Vikan - 01.11.1962, Síða 25

„Þakka þér innilega gjöfina, Des,“
sagði Alison. „Þetta er í fyrsta skipið
á ævinni, sem ég fæ jólagjöf frá öðr-
um en pabba og mömmu,“ bætti hún
við.
„Ef þú hefðir sagt okkur dálitið
fyrr af jólunum, þá mundir þú hafa
fengið jólagjöf frá fleirum," sagði
Dahl eins og honum fyndist sér órétt-
ur ger.
„Ég meinti það ekki þannig," sagði
Alison og roðnaði við.
Dauf birtan af loganum hrakti
rökkrið í kofanum undan um nokk-
ur fet. Nú fyrst gat Dahl komið auga
á grenigreinarnar, sem Alison hafði
stungið víða á milli bjálkanna í kofa-
veggjunum. Hann fór að brjóta heil-
ann um hvað hann gæti gefið henni,
en gat ekki munað eftir neinu. Smám
saman varð benzínþefurinn hinni
ljúfu steikarlykt yfirsterkari, en
enginn virtist hafa neitt við það að
athuga. Enda þótt hann væri ófull-
kominn að allri smíð, táknaði hann
engu að síður sigur mannsins yfir
þeim frumstæðu skilyrðum, sem
hann átti í höggi við. Að Því leyti
var hann mun mikilvægari sem tákn,
heldur en að nytsemi sinni.
Greatorex gamli hafði gengið hugs-
unum sínum á vald. „Það er ótrúlegt,
þetta. Sannarlega ótrúlegt,“ tautaði
hann eftir nokkra þögn.
„Hvað finnst þér svo ótrúlegt?“
„Hvað . .. já.“ Gamli maðurinn
hrökk upp af hugsunum sínum.
„Þetta, að það skuli vera komin jól,
og að við skulum vera hér enn. Sið-
astliðin jól var ég hjá Amy.“
Það var óvenjuleg hlýja í röddinni,
þegar hann nefndi nafn konu sinnar,
viðkvæmnihreimur, sem Dahl hafði
aldrei heyrt bregða þar fyrir áður.
Hvers vegna þráir maðurinn það allt-
af mest, sem hann getur ekki notið
einhverra hluta vegna? spurði Dahl
sjálfan sig.
„En hvað um þig, Des?“ spurði
öldungurinn. „Hvar varst þú síðast-
liðin jól?“
Hrifningin, sem vaknað hafði í
svip Surreys við þakklæti stúlkunn-
ar og ánægju hennar yfir gjöf hans,
vék þaðan skyndilega. Ósjálfrátt
smeygði hann hendinni inn undir
treyjuna og snart marghleypuna í
hylkinu. Hann hafði hreinsað vand-
lega af henni allt ryð með benzíni
úti í Norseman-flakinu,, og bar hana
stöðugt á sér.
„Ég snæddi kvöldverð heima hjá
Sammy og fjölskyldu hans.“ 1 svip
virtist hann ætla að láta það svar
duga, en bætti síðan við. „Móðir hans
vissi að ég var einmana í Montreal,
___ < <
og .. .
Harkan hvarf úr rödd hans. „Dá-
samleg, gömul kona. Og hún sá ekki
sólina fyrir Sammy."
Augu þeirra Dahls og Alison mætt-
ust. Þau horfðu hvort á annað stund-
arkorn, en svo hristi hún höfuðið
til svars við ómæltri spurningu hans.
Hún ætlaði ekki að minnast á matar-
hvarfið að svo stöddu.
E'kki á jólakvöldið.
Á nýársdag var óvenjulega hlýtt
í veðri, svo að jafnvel Alison lét í
ljós undrun sína, þar eð janúar var
yfirleitt harðasti mánuður ársins á
þessum slóðum, að febrúar ef til vill
undanskildum.
Um hádegið gerði blota, en stundu
s'ðar herti frostið aftur og batt endi
á þessa ótímabæru uppreisnartilraun
gegn valdi vetrarins, með þvi að
breyta blotanum í samfellda glitrandi
hjarnskel. Alison, sem hafði gerzt
svo ógætin, að skilja snjógleraugun
eftir heima í kofanum þegar hún fór
út, sá ýmist annarlegar stjörnur eða
dökka, dansandi dila fyrir augun-
um, þegar hún reikaði heim á leið,
með svo sára kvöl í höfðinu, að
rökkrið inni í kofanum varð henni
kærkomin likn. Þótt hún vissi að
hún mátti eingöngu sinni eigin ó-
gætni um kenna, aftraði það henni
ekki að ávíta Þá félaga sina, hvern
af öðrum, þegar þeir komu reikandi
inn í kofann og kvörtuðu sáran yfir
sömu vanlíðan.
Næstu þrjá dagana glitraði allt
umhverfið, ásarnir, kjarrið og trjá-
limið, í björtu sólskininu og allt var
umvafið töfrum hreinnar, frostkaldr-
ar fegurðar. En þá skall enn á storm-
ur, sem máði brott alla þessa fegurð
svo gersamlega, að umhverfið gerði
jafnvel minninguna um hana að
fjarstæðu, þegar honum slotaði, og
dvöl þeirra þar að illbærilegri
fangavist, svo að hin fáu og fábreyti-
legu hversdagsstörf urðu þeim kær-
komin tilbreyting.
Enn áttu þau við matarskort að
stríða, og Alison hélt stöðugt vörð
um það, sem enn var eftir af neyðar-
birgðunum, unz við sjálft lá að þær
yrðu henni hið eina í veröldinni, sem
var þess virði að hún helgaði því
hugsun sína. Ekkert hafði horfið sið-
an hún saknaði súkkulaðistanganna,
og það hafði orðið að samkomulagi
með henni og Dahl að gera ekki
neina rekistefnu út af því að svo
stöddu, en hafa því betri gætur á
öllu framvegis.
