Vikan - 21.02.1963, Blaðsíða 12

Damaskus er byggð í fallegri vin, sem verður þar sem eyðim
frægasta gata Damaskus.
Bekadalur, þar sem gulbleikar kornbreiður sumarsins
hneigja sig og rísa eins og öldur hafsins, þar er moldin
þurr og sendin í brennandi haustsólinni. Sumstaðar
jafnvel grýtt og kornið komið í hlöður. Vegurinn liggur
norður eftir sléttunni til Baalbek, og fjöllin halda sig
í hæfilegri fjarlægð á báðar hliðar; rúnirnar í andlitum
þeirra óræðar í fölum blámanum. En sumir þurfa að
sinna eftirhreytum á ökrunum þó komið sé langt fram-
yfir réttir. Það eru einkum konur. Svartklæddar konur.
Þær hafa haft með sér úlfalda, sem liggur í moldinni
eða starir með þessum sjálfumglaða svip út í bláinn.
Og það er ekki að ástæðulausu, að úlfaldinn er svona
góður með sig. Hann er sem sé einasta skepna jarðar-
innar, sem kann hundraðasta nafn Allah, hverju
menn hafa gleymt. En úlfaldinn segir ekki orð þar um;
hann gerir sig bara merkilegan í andlitinu og þegir
þunnu hljóði. Konurnar á akrinum aftur á móti, þær
eru ekki þannig á svipinn að þær búi yfir neinu sér-
stöku og finnst ekki taka því að draga blæjuna fyrir
andlitið; bílarnir eru svo fljótir framhjá. Þær tína upp
öx af akrinum, bognar eins og fátæku konurnar á frægu
málverki eftir Millet.
Baalbek sem eitt sinn var nefnd Heliopolis, er ekki
nein stássborg. Þar sem brúnar undirhlíðar Antilíbanon-
fjalla jafnast saman við sléttuna, þar stendur hún og
lítur út eins og ruslhaugur tilsýndar. Það er fyrir rúst-
irnar, sem ná yfir ótrúlega vítt svæði og vitna um forna
mekt þar í plássinu. Þær eru verk Rómverja, en Baalbek
var frægur staður löngu fyrir þeirra tíð. Þá var þar
miðstöð átrúnaðar á guðinn Baal. Það var frjósemdar-
guð, sem varð í árdaga fyrir því óhappi að vera drepinn,
en reis fljótlega upp aftur og hafði allmikla hylli á
þessum slóðum um aldabil og allt suður í Palestínu. Það
er iðulega getið um einhver vandræði af hans völdum
í Gamla Testamentinu; þjóðin yfirgaf Javhe hvað eftir
annað og fór að blóta þennan frjósemisguð. Trúar-
bargðasérfræðingar nútímans segja raunar að það sé eðli-
legur hlutur með þjóð, sem snýr af eyðimörkinni og
tekur til við kornyrkju. En það skildu spámenn ísraels
ekki; þeir áttu í útistöðum við vini Baals eins og kunnugt
er. Svo kom að því að þeir fengu að reyna með sér í
opinberri keppni, Jahve og Baal. Það hafði verið ein-
muna þurrkatíð og þá þótti rétt að fá úr því skorið,