Vikan - 16.08.1962, Blaðsíða 34

mér líka!
Svona, svona, ungfrú góö. bklu svona
mikið í einu! Sjáðu bara hvernig
mannna í'er að: Litið á einu sinni oftar.
En þú helur réli fyrir þér — maður
byrjar aiúrei of snemma á réttri húð-
snyrtingu. Mamma þin hefir lika frá
æsku haft þessa regiu: Nivea daglega.
Gott er að til er NIVE A !
Nivea inniheidur Euee-
rit — efni skylt húðfii-
unni — frá því stafa
hin góðu áhrif þess
Svikarinn
Framhald af bls. 21.
— Sammála, sagði Bud. Alveg
sammála.
Það var skrýtið, hve fljótt maður
varð leiður á öllu.
í fyrra hafði honum fundizt það
mikilvægara en allt annað að kom-
ast í körfuboltaliðið, og nú var hann
í því, og hvað var varið í það? Ekk-
ert sérstakt. Það var ekkert sérstakt
við svo margt, sem hann hafði hald-
ið að væri stórkostlegt þegar hann
var lítill.
Þeir staðnæmdust á götuhorninu
og kveiktu sér báðir í sigarettu. Þrjár
stelpur úr skólanum gengu fram hjá.
Bud og Don hiðu þar til þær nálg-
uðust hornið, þá blístruðu þeir báð-
ir. Stelpurnar flissuðu og hertu svo-
lítið á göngunni, en svo var ekkert
varið í það lengur.
— Hvert eigum við að fara?
spurði Bud. Ilvað eigum við að fara
að gera?
— Ég veit það ekki, sagði Don. Það
er ekkert, sem mig langar til.
— Ekki mig heldur.
Þeir gengu áfram og drógu fæt-
urna. Eltir dálitla stund sagði Don:
— Heyrðu. geturðu el ki komið til
min eftir kvöldmat? Pabbi og hún
ælla út m;ð öðrum hjónum í bíln-
um þeirra. Svo tökum við bílinn og
keyrum ci'.tlivað.
Don átti heima í stóru einbýlis-
húsi með stórum garði. Hann hafði
sérherbergi, fullt af h'utum eins og
maður sá í búðunum og óskaði sér
að eiga. Þessi, sem hann kallaði allt-
af „hún“, var þriðja kona pabba
34 VIKAN
hans og falleg eins og Ijósmyndafyr-
irsæta. Og pabbi hans átti stórt fyr-
irtæki. Hann var líka góður við Don
og leyfði honum að gera allt, sem
hann langaði til. Það var þannig
pabbi, sem allir ættu að eiga.
— Kanntu að keyra? spurði Bud.
— Ég? Ég hef keyrt síðan ég var
þrettán ára.
— Jæja. Rödd Bud bar vott um
mikla aðdáun. Þú getur ímyndað
þér, hvort ég kem!
Hann skildi við Don og labbaði
hægt heim á leið.
Hann fann spaghettilyktina, þeg-
ar hann gekk upp stigann að íbúð-
inni á fjórðu liæð, þar sem hann átti
heima. Pabbi hans stóð við eldavél-
ina og hrærði í potti með langri
trésleif. Hann var lítill og dökkur
á húð, mcð þunnt svart hár og skær
svört augu.
Bud datt i hug, livað Don mundi
segja, ef hann sæi pabba hans núna.
En hann varð að búa til matinn, því
að mannna Buds var dáin og þeir
liöfðu ekki efni á að hafa vinnu-
stúiku.
Don liefði samt fundizt það hlægi-
Iegt. Pabbi, sem býr til mat!
_ Hæ, Bud, sagði pabbi og sneri
sér við. Hann brosti svo skarðið
eftir tann, sem hann hafði misst,
kom í Ijós. Hvernig gekk æfing í
körfubolta?
Pablii æiti að geta talað réttar eft-
ir öll þau ár, sem hann hafði búið
hér.
—- Vel, muldraði Bud. Hann henti
jakkanum á stólbakið, en hann datt
á gólfið og hann lét hann liggja.
Pabbi hans hætti að brosa.
— Taktu upp jakkann, sagði hann.
Bud hreyfði sig ekki. Augu pabba
urðu hvassari og hann steig eitt
skref i átt til hans.
— Taktu upp jakkann, sagði liann
aftur.
tíud leit á hann, beygði sig niður
og lók upp jakkann. Af hverju lét
eg liann ekki liggja þarna? Pabbi
gat ekki þvingað mig tii að taka
nann upp. Pabbi gæti ekki þvingað
mig tii að gera neitt. Bud var miklu
stærri og sterkari, og liann vissi líka
meira. eabbi var ekki einu sinni
fæddúr i þessu iandi. Hann hafði
CKki einu sinni gengið í barnaskóla.
— Þú keppir á föstudagskvöld?
Ég kein kannski og horfi á.
Bud leit snöggt upp.
— Æ, þú ættir ekkert að vera að
þvi, pabbi. Það er erfitt að fylgjast
ineð, el' maður kann ekki reglurnar.
Reyndar er ekki víst að ég spili
með. Fyrirliðiun er á móti mér.
— Af hverju er hann það, ef þú
spilar vel og hegðar þér vel? spurði
pabbi. Hann leit rannsakandi á
soninn. Hvað hefurðu gert?
Bud varð blóðrauður í framan.
— Ég hef ekkert gert, kallaði
hann. Þú heldur alltaf að það sé
mín sök. Þú tekur alltaf málstað
hins aðilans. Gætirðu ekki hugsað
þér einhvern tíma, bara i eitt skipti,
að standa með syni þínum? Hann
skellti á eftir sér eldhússhurðinni
áður en faðir hans gat svarað hon-
um og fór inn í litla herbergið, þar
sem þeir sváfu báðir, og henti sér
niður á rúmið sitt. Hann lá með
handleggina undir höfðina og starði
upp í loftið. Pabbi Dons hélt alltaf
með syni sínum. Hann kastaði ekki
alltaf allri sök á hann.
