Vikan - 16.08.1962, Blaðsíða 18

FRAMH ALDSSAGAN
12. HLUTI
SÖGULOK
EFTIR BODIL ASPER
Það ríkti grafarþögn i skurðstof-
unni. Augu viðstaddra beindust ýmist
að hjartanu eða Hans Bertilsen. Hann
fann hugsanir þeirra. Þau höfðu varp-
að frá sér allri von — gerðu ráð fyr-
ir, að nú væri einungis lokaatriðið
eftir, að sjá Einar deyja og Hans
Bertilsen kikna undir þeirri þungu á-
byrgð, að hafa reist sér hurðarás um
öxl.
Þá var enn sem honum kæmi ein-
hvers staðar að sú hjálp, sem hon-
um dugði. Hugsun hans varð skörp og
ákveðin, höndin örugg og styrk. Hann
hafði ekki gefizt upp, kom ekki einu
sinni til hugar að gera það Lífi Ein-
ars varð að bjarga — og honum skyldi
takast það, hvað sem hann yrði á sig
að leggja.
Með einu hnífsbragði skar hann
sundur siðustu vöðvatrefjarnar, sem
hið brotna rifbein hékk á, og sá nú í
bert hjartað. Hann nam brott blóð-
lifrarnar og storkuna, svo hann sæi
sárið sem bezt. Blæðingin var tiitölu-
lega lítil orðin: mátti stöðva hana
með gómþrýstingu.
— Saumþráð. sagði hann lágt en
ákveðið. Það leyndi sér ekki hve hin-
um létti.
Hann festi saumþráðinn með hröð-
'im og öruggum handtökum í vefinn
báðum megin við sárið og lokaði þvi.
Blæðingin stöðvaðist samstundis.
— Ég hef aldrei séð annað eins.
mælti Nilsen læknir. Þér hefur tekizt
það, sem engu okkar ....
— Aukið blóðgjöfina, svaraði Hans
stuttur í spuna. Er ekki allt í lagi....
— Allt í lagi, svaraði hjúkrunar-
konan.
Hin óhugnanlega spenna var hjá
liðin. Engum duldist, að Hans Bertil-
sen hafði bjargað lífi Einars. En hann
hugsaði ekki um það þessa stundina.
Hann einbeitti sér að því að ger-
hreinsa sárið og girða fyrir, að það
spilltist.
Nokkrum andartökum síðar var frá
öllu gengið og skurðinum lokað; ytri
umbúðunum komið fyrir og aðgerð-
18 VIKAN
inni lokið. Blóðgjöfin var I fullum
gangi og Hans þreifaði á slagæðinni
á úlnliði Einars. Sláttur hennar var
meiri og hraðari og það var farið að
votta fyrir roða í vöngum hans.
Hans bauð, að Einar skyldi fluttur
i sjúkrastofu í einkadeild yfirlæknis-
ins. Þegar þvi boði var hlýtt, stóð
Hans Bertilsen góða stund í sömu
'spprum og vissi hvorki I þennan heim
né annan.
Hann kipptist við, þegar Nllsen
læknir sló á öxl honum.
— Ég samgleðst þér, Hans, og óska
þér til hamingju. Þetta er stórkost-
legt afrek. Þú ættir að veröa sérfræð-
ingur í hjartaskurði ....
Hans Bertilsen tók af sér grimuna
og þurrkaði af sér svitann. Enn var
honum alls ekki ijóst, hvað gerzt
hafði.
Hann sá aðdáunina ijóma af svip
hjúkrunarkonunnar, sem aðstoðað
hafði við uppskurðinn, þegar hún á-
varpaði hann.
— Ég vil einungis taka það fram,
mælti hún, að aðra eins snilli hef ég
aldrei séð, Bertilsen læknir. Þetta er
hið furðulegasta afrek.
— Já, ég þakka yður góða aðstoð,
ungfrú Ingiríður. svaraði hann ann-
ars hugar Og þér líka, Nilsen. Mér
kom eiginlega ekki til hugar, að okk-
ur tækist þetta .... en sem sagt,
okkur tókst það ....
— Við skulum koma, sagði Nilsen
læknir. Þú verður að fá tíma til að
jafna þig eftir áreynsluna.
Hans Bertilsen fór smám saman
að átta sig á hlutunum. Þegar þeir
höfðu þvegið sér og haft fataskipti,
mundi hann, að gamli maðurinn, óð-
alseigandinn, og Lilian sátu vist enn
frammi í biðstofunni.
— Eiginkona hans og frændi bíða
þarna frammi, sagði hann. Það verð-
ur að segja þeim, hvernig gekk ....
