Vikan - 22.11.1962, Qupperneq 24

„Þú um það," varð Prowse að orði.
„Þessi gamli refur", sagði hann og
leit til þeirra hinna. „Hann drepur
okkur áreiðanlega öll af sér. Það
megið þið vera viss um“.
Greatorex stundi enn. Dahl var það
ijóst að hann yrði að gera eitthvað
til að slíta þessu orðaskaki þeirra,
áður en verra hlytist af. I rauninni
var vist ekkert þeirra fyllilega með
sjálfu sér, hugsaði hann. Það var þvi
vandi að hitta ráð, sem óhætt var að
beita, þannig að ekki gerði illt verra.
I sömu svifum veitti hann því athygli,
að Surrey kinkaði kolli til hans, rétt
eins og hann færi nærri um hvað hann
væri að hugsa.
„Þið talið eins og þið séuð gengnir
af göflunum, báðir tveir", sagði Surr-
ey og brosti glaðlega, þegar hann leit
til þeirra, Prowse og Greatorex gamla.
Hann gerðist nú magur í vöngum,
eins og þau hin, og vangarnir voru
allir þaktir rispum eftir sápulausan
rakstur með bitlausum blöðum. Hann
sat enn kyrr á góifinu fyrir framan
ofninn, með krosslagða fætur, en
dró marghleypuna, sem hann bar stöð-
ugt á sér eftir að Dahl fann hana á
ísnum, úr hylkinu, eins og af rælni.
Hann iyfti henni það hátt, að skinið
frá eldinum glampaði á hlaupi hennar,
mælti siðan lágt og vingjarnlega:
„En það get ég sagt ykkur, að hvor
ykkar sem verður fyrri til að minnast
á hungur hér eftir, skal njóta þeirra
forréttinda að þurfa aidrei að minn-
ast á það framar". Hann sagði þetta
lágt og rólega, eins og ekkert væri
um að vera.
Prowse fór að hlægja, en hlátur
hans var óstyrkur.
„Þú þarft ekki að vera í neinum
vafa um það, kunningi, að ég meina
þetta", sagði Surrey rólegur eins og
fyrr.
Dahl starði á Surrey, hrifinn af
öryggi hans og festu, en ekki sérlega
undrandi. Hann var svo sljór orðinn,
að allt sem fram fór, var honum á
vissan hátt fjariægt, kom honum sjáif-
um ekki beinlínis við. En hann vissi
það samt, að Surrey var maður, sem
hann mátti treysta og stóð með hon-
um. Það var eins og þeir hefðu allt
i einu fundið hvor annan, og Dahl
vissi að þar var um gagnkvæman
skilning að ræða. En uppsöluherping-
urinn sagði enn til sín og Dahl varð
að hraða sér út.
Þegar morgunverði var lokið, þótt-
ist Dahl viss um, að hann hefði endur-
heimt nokkuð af sínu fyrra þreki;
hirti hins vegar ekki um að hugleiða
hvort heldur það stafaði af þvi, að
hann hefði i rauninni fengið einhverja
næringu, eða hinu, að hann tryði því.
Hann vissi einungis það, að það að
hafa steikt skinnið í munni sér og
jóðla á þvi, veitti honum svo dýrlega
fullnægingu, að ekki varð með orð-
um lýst. Og þegar honum heppnaðist
það svo fyrir hádegi, að skjóta brodd-
gölt ofan úr tré í fyrsta skoti, varð
hann svo viss um að nú væri lokið
þeirri óheppni, sem virtist hafa elt
hann að undanförnu, að það var eins
og hitastraumur færi um hann allan.
Kannski erum við þegar komin yf-
ir örðugasta hjallann, hugsaði hann
með sér.
Hann svaf að minnsta kosti rólega
og áhyggjulaust næstu nótt.
E'n næstu vikurnar komst hann
hins vegar að raun um að allt sat
við sama. Hungrið vofði stöðugt yfir,
og veiðin var aidrei meiri en svo, að
hún nægði til að draga úr sárasta
sultinum í bili.
Um miðjan apríl gerðist svo hlýtt
á daginn, að vatn settist ofan á ísinn
á vatninu, en iagði þó jafnan á næt-
urnar. Að öilum likindum varð isinn
undir sifeilt frauðkenndari, en um það
varð ekki vitað með- neinni vissu.
Nú snjóaði sjaldnar en áður, en ofan
á hverju snjólagi myndaðist nýr gler-
ungur eftir sólbráðina á daginn og
frostið á næturnar, svo alltaf varð
erfiðara fyrir Alison að grafa eftir
berjum og skófum. Hún lét Greatorex
nú um innistörfin, að svo miklu leyti
sem hann var þess umkominn, en
dvaldist sjálf úti við í leit að einhverju
ætiiegu. Hún leit líka eftir snörun-
um, og var þar sýnu heppnari en
Prowse.
Hún sparaði það litla, sem um var
að ræða, af enn meiri natni og að-
gætni en nokkru sinni fyrr. Þrátt
fyrir strangleika hennar og óbilandi
réttlætiskennd kom það fyrir að hún
hafði skammt Dahls heldur rííari en
hinna, en dró þá af sinum, og sætti
jafnan lagi, að öruggt væri að eng-
inn hinna tæki eftir því, og sízt Dahl
sjáifur. Hún afsakaði þetta athæfi sitt
með þvi, að þau ættu öll líf sitt undir
þvi komið, að Dahl entist þrek og
heilsa, en fann þó undir niðri, að
það var ekki full skýring.
Einhvern tíma vetrarins, hún vissi
ekki hvenær, hafði ruglingúr komizt
á dagatalið hjá henni, svo hún vissi
ekki nákvæmlega hvað timanum leið.
