæn-
um o. fl. o. fl.
Tii þess að bæta þetta upp, vantar
okkur fleiri sjoppur eða staði, sem
kalla mætti t. d. JAZZ-, ROKK- eða
TWrSTKLÚBBANA. Til dæmis eru
engar svoleiðis sjoppur i miðbæn-
um. En áður voru þar sjoppur með
jukeboxum, sem voru mjög skemmti-
leg, og unglingarnir komu þar
gjarnan til að rabba saman yfir
einni kók, og svo voru spiluð lög.
En svona nokkuð fyrirfinnst varla
nú orðið, svo er það nema von
að manni leiðist. Ekki sízt svona
yfir sumartimann, þegar engin böll
eru í bænum. Hvað á maður af sér
að gera? Hvernig væri að yfirvöldin
reyndu að gera eitthvað fyrir okk-
ur? Eigum við ekki að fá að njóta
æskunnar og lesa svo um hana í
dagbókinni eftir 10—20 ár, eins og
4 VIKAN