EN HÚN YATT SIG AF HONUM OG SNERI
VIÐ HONUM BAKI.
„LÁTTU MIG VERA“, HVÍSLAÐI
HÚN BIÐJANDI.
„LÁTTU MIG VERA
Á stundum hvarflaði það að
henni, að þessi miskunnarlausa bar-
átta fyrir lifinu mundi tilgangslaus,
þegar allt kæmi til alls. Ef okur tfekst
að hjara af veturinn, hvað þá? spurði
hún sjálfa sig. Jafnvel meðeigendur
Greatorex gamía í Uganda námafé-
laginu, hlytu þá — með góðum og
gildum rökum — að telja hann týnd-
an og dauðan fyrir fullt og allt.
Við höfum ekki enn minnstu hug-
mynd um hvar við erum stödd og
þegar vorar, verður jafnvel enn örð-
ugra að ferðast um þessar auðnir
heldur en nú, nema eftir ám og vötn-
um, og til þess þurfum við bát. Og
bát höfum við engan ...
TÓLFTI KAFLI.
Dahl var að koma heim af morgun-
veiðum með tvær rjúpur og einn
broddgölt. Þegar hann tók af sér
ánjóþrúgurnar, sökk hann djúpt 1
skaflinn úti fyrir kofadyrum. Og það
var ekki á verra von — kofadyrnar
þurftu endilega að standa í hálfa
gátt, svo Alison var sjónarvitni að
umbrotum hans í skaflinum og virtist
hafa góða skemmtun af.
„Hættu þessum hlátri," sagði hann
stygglega. „Ég er að drepast úr
kulda.“ Og svo bætti hann við um
leið og hann gretti sig. „Hvernig
væri að þú hitaðir þetta furunála-
seyði þitt ofan í mann? Nú mundi
það koma í góðar þarfir."
„Það bíður þín inni,“ svaraði hún
og brosti við.
Hann var ánægður yfir því að
sjá, að þau voru ein í kofanum. Hann
gat ekki greint svip hennar í hálf-
rökkrinu, en einhver óvenjulegur
hreimur var í rödd hennar, sem hon-
um veittist örðugt að átta sig á.
„Lincoln ... hvað heldurðu að ég
hafi eiginlega handa þér í pokahorn-
inu?“
Hann var enn undir áhrifum
glettni hennar, þegar hún horfði á
hann brjótast um í skaflinum, og
svaraði samkvæmt því.
„Hveitibrauð og ávaxtamauk ...“
„Nei, Lincoln.“
„Fyrirgefðu ónærgætnina, en ég
get fullvissað þig um það, að stundum
sækja á mig draumar um baðherbergi
— gljáandi veggflísar og heitt vatn
i keri ... heitt vatn, skilurðu.“
„Ég á ekki við dagdrauma," sagði
hún allt í einu alvarleg. „En hvaða
draumar eru það, sem ásækja þig,
þegar þú lætur illa í svefni?“
Það var eins og veggirnir hryndu
að honum og hann stundi. Þessi á
kafa löngun eða þörf, sem hann hafði
ekki orðið var við um nokkurt skeið,
að svæfa hugsanir sínar viskývímu,
vaknaði skyndilega með honum, jafn-
vel sterkeiri en nokkru sinni fyrr.
Og hann spurði sjálfan sig í ör-
væntingu: Á þetta þá að liggja stöð-
ugt í launsát fyrir mér?
Upphátt sagði hann: „Læt ég illa
í svefni?"
„Það veiztu sjálfur."
„Ég ... ég vona að ég haldi ekki
oft vöku fyrrir þér,“ sagði hann dap-
urlega.
Hún bandaði spurningunni frá sér
með ákveðinni handhreyfingu.
Hann vildi láta líta út fyrir að
hann væri tilleiðanlegur að ræða
þetta nánar. „Tala ég kannski upp
úr svefni?" spurði hann.
„Þú tautar," svaraði hún. „Það
er varla, að ég heyri orðaskil."
„Og hvað segi ég?“
Hún hristi höfuðið, eins og hún
vildi ekki verða til þess að veita
honum neina visbendingu. Og svo
endurtók hún spurninguna. „Hvað
dreymir þig, Lincoln?"
Hann varp öndinni léttara, þar eð
hann þóttist nú viss um, að hann
hefði ekki komið upp um sig með
svefnhjali sínu.
„Þú veizt það kannski ekki, Ali-
son,“ sagði hann og gerði sér allt
far um að segja það þannig, að henni
fyndist ekki sem hann vildi slá hana
af laginu, „að hár þitt virðist eins
og logandi eldur, þegar bjarminn af
bálinu á arninum fellur á hnakka
þér ...“
Hún kreppti hnefann af óþolin-
mæði. „Þessir karlmenn ...“
Hann gat ekki brosi varizt, þegar
hann heyrði þessi útjöskuðu við-
bragðsorð kvenna af vörum Alison,
sem sízt allra kvenna gat haft nokkra
ástæðu til þess i fortíð sinni, að taka
þau sér í munn. En brosið hvarf
skyndilega af vörum hans, þegar hann
sá kippi fara um herðar henni. Hann
gekk til hennar og snart arm henn-
ar.
„Eg ...“
E“n hún vatt sig af honum og sneri
við honum baki. „Láttu mig vera,"
hvíslaði hún biðjandi. „Láttu mig
vera ...“
Hann gat ekki skilið geðshræringu
Framhald á bls. 27.
VIKAN 25