Vikan - 16.08.1962, Blaðsíða 38

minn? Nei, hann sveik mig ekki. Læknirinil
Hann þagði svolitla stund og sagðilt^
svo: _ Ég verð að fara. Ég verð aðf \j Framhald af bls. 19.
iráðin í að ná Binari frá mér
fara að læra. j
Hann lagði lieyrnartólið á og hljópi
upp. Hann tók tvær tröppur í hverjm
skrefi. -fc
Handavinna
Framhald af bls. 17.
. en
henni skal aldrei takast það .... aldr-
ei að eilífu .... Einar skal fá að kom-
ast að raun um, hvaða kona það er,
sem hefur verið í nánastri vináttu
við Gustav Lange.
Patrik varð svo reiður, að hann
réði sér varla.
leggið þau á þykkt stykki, mælið
form þeirra út með títuprjónum og
leggið sfðan rakt stykki yfir og lát-
ið þorna alveg áður en hreyft er.
Saumið saman axlar-, hliðar- og
ermarsauma með þynntú garninu og
aftursting.
Saumið uppslögin saman, festið
við ermarnar og brjótið út á réftuna.
Festið kragann við hálsmálið. Saum-
ið vasana fasta.
Gangið frá hnappagötum með
venjulegu kappmelluspori. Festið
tolur á vinstri barm gegnt hnappa-
götunum. Saumið hneppslu efst á
hægra framstykki, festið hnapp
andspænis hneppsiunni á vinstra
framstykki.
Saumið hanka á báða hliðar-
sauma í mittisstað jafn breiða belt-
inu.
Ef með þarf, er ágætt að hekla 1
Umf. fastahekl upp barmana og
framan á kraganum. +
— Er þér ekki nóg að þú hefur
gert tilraun til að myrða þau bæði,
Evu og Einar?
Andlit hennar afmyndaðist óhugn-
anlega. Hún hörfaði skref aftur á bak
og æðið logaði í augum hennar. Pat-
rik gamla setti hljóðan — nú sá hann
hvers kyns var. Hún var veik, hald-
in einhverri brjálun. Hann varð að
sjá svo um, að henni yrði fengin vist
á geðveikrahæli eins fijótt og auðið
reyndist.
— Við skulum láta þetta niður
falia, mælti hann Þú þarfnast hvíld-
ar og umönnunar.
— Það gengur ekkert að mér ....
ekki annað en örvæntingin ....
— Það get ég mætavel skilið, og
einmitt þess vegna álit ég heppilegast
að fundum ykkar Einars beri ekki
saman í bili. Þú getur dvalizt hérna
uppi, eins og ég sagði.
— Þú getur ekkert á mig sannað.
— Lilian .... vinstra framhjólið
losnaði af bilnum. Þú gleymir því, að
Blom garðyrkjumaður er kunnáttu-
maður í öllu, sem kemur bilum við,
og hann vissi vel hvað þessum bíi
leið. Hann rannsakaði hann eftir
slysið, og komst að þeirri niöurstöðu,
sem nægir til .... en nóg um það.
Hann hefur ekki látið þetta yppskátt
við neinn nema mig, og gérir það
heldur ekki nema. ég ákveði að láta
til skarar skríða ....
Lilian hneig niður á rekkjuna. Hún
kom ekki upp neinu orði, en grét
af þungum ekka. Patrik reis á fæt-
ur.
Eitt andartak beið hann við rekkju-
stokkinn eins og hann ætlaði að segja
eitthvað fleira. Bn svo gekk hann á
brott, þegjandi.
Hún heyrði hurðina falla að stöf-
um. Grátur hennar sefaðist eins brátt
og hann hafði byrjað. Yfir hana færð-
ist djúp og friðsæl kyrrð. Um hríð lá
hún þarna og naut lognsins eftir
storminn. Og nú brá svo kynlega við,
að hún óttaðist ekki neitt framar. Og
hún var ekki lengur í neinum vafa um,
hvað hún ætti að gera.