— Það hefur þegar verið gert, svar-
aði Nilsen læknir.
Fjórar manneskjur biðu þeirra
frammi á ganginum. Gréta var sú
fyrsta, sem Hans Bertilsen kom auga
á. Vangar hennar voru tárvotir, en
augu hennar ljómuðu af fögnuði.
— Hans .... þér tókst Það ....
Hún lét sig aðra viðstadda engu
máli skipta, en vafði hann örmum og
kyssti hann.
— Gréta, hvíslaði hann og horfði
I augu henni, sem skinu af stolti og
hamingju.
— Elsku Gréta ....
Eva stóð á bak við Grétu. Hún
lagði hendur að hjartastað og tárin
streymdu niður vanga henni. Hans
Bertilsen hafði bjargað lífi Einars;
hann hafði gefið henni aftur mann-
inn, sem hún unni. Þakklæti hennar
var takmarkalaust. Um leið gerði hún
sér Ijóst, hve óumræðilega þýðingu
betta hafði fyrir Hans sjálfan — og
fyrlr Grétu. Um langt skeið hafði
hann látið reka fyrir stormi og
straumi, en nú hafði hann endurheimt
sjálfstraust sitt. Það gat valdið, —
eða öllu heldur. það hlaut að valda
þáttaskilum í lífi hans.
Patrik gamla óðalsbónda var þetta
einmitt ljóst líka. Hann var alltof
hrærður til þess að geta komið upn
nokkru orði. Þess í stað snýtti hann
sér svo að undir tók.
Og Eva gekk þangað, sem Hans
stóð laerði báða lófa að vöngum hans
og kyssti henn. Hún ætlaði að segía
eitthvað, en varir hennar skulfu án
afláts, svo að hún gat ekki neinu
orði upp komið.
Hans Bertilsen klappaði vingjarn-
lega á handlegg henni. Á þessu and-
artaki komst hann fyrst að raun um,
hve óumræðilega mikils virði Einar
vár henni.
Loks hafði Patrik gamli aftur vald
á rödd sinni.
— Guð blessi þig, Hans Bertilsen,
mSelti hann, og launi þér það, sem
þú hefur gert í dag. Þessu munum
við aldrei gleyma.
Hans lækni vöknaði um augu við
þakklæti og gleði öldungsins. Það var
sem kökkur kæmi í háls honum; hann
gat engu svarað, þegar hann tók i
framrétta hönd hans.
— Þú ert þreyttur og þarfnast
hvíldar, drengur minn, sem ekki er
heldur að undra, sagði öldungurinn.
Við ræðumst betur við seinna.
Hans Bertilsen kinkaði kolli. Já,
hann vissi það bezt sjálfur, að hann
var hvíldarþurfi, en hann gat ekki
farið á brott úr sjúkrahúsinu, fyrr
en han var viss um, að Einar væri úr
allri hættu.
— Má ég sitja hjá honum, Hans?
spurði Eva.
Hans virti hana fyrir sér nokkur
andartök. Hún hlaut að vera örþreytt
orðin — en það einkennilegasta var,
að hún bar þess ekki nein merki.
— Ef þú heldur, að þú sért fær
um það að svo stöddu, svaraði hans, þá
sé ég ekki neitt því til fyrirstöðu. En
þú mátt ekki vera ein á verðinum fyrr
en þú hefur jafnað þig nokkuð. Við
verðum nefnilega að hafa auga með
þér líka, skilurðu? Það er aldrei að
vita nema það líði yfir þig ....
Og Hans Bertilsen brosti hlýlega
— i fyrsta skipti um árabil. Og nú
fyrst kom hann auga á Lilian. Henni
hafði hann gersamlega gleymt Og
hann varð furðulostin, eða öllu frem-
ur skelfingu, þegar hann sá andli^
hennar, náfölt og steinrunnið. Þar
varð ekki minstu svipbrigða vart.
Hún virtist hvorki sjá hann, né held-
ur nokkurn annan viðstaddra. Svo
var að sjá, sem augnaráð hennar væri
bundið dyrunum að baki Þeim, en þau
voru köld og sljó og minntu helzt á
brostnar sjónir. Hún hafði ekki sýnt
minnstu merki þakklætis eða gleði.
Hún stóð þarna rétt eins og bláó-
kunnug manneskja, sem ætti ekki
heima í þessu umhverfi.
En það var ekki nema skiljanlegt,
að hún væri i nokkru uppnámi. Hans
Bertilsen gekk til hennar og rétti
fram höndina.
— Ég er bæði glaður og stoltur,
Lilian, varð honum að orði. Ég