Vikan - 21.02.1963, Blaðsíða 20

Framhaldssaga
eftir
VICKI BAUM
Ungi afgreiðslumaðurinn í lyfja-
búðinni svitnaði mikið, en vissi
litið. Hann mundi ekki til þess að
hann hefði nokkurn tíma selt
þvottakonunni rottueitur. Það
sannaði þó ekki að hann hefði ekki
gert það. Hann afgreiddi svo marg-
ar frúr — liann kallaði þvottakon-
una „frú“ — og liann var ekki sér-
lega minnugur á andlit. Reyndar
var framburður hans þýðingar-
laus, þvi að pakki með nafni lyfja-
búðarinnar utaná og afganginum
af eitrinu hafði fundizt í íbúð
hinnar ákærðu. Droste lét unga
manninn fara, laut að Steiner og
spurði:
„Eigum við að láta sérfræðing-
ana koma i dag, eða láta það bíða
þangað til á morgun?“
„Ég er búinn að fá meira en nóg
í bili,“ svaraði Steiner. Tveir af
hinum sex kviðdómendum virt-
ust sofa. Enn sátu þrjár manneskj-
ur á vitnabekk. Allir virtust orðn-
ir dauðþreyttir, nema liinn með-
ákærði eiginmaður, hann virtist
hress og kátur, þar sem hann hall-
aði sér brosandi að verjanda sin-
um og hvíslaði einliverju að hon-
um.
Bruhne, verjandi þvottakonunn-
ar, reis úr sæti sínu og lióf ræðu
sína.
„Þá það,“ sagði hann og lag-
færði gleraugun. „Þá það. Senni-
lega fæst aldrei úr því skorið, hvort
rottueitrið var ekki keypt fyrr en
að morgni þess 16. október eða
einhvern tíma áður. En . . . hátt-
virtu dómnrar og kviðdómendur,
þó svo að eitrið hafi ekki verið
keypt fyrr en þann 16. sannar það
eitt að um morð liafi verið að
ræða? Nei, segi ég, og aftur nei.
Þarna situr margra barna móðir,
sem vinnur nótt og dag að heita
má, og það eins þótt hún sé komin
langt á leið. Ilún hafði ekki sofið
í fullar þrjátiu og tvær klukku-
stundir, það höfum við heyrt af
hennar eigin munni og staðfest af
vitnuin. Herrar mínir og frúr . . .
er unnt að telja manneskju, sem
ekki liefur notið svefns né hvíldar
i þrjátiu og tvær klukkustundir,
ábyrga gerða sinna? Því miður
virðist almenningur ekki gera sér
nægilega ljóst við live þröng kjör
hinar vinnandi stéttir eiga að búa,
og ég ...“
Droste lilýddi á ræðu verjandans,
fyrst með nokkurri undrun, siðan
með vaxandi gremju. Ekki vegna
þess að rök þau, sem hann hafði
fram að færa, vrðu vefengd, heldur
voru þau ekki annað en upptugga
þess, sem allir vissu fyrir löngu.
Droste þoldi bókstaflega ekki slík-
an væmnisvaðal, og hann fann
hvernig hann roðnaði af reiði.
„Herra verjandi,“ mælti hann.
„Viljið l)ér ekki láta þessar víð-
feðmu athuganir yðar bíða þangað
til þér flytjið sjálfa varnarræð-
una?“ Rödd hans var byrst, en hæs-
in sagði þegar til sín og á siðustu
orðunum brást honum rómurinn al-
gerlega. Það var helgið í salnum,
en Droste gat ekki vitað hvort
áheyrendur hlógu að verjandanum
eða sjálfum honum. Hann hellti
vatni í glas sitt og drakk i skyndi,
en það var moðvolgt og væmið.
Bruhne hreyfði einhverjum at-
hugasemdum, en Droste nennti
ekki einu sinni að elta ólar við
hann.
„Þegar verjandinn liefur lokið
máli sínu, mun ég leggja fáeinar
spurningar fyrir hina ákærðu,“
sagði liann ástúðlega. Verjandinn
þagnaði og settist, og enn var hleg-
ið í réttarsalnum.