Hún reis á fætur, þvoði andlitið úr
köldu vatni. Klæddi sig vandlega,
starði lengi á magurt og torkenni-
legt andlit sitt í speglinum. Hugur
hennar leitaði til Gustav Lange. Nú
voru örlög hennar öll undir honum
komin. Hún hafði þráð hann lengi, en
hann hafði ekki látið neitt til sín
heyra. Nú hlaut hún að snúa sér til
hans. Um aðra leið átti hún ekki fram-
ar að velja og hún þráði hann heitar
en nokkru sinni fyrr. Hún var þess
meira að segja fullviss, að hún myndi
reynast fær um að þola fátækt og
skort, ef hann einungis vildi taka hana
að sér. Henni varð það ljóst, að það
var hennar mikla mein, að hún skyldi
ekki hafa gert Það upp við sig fyrr.
Þá hefði hún ekki aðhafzt það, sem
.... Patrik gamli hafði lög að mæla.
Hún gat ekki hafa verið með sjálfri
sér.
Glugginn stóð opinn. Angan rósa
barst inn til hennar úr garðinum. Hér
var fagurt og yndislegt að vera, en
þó mundi hún kveðja það allt sárs-
auka- og saknaðarlaust.
Hún snyrti andlit sitt i skyndi. Að
því búnu settist hún við skrifborðið.
Hún þurfti að skrifa bréf .... langt
bréf. Penninn flaug yfir pappírinn,
hverja örkina á eftir annarri.
Loks reis hún úr sæti sínu, braut
bréfið saman og lét það í umslag.
— Þá er mér ekkert framar að
vanbúnaði, mælti hún lágt við sjálfa
sig.
Hún stakk bréfinu i tösku sína og
hélt af stað. Stanzaði á þröskuldin-
um og virti herbergið fyrir sér, en
ekki nema andartak. Svo gekk hún
fram ganginn og niður stigann, hröð-
um, ákveðnum skrefum.
Svo ók hún bílnum út úr skýlinu og
út á veginn til Miklasands. Hún ók
hratt að vanda. — Ég veit, að þú ert
með mér, pabbi, sagði hún við sjálfa
sig. Nú var hún róleg og sterk.
Hún lagði bílnum þar, sem hún var
vön. Gekk siðan rólegum skrefum yf-
ir torgið og inn í hliðargötuna.
Gustav Lange sat að vinnu við skrif-
borð sitt, þegar hún kom. Hún hringdi
dyrabjöllunni. Hann hörfaði aftur á
bak, svo mjög brá honum, þegar hann
sá, hve tekin og torkennileg hún var
orðin.
— Þú komin? varð honum að orði.
En það var enginn fögnuður I rödd
hans.
Hún svaraði ekki. Gekk inn 1 stof-
una, tók sér sæti á legubekknum.
Hann vildi bersýnilega draga tím-
ann, náði í sherryflösku og tvö glös.
Hann braut heilann ákaft um, hvað
hann ætti að taka til bragðs, en ár-
angurslaust. Það var honum ákaflega
ógeðfellt að hún skyldi koma einmítt
nú — einmitt sama daginn og Einar
kom heim af sjúkrahúsinu. Hann
skenkti í glösin og reyndi að segja
eins glaðlega og honum var unnt:
— Við verðum að drekka skál ....
og óska Einari góðs bata.
Hún snerti ekki glasið, virtist ekki
sjá það. Hann drakk sitt í botn og
grunur hans um, að nú mundi eitt-
hvað uggvænlegt í aðsigi, varð æ
sterkari. Sennilega var hyggilegast
að láta hana eiga frumkvæðið. Það
var eina bótin, að þetta hlaut að
verða þeirra síðasta uppgjör. Hann
hafði tekið þá ákvörðun, sem ekki
varð hnikað. Þessu var öllu endan-
lega lokið þeirra á milli.
Hún reis úr sæti, gekk til hans,
lagði höndina á öxl honum og leit hik-
andi í augu hans.
— Nú þarftu ekki að bíða lengur,
mælti hún lágt. Ég hef tekið mína
ákvörðun, Gustav. Ég ætla að skilja
við Einar .... Og nú er ég þín.
Honum skildist ekki strax, hvað hún
væri eiginlega að fara. Þetta var á-
kaflega óþægilegt — hún var að
freista að koma honum í sjálfheldu.
Hún brosti tii hans og mælti lágum
rómi:
— Ég skil þig, vinur minn. Ég hef
látið þig bíða of lengi. Það er einmitt
þetta, sem mig tekur sárast og get
aldrei fyrirgefið sjálfri mér. En nú
er ég líka öll önnur en ég var og að
öllu leyti þín, eins og þú ert mér allt
í lífinu.
