Vikan - 22.11.1962, Qupperneq 38

OLIVETTI
AUDIT
HEFUR SVARIÐ
VIÐ HVERRI
SPURNINGU
BÖKHALDIÐ
UM
Með þvl ad nota Olivettt Audit bókhaldsvél
getid þér
• veriö viss urr> að reikningar yðar séu réttir,
• aö þeir séu alltaf til taks.
. komist að raun um hvað innheimtunni liður,
• tengið upplysingar um sölu, innborganir og
kostnað.
- vitað hvernig lyrirtœki yðar er stætt á hverj-
um tíma
Bokhaldið er eitt af grundvallaratriðunum i
hver|u tynrtæki Olivetti framleiðir vélarnar
til þess að vélvæða bókhald yðar en slíkt er
framlaraspor sem ekki þarf að benda á. Auk
vélanna lætur Olivetti i té margra ára reynslu
I skipulagnmgu og hagræðingu.
Olivetti hefur á að skipa sérfróðum mönnum,
sem aðstoða fynrtæki af öllum stæröurn við
endurskipuiag bókhalds og önnur skyld verk-
efm. þannig að nauðsynlegar upplýsingar fáist
á sem einfald.stan og nauðsynlegastan hátt.
Audit 413
Audit 513
G. Helgason & Melsted h.f.
Reykjavík — P. O. Box 547
er þá boðið í mat í staðinn. Ég borða
eiginlega aldrei heima hjá mér í
hádeginu á sunnudögum. Þá fer ég
niður í HMðar til systra minna og
borða hjá þeim. Ég geri þeim svo
smágreiða i staðinn. Þær þvo líka
fyrir mig þlessaðar — ekki svo að
skilja, að ég geti ekki undið úr sokk-
unum mínum sjálfur og skolað úr
skyrtu, þú veizt, þessum sem ekki
þarf annað en að hrista upp úr
sápuvatni og liengja upp á herðatré,
þá eru þær tilbúnar til að fara í þær.
Ég skal sýna þér hérna sænskt
herðatré, mesta þarfaþing, sem syst-
ir mín gaf mér. Einar dregur fram
Htinn pTastpoka, og í honum er
hvít pjatla. Hann sléttar úr henni,
og leggur hana siðan við rnunn sér.
Pjatlan, sem er úr plasti, er svo
stór, að við sjáum varla framan i
Einar, en lieyrum blástra og pústa,
og von bráðar er þarna komið við
munn hans iturvaxið herðatré . . .
nei, ekki tré, heldur plast. — Sko,
segir Einar, — þetta er mildu betra
en þessi spíru-herðatré, því þetta
fyllir út í axlirnar og heldur iag-
inu á skyrtunni.
— Heldur þú sjálfur hreinu hús-
inu þínu?
— Já, já. Annað dugir eklci. Ég
á ryksugu, það er ómissandi verk-
færi.
—- Hvað áttu fleira af svona
rafmagnstækjum?
— Ég á náttúrlega eldavél, og svo
ísskáp. Það er ómögulegt fyrir ein-
lileypa að búa án ísskáps. Svo á ég
vöfflujárn og hraðsuðuketil.
'! — En hrærivél?
j — Nei, ég haka ekkert. Nema
Jslundum þessar vöfflur. Og það þarf
Jekki hrærivél fyrir þær.
I — Hvað hefur þú nú fyrir stafni
fum kvöldin og helgar, þegar þú ert
héima?
— Maður er nú sjaldnast heima.
Ég er oft að hjálpa kunningjunum,
jiegar maður er húinn að koma sér
upp svona húsi, liefur maður kynnzt
ýmsu, sem getur komið kunningj-
unum vel. Nú, á sumrin hugsa ég
um garðinn minn, hlynni að plönt-
unum og þess háttar, og svo hef ég
svolítið matjurtahorn og ber, jarð-
arber, rifsber og sólber, og svo
kartöfiur. Það er annars lítið, sem
ég hef af kartöflum hér heima, en
ég hef svolítinn skika fyrir þær hjá
bróður minum hér fyrir ofan bæ.
Svo ferðast maður, þegar maður
hefur efni á því, það fer nú fækk-
andi ferðalögunum, því kauphækk-
anirnar hafa hvergi nærri við öðr-
um hækkunum. Þessi hækkun, sem
við verzlunarmennirnir fengum i
fyrra, gerði ekki betur en mæta
skattahækkuninni frá árinu áður.
Á veturna teluir maður þetta rólega,
situr heima og les og skreppur til
kunningjanna og fær kaffisopa, eða
hlustar á útvarpið — nú og stund-
um koma kunningjarnir til manns.
Ég kann prýðilega við að búa svona
einn. Þá er maður öllum óháður og
getur komið eins seint heim og
manni sýnist og ekkert pex.
Fylgir íbúðinni.
í háhúsinu á Austurbrún 2 blasir
mikil nafnatafla við manni, strax
og komið er inn um útidyrnar. Á
hana eru skráð nöfn þeirra, sem
íbúðir eiga i húsinu, og fyrir aftan
undarlegar tölur eins og 11-3, 7-14
2-3
_Meðan lyftan klifrar upp gegnum
hverja hæðina af annarri, væri ekki
úr vegi að segja hver þessi Jóhann
Pálsson er. Hann er leikari að at-
vinnu og þekktur úr ýmsum hlut-
verkum í Þjóðleikhúsinu, og eins
hefur hann getið sér gott orð við
að setja upp leikrit fyrir leikflokka
i nágrenni höfuðborgarinnar.
— Gerið þið svo vel, segir Jó-
hann, þegar við komum á leiðar-
enda. — Þið eruð heppnir, það
eru ekki nema nokkrir dagar síðan
ég tók til. — Það má vist ekki bjóða
ykkur kaffi?
Þessi íbúð snýr í austur og norð-
ur, og hér byrgja ekki húsin út-
sýnið. Meira að segja stórbyggingar
Dvalarheimilis aldraðra sjómanna
eru eins og smákofar séðar héðan
að ofan. Við göngum inn i stofuna,
sem er smekklega búin nýtizkuleg-
um húsgögnum — tveir þægilegir
stólar, lítið sófaborð og laglegur
sófi með bláum sessum, útvarpsborð.
Mikið af blómum. tJr stofunni er
lilill krókur, þar er svefnsófi, skrif-
borð og stóll. Á gólfinu er há af
tryppi.
— Gerið þið svo vel, kaffið er til.
Þið fáið ekkert með því, ég baka
ekki, segir Jóhann og tekur mjólkur-
hyrnu út úr isskápnum.
— Jú, það er prýðilegt að búa
einn og út af fyrir sig — siðan
o. s. frv. Fyrir aftan nafn Jó-hákunningjarnir hættu að krefjast þess
ar standa táknin 12-l.«*að maður væri með standnndi -nnrtv
Iianns Pálssonar standa táknin 12-1
Okkur skilst, að hann muni þá eiga
heima í fyrstu ibúð tólftu hæðar,
og leitum uppi dyrabjölluhnapp,
sem á við þá íbúð. Jóhann svarar
af bragði í dyrasima og býður okk-
ur að koma upp.
að maður væri með standandi partý
dag og nótt. Ég er nú orðið eins
mikið heima og ég get, yfirleitt allt-
af þegar ég er ekki að vinna. En
minn vinnudagur er yfirleitt svo
óreglulegur, að ég get ekki sagt
að ég sé heima svo og svo marga
38 VIKAN