Það var komið fram í siðustu viku
aprílmánaðar, hugsaði hún með sér,
en nær þvi gat hún ekki komizt.
Skýjabakka hafði dregið fyrir sól
snemma dags. Það ieit heizt út fyrir
rigningu, þótt siikt væri ósennilegt
um þetta leytið.
Greatorex iá á bálki sinum og
stundi lágt. Hún fann augu hans
hvíla á sér, hvað sem hún hreyfði
sig, eins og venjulega.
„Ætlarðu út?“ spurði hann eins og
litill drengur, sem er hræddur við að
vera skilinn einn eftir inni.
Hún kinkaði kolii.' „Lampinn er
þurr“, svaraði hún. „Ég ætla að
skreppa eftir benzini”.
Karl reis upp og settist fram á
bálkinn. „Það kemur ekki til mála
að þú farir út að flakinu", sagði
hann. „Láttu lampaskrattann eiga
sig“.
Síðustu vikurnar höfðu gert hann
að gamalmenni. Hann var siginn í
vöngum, hreyfingarnar titrandi og
fálmkenndar, hvarmarnir rauðir og
þrútnir. Hann hafði nærri lokið úr
annarri viskýflöskunni, fékk sér smá-
sopa á hverjum degi, en var loks hætt-
ur að trúa á lækningamátt áfengisins
og lét það eiga sig.
„Ég verð ekki lengi", svaraði Ali-
son. „Klukkustund i mesta lagi. Það
væsir ekki um þig á meðan".
Hann hristi höfuðið, renndi sér fram
af bálkinum og stóð á góifinu frammi
fyrir henni, titrandi og óstyrkur. „Ég
óttast ekki um sjálfan mig, það er
ekki það“, maldaði hann í móinn. „Það
ert þú sjálf, sem ég óttast um. dóttir
góð. Það er ekki nokkurt vit að þú
farir þetta ein, ekki þrekmeiri en þú
ert orðin. Ég fer með þér“.
Hún gekk að honum, tók um arm
honum og ýtti honum aftur upp á
bálkinn, bliðlega, en þó með festu.
„Vertu ekki að þessari vitleysu", sagði
hún vingjarnlega. „Nú liggur þú þarna
rólegur og gætir þess að reyna ekkert
á þig, þangað til ég kem aftur".
Hvitt hár hans var eins og flóka-
berði. Hann hafði ekki hirt um það
lengi að bera greiðu í hár sér. Hún
greiddi það gætilega með fingrum sín-
FRAMHALDSSAGAN
14. HLUTI
EFTIR
LAWRENCE EARL
um og klappaði honum siðan á koll-
inn.
„En . . . dóttir góð .. . stundi hann
með grátstaf í röddinni.
„Vertu nú stiiltur og góður, Hugh",
sagði hún
Svo tók hún benzínbrúsann og gekk
út. Það var miklu hlýrra en hún
bjóst við. Hún afréð að ganga bein-
ustu ieið að flakinu, i stað þess að
fylgja ánni og síðan strönd vatnsins.
Vitanlega var mýrin gaddfreðin, og
það sparaði henni bæði tíma og á-
reynslu að fara beint yfir hana.
Hún hafði ekki gengið nema í tiu
minútur, þegar hún komst að raun
um hvers vegna var svona hlýtt, þvi
að allt í einu var komin hundsiappa
drífa og máði óðara brott aiit lands-
iag og kennileiti, en flygsurnar sett-
ust á andlit henni og gerðu henni
óhægt að sjá íram, svo hún skyggði
hönd fyrir auga. Hún starði út í dríf-
una, og um leið fann hún setja að
sér svima og magnieysi. Hún vissi
það síðast, að hún hneig niður og svalt
myrkrið umlukti hana.
Dahl hætti veiðunum og sneri heim-
leiðis um leið og byrjaði að snjóa.
Hann átti ekki annars úrkosta, því
að drífan var svo þétt, að hann sá
vart faömslengd framundan. Þegar
hann kom heim undir kofann, hugs-
aði hann sér að halda af stað aftur
um leið og upp stytti, því að þá yrði
slóð hverrar skepnu auðrakin.
Hann gekk inn fyrir. „Alison ...“
mæiti hann.
En það var Greatorex, sem varð
fyrir svörum.
„Hún er ekki hérna".
Dahl þagði við. Hann hafði ekki
yrt á Greatorex gamla síðan hann
komst að raun um að hann var valdur
að hvarfi súkkulaðistanganna. Hann
vissi það iika, að karl var hræddur
við hann; ef til vill gerði sektarmeð-
vitundin þar líka sitt tii.
„Lincoln", mælti Greatorex gamli
bænarrómi, en þagnaði við, þegar
hann sá að Lincoln lét sem hann
heyrði hann hvorki né sæi.
Stundarkorni siðar komu þeir inn,
Surrey og Prowse, en ekkert sást til
ferða Alison.
Dahl var nú íarin að óttast svo um
hana, að hann ákvað að láta sig hafa
það að yrða á karlinn. Nefndi Alison
nokkuð hvert hún ætlaði?" spurði
hann.
„Já,“ svaraði Greatorex gamli alls-
hugar feginn. „Hún ætlaði út að
ílakinu að ná í benzín."
„Hvenær fór hún? Löngu áður en
ég kom inn?“
Greatorex sagði honum það og
bætti siðan við; „Hún vildi ekki fyr-
ir nokkurn mun þiggja að ég kæmi
með sér. Ég margsagði henni, að hún
mætti ekki fara ein.“ Dahl sá skelf-
inguna í augum hans. „Heldurðu að
24 VIKAN