Vikan - 16.08.1962, Blaðsíða 39

bezt að segja, að hún væri komin heim
aftur ....
— Hún kom við hjá mér fyrir
nokkru, mælti Gustav Lange. Og hún
skildi eftir þetta bréf. Það er skrifað
utan á það til þín, Einar. Gerðu svo
vel. Eg held að þú ættir að lesa það
strax, það er að öllum líkindum eitt-
hvað áriðandi. Hún .... hún var tals-
vert annarleg, bæði ásýndum og i
fasi ....
— Fáðu mér bréfið, mælti Patrik
gamli skipandi rómi og þreif af hon-
um bréíiö. Þú verður að taka með ró
hverju sem að höndum kann að bera,
Emar, bætti hann við. Nú komum við
'öll mn, og þú hvílir þig stundarkorn
eftir ferðalagið.
Þau gengu öll inn i dagstofuna. Pat-
rik gamli gekk út að einum glugg-
anum, sneri baki við þeim hinum og
virti fyrir sér bréfið. Var að þvi kom-
inn að brjóta upp umslagið, þegar
simahringing kvað við frammi á gang-
inum. Hann fór sjálíur og svaraði, og
þegar hann kom inn aftur, hélt hann
enn á bréiinu í hendinni og var ná-
iuiur í andliti og svo þungur í spori,
að íæturnir virtust varla geta borið
hann.
— Þá þurfum við ekki frekar vitn-
anna viö, mælti hann lágt. Lilian hef-
ur lagt upp í langa ferð ....
— Hún er þá dáin, mælti Gustav
Lange og spratt úr sæti sinu. Og það
er min sök. Ég rak hana frá mér ....
Hann hneig niður í stólinn aftur og
greip báðum höndum fyrir andlit
sér.
— Nei, mælti Einar lágt og stilli-
lega. Sé hún látin, er það fyrst og
fremst mér að kenna. Ég skildi hana
ekki, og ég gat ekki gert hana ham-
ingjusama.. Ég tek ábyrgðina af dauða
hennar á mig, og bið ykkur að sýna
mér ekki neina vægð, heldur segja
mér allt eins og er ....
Og Eva kjökraði.
— Ég hefði aldrei átt að koma hing-
að, sagði hún.
— Hér verður engum um kennt,
tók Patrik gamli til máls, og rómur
hans var þrunginn alvöru og festu,
sem læsi hann upp dómsorð. Hún var
öll önnur en við og gat ekki sam-
rýmzt okkur framar en við henni.
Hjónaband E’inars og hennar var á
misskilningi byggt, allt frá upphafi,
og hlaut að fara út um þúfur, þótt
Eva hefði aldrei hingað komið. Hún
unni þér aldrei heils hugar, Einar;
hún unni fyrst og fremst auð þín-
um og aðstöðu, og öllum þeim munaði,
sem þú gazt látið henni i té. En þvi
unni hún Gustav, að hann minnti hana
alltaf á föður hennar, og hún hefði
ekki hikað við að skilja við þig, Ein-
ar, og taka saman við Gustav, ef hann
hefði verið þess efnahagslega umkom-
inn að veita henni sams konar mun-
að ....
— Ég rak hana frá mér, endurtók
Gustav. Ég hef svikið þig sem vin,
Einar, og orðið valdur að dauða henn-
ar.
— Það gerðir þú ekki, Gustav,
mælti Patrik gamli enn. Hún tekur
það einmitt fram í bréfinu, að hún
hafi i hyggju að heimsækja þig, en
að hún hafi ákveðið að fremja sjálfs-
morð.
— Með hvaða hætti varð það?
spurði Einar.
— Hún ók í sjóinn, öldungis eins
og faðir hennar, svaraði gamli mað-
urinn.
Það fóru sársaukadrættir um and-
lit Einars.
— Ég verð að fá að sjá bréfið. Það
er til mín skrifað, og þið megið ekki
leyna mig neinu.
Patrik gamli varp þungt öndinni.
Bréfið hafði þá játningu inni að halda,
að hún hefði gert tilraun til að myrða
þau Einar og Evu, og með hvaða hætti
hún hafði undirbúið það. Hvorki Ein-
ar, né heldur nokkur annar, sem vissi
það ekki Þegar, mátti nokkurn tíma
verða þess vísari.
— Ekki skal ég fullyrða nokkuð um
það, hvort Lilian hefur verið fyllilega
sjálfráð gerða sinna, mælti hann. En
af bréfi hennar virðist mega ráða, að
hún hafi verið róleg og með réttu
ráði. Hún kveðst ekki ala með sér
beiskju gagnvart neinum, skrifar
hún; þetta væru sin örlög, og hún
taki á sig alla sökina. Hún biður ykk-
ur þess eins að dæma sig ekki, og
hún kveðst gera sér það ljóst, hve
rangt það hafi verið af sér að láta
ekki ástina ráða, heldur látið óttann
við fátæktina og afneitunina verða
yfirsterkari ....
Patrik gamli gekk að arninum með
bréfið frá Lilian í hendi sér.
— Við skulum muna Lilian, eins
og hún var, þegar henni leið bezt.
Hún hataði þig ekki lengur, Eva, held-
ur vonaði hún að þið Einar yrðuð
hamingjusöm. Hún biður þig þess eins
að þú reynist Súsönnu litlu góð móð-
ir.
Hann varpaði bréfinu í arineldinn.
Horfði þögull á logana, en sneri sér
síðan að þeim hinum.
—• Ég ætla að fara inn og hvila mig
svolitla stund, sagði hann. Það er
ekki laust við að ég sé dálítið þreytt-
ur. Á morgun verð ég að skreppa til