Hún vafði örmunum um háls hon-
um, og snerting hennar vakti með
honum andúð og viðbjóð. Hann lang-
aði mest af öllu til að hrinda henni
harkalega frá sér, en stillti sig. Þess
í stað losaði hann sig rólega úr örm-
um hennar.
— Lilian, mælti hann. Þú verður
að láta þér skiljast, að nú er ailt ann-
að en var. Að ég elska þig ekki leng-
ur.
Hann þorði ekki að líta í augu
henni. En nú hafði hann þó gert. al-
vöru úr því — sagt Þau orð, sem lengi
að undanförnu höfðu legið honum á
tungu. En hvernig mátti það vera, að
hún sagði ekki neitt? Svipur hennar
varð annarlegur. Það var eins og þetta
snerti hana ekki neitt, þegar allt kom
til alls.
— Þú stakkst upp á því, að við
drykkjum skál, mælti hún loks, og
heyrðist þó ekki á máli hennar að
henni væri brugðið. Nú geri ég það
að tillögu minni, að við drekkum
skilnaðarskál. Við skulum að minnsta
kosti drekka skál alls þess, sem við
höfum notið saman. Kannske hefur
það ekki allt verið samkvæmt ströng-
ustu siðgæðisboðorðunum, en mann-
legt hefur það þó alltaf verið.
Hún tæmdi glasið í einum teig.
Gekk til dyra, en nam staðar á þrösk-
uldinum.
— Ég verð að hafa hraðann á,
mælti hún. Einar getur komið heim
á hverri stundu. En ég hafði skrifað
ýmislegt niður, sem ég bjóst við, að
mér mundi ekki vinnast tími til að
skýra þér frá.
Hún dró bréfið upp úr tösku sinni.
— Ég legg það hér á hilluna, sagði
hún.
Þar með var hún farin. Hurðin
skall að stöfum og Gustav strauk
hendi um enni sér. Það var blautt af
köldum svita.
Einar sat við opinn bilgluggann og
naut góða veðursins og heimferðar-
innar. Patrik gamli sat í aftursætinu
við hlið hans, EVa og Gréta á felli-
stólunum, sem sneru að þeim, en Hans
Bertilsen í framsætinu, við hlið bíl-
stjórans. Einar mundi hafa notið ham-
ingjunnar yfir endurheimt lifsins til
fulls, ef hann hefði ekki kviðið upp-
gjörinu við Lilian.
Aldrei hafði hann fundið það eins
vel og nú, hve mjög hann unni Foss-
hlíð. Aldrei gert sér það eins ljóst og
nú, þegar hann sá heim að setrinu
milli skógartrjánna. En hann varð
dálítið hugsi, þegar hann sá þau, sem
biðu komu hans fyrir dyrum úti —
Þar stóð Kristín og hélt i hönd Sú-
sönnu litlu, Alma, Blom garðyrkju-
maður og Brita. Lilian var þar ekki
sjáanleg. Kannske var hún veik.
Hann var að því kominn að inna
gamla manninn eftir þessu, þegar
hreyfilgnýr bíls barst að eyrum þeirra.
Allra augu beindust niður á þjóðveg-
inn. Þar kom fólksbíll á hraðri ferð.
— Þú getur stuðzt við mig, Einar,
varð Patrik gamla að orði. Hann vildi
helzt að Einar væri kominn inn, áð-
ur en bíllinn kæmi. Hans var líka
kominn út og bauð Einari aðstoð
sína, en í þessum svifum sveigði bíll-
inn inn á heimbrautina.
— Þið megið ekki meðhöndla mig
eins og einhvern sjúkling, sagði Ein-
ar. Ég verð að minnsta kosti að kasta
kveðju á gestinn.
Hann hafði þegar borið kennsl á
manninn, sem sat fram í hjá bilstjór-
anum. Gustav Lange liðsforingi.
Um leið og bíllinn nam staðar, snar-
aðist liðsforinginn út og gekk til
þeirra hröðum skrefum. Hann var ná-
fölur í andliti og fát á honum.
— Er Lilian komin heim? spurði
hann.
— Er hún þá ekki heima? spurði
Einar þau hin.
Patrik gamli frændi hans varð fyr-
ir svörum.
— Hún ók af stað eitthvað 1 biln-
um fyrir stundu síðan. Eg hélt satt
38 vik*n