— Bud....
Bud lireyfði sig ekki, en hann
vissi, að faðir hans stóð i dyragætt-
inni.
—- Hvað?
— Hverjum svararðu í þessum
tón? spurði pabbi hans, með rödd,
sem virtist blíðleg, en var það ekki.
Hver heldurðu að þú sért? Stór —
já, og gengur i skóla, en samt bara
strákur. Minn stráikur. Og minn
strákur talar kurteislega við mig og
gerir það, sem ég segi honum, eða
ég skal kenna honum annað. Það
er enginn annar, sem geitur kennt
honum. Engin mamma, bara ég.
Hann gekk að rúminu og sló Bud
einu sinni, fast, i andlitið.
Bud reis upp. Ég slæ þig aftur.
Ég er stærri en þú. Bíddu bara, þang-
að til þú gerir þetta aftur. Þá slæ
ég þig aftur. En hann sagði þetta
ekki upphátt. Hann sagði þetta
aldrei upphátt.
— Þegar ég svaraði föður mín-
um ókurteislega í gamla landinu,
sagði pabbi, sló liann mig með ól.
Okkar fjölskylda elur ekki upp neina
slána. Komdu nú og borðaðu.
Bud stóð upp af rúminu og gekk
fram í eldhúsið. Pabbi hans fyllti
diskinn hans af spaghetti og liellti
rauðri sósunni yfir. En Bud var ekki
svangur. Hann vildi ekki spaghetti.
Hann var dauðleiður á því og liann
vildi ekki lykta af hvitlauk, þegar
hann færi til Don.
— Borðaðu nú, sagði pabbi hans.
Stór piltur, körfuboltaspilari, verð-
ur að fá mikinn mat.
Bud tók upp gaffalinn og vafði
spaghetti um hann. Hann hafði ekki
litið á föður sinn síðan hann kom
i eldhúsið, en hann fann að pabbi
horfði á liann.
_ Þetta er ágætt, pubbí, sagðí
hann.
— Sannarlega. Það hefur soðið
síðan klukkan fjögur. Verður að
sjóða hægt og lengi.
Eftir matinn þvoði pabbi upp og
Bud þurrkaði.
— Þarftu að lesa í dag? Stærð-
fræði? spurði pabbi.
Hann talaði alltaf um stærðfræði,
síðan Bud var næstum fallinn í henni
í fyrra. Hann þekkti ekki mun á
ferhyrning og þrihyrning, en hann
talaði sifelit uin stærðfræði.
— Ég ætla til Don i kvöld.
Pabbi kinkaði kolli.
— Já. En lyrst lestu stærðfræði.
Bud kastaði frá sér þurrkunni.
— Þú þarft ekki að segja mér,
livað ég á að gera. Það veit ég betur
en þú.
Hann tók andköf og hljóp út úr
eldhúsinu, út úr ibúðinni og kallaði
lcæfðri röddu: — Láttu mig í friði,
láttu mig 1 friði! Hann hélt að pabhi
mundi koma á eftir honum og hljóp
næstum alla leiðina til Don.
Þegar hann kom að hliðinu hjá
Don, leið honum betur. Nú mundi
eitthvað ske. Don lét sér ekki nægja
iþróttir og bió, eða að flangsa dá-
lítið utan í stelpur, allt þetta, sem
Bud hafði fundizt I fyrra, að mað-
ur þyrfti að vera svo svalur til að
gera. En það var áður en hann og
Don byrjuðu að vera saman.
Bud hringdi dyrabjöllunni og Don
kom fram og opnaði. Blá augu hans
lýstu af æsingi.
— Þau eru farin, sagði hann.
Komdu.
Hann gekk á undan að bílskúrn-
um. Hann opnaði afturdyrnar á
bílnum og leitaði að einhverju á gólf-
inu. Svo rétti hann sig upp og veif-
aði lyklum sigri hrósandi.
— Varalykillinn. Nú getum við
farið af stað.
Bud starði á langan, spegilgljá-
andi bilinn.
— Það er eins og hann sé splunku-
nýr, sagði hann.
— Já, við fengum hann í gær.
— Veiztu hvernig á að aka hon-
um?
Don yppti öxlum.
— Ef maður kann á einn, kann
maður á alla. En hvað er að þér?
Ertu að gefast upp?
— Nei, en það er bara....
_ Svona, komum nú. Hann settist
i ökumannssætið og Bud við hlið
lians.
— Allir strákarnir hér í nágrenn-
inu eru huglausar skræfur, sagði
Don. Ég hélt að þú værir betri.
Bud skellti hurðinni í skyndilegri
og óskiijanlegri reiði.
— Eftir hverju erum við að bíða?
Ef þú getur I alvöru keyrt þessa
kerru, þá sannaðu það!
Don sneri lyklinum og vélin byrj-
aði strax að suða. Don varð undr-
andi.
— Hann er ekki alveg eins og sá
gamli. Ég verð að reyna að finna
út, hvernig hann gengur.
Þegar hann þagnaði, heyrðu þeir
l'ótatak og í sömu andrá sáu þeir
iítinn beinaberan mann koma lilaup-
andi.
— Hver fjandinn, hvíslaði Don.
Ég var búinn að gleyma garðyrkju-
manninum.
-— Hvað stendur til? öskraði litli
maðurinn. Hver er að reyna að stela
bílnum? Herra Don? Eruð það þér,
lierra Don? Þér megið ekki aka
bilnum.
— Burt, hrópaði Don. Hann steig