Létt rennur
Gte&Oó

Fangi Castros
Framhald af bls. 11.
Út úr veggnum lá loftræsir og
ennþá fannst mér ég vera að frjósa.
Lítið borð stóð á milli mín og feit-
lagins manns í borgaralegum klæð-
um. 1 einu horninu sat ungur her-
maður framan við ritvél og sneri i
okkur bakinu. Maðurinn í borgara-
legu klæðunum benti mér að setj-
ast gegnt sér við borðið og horfði
lengi fast á mig án þess að mæla
orð af munni. Síðan snéri hann sér
skjótlega að unga hermanninum og
hvíslaði einhverju að honum bros-
andi. Hermaðurinn fór að hlægja og
liorfði háðslega á mig. Ég fann allt
i einu til þess, að ég var óhreinn og
órakaður, en það var nokkuð, sem
ég hafði ekki gefið neinn gaum fyrr.
móður hennar og tilkynna henni slys-| iBorgaraklæddi maðurinn einblíndi
ið, — já, ég segi vitanlega að þaðljsíðan á mig góða stund og spurði
hafi verið slys. ~ ’
— Þakka Þér fyrir, Patrik frændi,
mælti Einar lágt.
Hans gekk til Gustavs og lagði hönd
sína á öxl honum.
— Þú ættir að koma út í garðinn
með okkur Grétu. Við ætlum að fá
okkur frískt loft og njóta kyrrðarinn-
ar um hrið ....
Þau Eva og Einar voru ein eftir í
stofunni.
Tárin streymdu niður vanga henni.
Hann rétti út höndina og strauk létt
lokka hennar.
— Ástin mín, sagði hann.
Hún leit á hann tárvotum augum.
Sólargeislarnir féllu á andlit henni.
Hún bar höind hans að vanga sér. Fugl
söng í trénu úti fyrir stofugluggan-
um og hlýr sumarblærinn bærði lim
kirsuberjatrésins. Endir.
svo að lokum, hvað mér fyndist um
grimmdaræði de Gaulle í Alsír.
— Hvað kemur það minu máli
við? spurði ég.
Hann svaraði engu, opnaði skúffu
í borðinu og tók upp úr henni
sveskjustein og hníf og fór að bisa
við að opna sveskjusteininn með
hnífsblaðinu. Meðan hann var að
bauka við þetta, snéri hann sér meir
en í hálfhring og fór að tala um
Alsír við hermanninn, nærfellt full-
ar tiu mínútur, eins og ég væri þar
hvergi nærri. Hann minntist á mynd,
sem hafði nýlega birzt í blaðinu
„Revolucion“, er sýndi misþyrmd
lík, sem sagt var að væru af föng-
um F.L.N. Svo snéri hann sér allt
i einu að mér og sagði:
— Alsirbúar berjast fyrir sjálf-
stæði sinu og þeir munu öðlast það
eins og við höfum öðlazt okkar.
— Ég get samt sem áður ekki
séð, hvað það kemur yfirheyrslunni
yfir mér við.
Það var ekkert svar. Hann tók á
ný að fást við sveskjusteininn og
það liðu margar mínútur. Allt í
einu spurði hann:
— Þú talar ensku?
— Já.
—; Hvar lærðirðu hana?
— í Englandi.
— Hvers vegna?
Það var ætlun hans að koma mér
á óvart og honum tókst það.
— Nú, af þvi að England er sá
staður, sem er heppilegastur fyrir
Frakka, sem vill læra ensku.
— Hvers vegna fórstu að læra
ensku, hélt hann áfram að spyrja.
— Því ekki það?
— Ekki get ég talað ensku, sagði
hann með ólundarhreim í röddinni.
Hann byrjaði aftur að fást við
sveskjusteininn og það liðu rúmar
fimm mínútur. Allt i einu sagði hann
hastarlega:
— Þú vinnur fyrir C.I.A.
— Nei, ég er blaðamaður.
— Nei, þú vinnur fyrir C.I.A. Er
ekki svo?
— Nei, hrópaði ég.
Hann tók blað út úr skjalabunka,
las það hægt yfir og sagði:
— Það stendur skrifað hérna, að
þú vinnir fyrir C.I.A.
_ Ég er ekki á snærum C.I.A.
— En það stendur skrifað hérna.
Hann tók blaðið aflur og fór að
lesa.
— Fanginn er umboðsmaður fyr-
ir C.I.A.
— Þetta er þvættingur, öskraði ég,
ég vinn alls ekki fyrir C.I.A. Það er
klárt mál.
VIKAN 39