Vikan - 22.11.1962, Síða 19

var gaman að lesa dóma
dagblaðanna um íslenzku kvik-
myndina 79 af stöðinni. Þar
kemur skýrt í ljós, hve misjafn
smekkur manna er, og eins hve
misjafnt vit menn hafa á kvik-
myndatækni og hve mikið áuga
þeir hafa fyrir smekkvísri
myndatöku. En öllum ber sam-
an um það, að þessi mynd sé
listrænt verk og vel heppnuð
i flesta staði, og það sé í raun-
inni tittlingaskítur að A7era að
gagnrýna þessi smáatriði, sem
öðru vísi mættu vera. En fáir
eru þó hrifnari en Hannes á
horninu, því nú sá hann, að hún
Anna litla Frank, eins og hann
kallar Kristbjörgu Kjeld, er
orðin þroskuð kona (Alþýðu-
blaðið, 16. okt.)!
Sigurður Grímsson (Morgun-
blaðið) telur myndirnar ekki
nógu vel í fókus, þannig að að-
eins hluti þess, sem sést á tjald-
inu hverju sinni, sé vel skýrt.
Ekki mun þetta þó vera hand-
vömm, heldur er þetta hluti
tækninnar, eins og kvikmynda-
gagnrýnendur eiga að vita. Það
er aðferð myndatökumanna til
þess að beina athyglinni fyrst
og fremst að einhverjum á-
kveðnum hlut eða persónu á
tjaldinu, og sé þessari aðferð
beitt rétt, eins og víðast er gert
í 79 af stöðinni, verður árang-
urinn mjög góður.
Ekki kemur öllum saman um
rúmsenurnar. Árni Bergmann
(Þjóðviljinn) telur Kristbjörgu
„sleppa heila úr þeim leik“.
Högni Egilsson (Alþýðublaðið)
segir: Við fáum að sjá ýmsar
svefnherbergissenur og ég hika
ekki við að fuilyrða, að þær eru
unnar á mjög listrænan hált —
en þegar farið er að velta fólki
upp úr slíkum senum aftur og
aftur, missa þær gildi sitt, verða
grófar og ánalegar. Sigurður
Grímsson segir, að nektaratrið-
in í myndinni séu allt í senn,
óþolandi langdregin, óþörf með
öllu og hafi síður en svo nokk-
urt listgildi. Ölafur Sigurðsson,
(Vísir) segir: Beztu senurnar í
myndinni eru teknar af Gunn-
ari og Kristbjörgu uppi í rúmi.
Baldur Öskarsson segir í Tím-
anum: Þó eru myndirnar af
Ragnari og Gógó í rúminu listi-
lega vel gerðar og leikur þeirra
hvað beztur þar. Hannes á
horninu telur þessar erótísku
senur galla á myndinni og heyr-
ir leikstjói;ann kjamsa á þeim.
Það eru ekki gagnrýnend-
urnir einir, sem eru ekki á einu
máli um gildi þessara rúmfara.
Hvar sem tveir eða þrír eru
saman komnir, er deilt um þessi
atriði. Ef til vill má telja það
sönnun þess, að leikstjóranum
hafi tekizt vel upp með þau, því
fátt illa gert vekur deilur og
ekkert er svo vel gert, að allir
séu sammála. Fyrir minn
persónulega smekk hefði mátt
sleppa rúmatriðunum að hinu
fyrsta undanteknu, þegar sálar-
átökin speglast hvað mest og
bezt í andliti Gógóar. Það er
tilbreytingárlaust til lengdar að
telja bólurnar og vörturnar á
holdmiklu baki Gunnars Ey-
jólfssonar.
Aðeins einn gagnrýnandinn,
Baldur Óskarsson, finnur að
endi myndarinnar. Þar hefur
hinum skotizt, því næst rúm-
senunum eru menn mest ósam-
mála um endinn. Fæstir eru á-
nægðir með hann, eins og hann
er. Bókinni lýkur ekki, þótt
Ragnar sé látinn. Það er óþarfi
að fylgja þvi eftir í kvikmynd-
inni, segja sumir, og vilja láta
myndina enda, þar sem bíll
Framhald á bls. 32.
— EINS OG SEGIR í MEÐFYLGJANDI GREIN,
ERU MENN MEST ÓSAMMÁLA UM RÉTTMÆTI
ÞEIRRA ATRIÐA, SEM TEKIN ERU UPPI í
RÚMI, OG VEKJA ÞAU ATRIÐI VÍÐA HNEYKSL-
UN, ÞÓTT SLÍKT SÉ ÓÞARFA VIÐKVÆMNL
AF ÞEIM SÖKUM ÞÓTTI VIKUNNI RÉTT AÐ
BIRTA FREMUR MYNDIR ÚR ÞEIM ATRIÐUM
EN ÖÐRUM, SEM MINNI ÚLFAÞYT HAFA
VAKIÐ, SVO ÞEIR LESENDUR VIKUNNAR,
SEM ENN HAFA EKKI SÉÐ KVIKMYNDINA,
GETI SJÁLFIR DÆMT UM ÞAÐ, HVORT SIÐ-
GÆÐINU SÉ MISBOÐIÐ. Ljósm.: Kr. Magnússon.
VIKAN 19