Droste leit út yfir salinn. Það
var orðið bjartara þar inni. Hann
hefði viljað gefa mikið til að sjá
Maríönnu meðal áheyrendanna, cn
hann svipaðist árangurslaust eftir
kápunni liennar þar frammi. Marí-
anna gekk í kápu i þeim lit, sem
fáar aðrar konur hefðu átt hug-
rekki til að bera á almannafæri,
eldrauðari eins og uppreisnarfáni,
svo að ekki leyndi sér hvar hún
fór.
„Við höfum cnn einu sinni lieyrt
fram tekið, að frú Rupp liafi ekki
sofiðífullar þrjátiu ogtvær klukku-
stundir, áður en þetta gerðist,“
tók Droste til máls. „Hún var,
auk vinnu sinnar, að hjúkra hel-
spúkri tengdamóður sinni. Enhvers
vegnasá eiginmaður hinnar ákærðu
ekki svo um, að hún nyti nokk-
urrar hvíldar? Hvar hafðist liann
við á nóttunni? Hvers vegna leysti
hann eiginkonu sina ekki af
hólmi?“
Rupp reis úr sæti sínu og festi
þegar augun á ekkjufrú Budecker.
Eyru hans hreyfðust án afláts á
meðan hann lnigsaði um svarið.
„Ég var ekki heima,“ sagði hann
loksins.
„Ekki þegar móðir yðar lézt -—•
við vitum það. En næturnar áður;
livar hélduð þér yður þá?“
Rupp hreyfði enn eyrun.
„Ég var bjá kunningja mín-
um . ..“
Þvottakonan virtist vilja segja
eitthvað.
„Frú Rupp . . . hvað var það?“
Þvottakonan tók höndunum um
magann, eins og hún vildi halda
að þunga sínum.
„Herra dómari . . . maðurinn
minn var hjá kunningja sínum í
sumarbústaðahverfi, og aðstoðaði
liann eitthvað við garðyrkju. Kunn-
ingi hans greiddi honum aðstoð-
ina í eggjum og grænmeti og öðru
þessháttar.“
„Hvað heitir þessi kunningi yð-
ar?“'
„Brösig,“ svaraði eiginmaður
þvottakonunnar. „Josef Brösig. Við
vorum að taka upp kartöflur, og ég
hafði pund af kartöflum með mér
lieim. Og þegar ég svo kom, hafði
þetta gerzt . . .“
Það leyndi sér ekki að þvotta-
konan var ánægð með svar og
fraministöðu hans; hann rétti upp
höndina eins og skóladrengur og
hvíslaði siðan einhverju að verj-
anda sínum.
„Hann segir, að það sé ekki vist
að Brösig dveljist enn þarna í
hverfinu," sagði verjandinn.
„Við höfum áj'eiðanlega upp
á honurn," svaraði Droste stuttur
í spuna.
Hann reis enn úr sæti sínu, sleit
réttarhöldunum og tilkynnti að
þau hæfust aftur að morgni. Ilann
hafði teiknað vínþrúgur á pappírs-
örkina, sem lá á borðinu fyrir
framan hann; þétta þrúguklasa,
cn það var ávani hans. Nú skrif-
aði hann nafn Brösigs á blaðið sér
til minnis. En ahnars var hann svo
minnugur á nöfn manna, síma-
númer og heimilisföng, að það
nálgaðist það að vera óþægilegt.
Áheyrendur risu úr sætum sinum
með hósta og ræskingum og liröð-
uðu sér á dyr. Lögreglumaðurinn
rak þvottakonuna á undan sér eins
og þunglamalega belju, sem rekin
er á bás sinn. Eiginmaður hennar
kippti kæruleysislega í buxna-
streng sinn um leið og hann reis úr
sæti sínu, hrjúfur og karlmann-
legur i senn, hélt á brott i fylgd
með lögregluþjóninum, gleiðgeng-
ur og hnarreistur. Þegar Droste
liafði séð svo um að Brösig yrði
stefnt sem vitni, liélt hann líka
leiðar sinnar og blistraði lágt stef
úr Pílagrimskórnum á meðan hann
beið eftir sporvagninum. Ilann var
þreyttur, en ákefð hans var end-
urvakin, því að hann þóttist þess
fullviss, að eitthvað nýtt mundi
kotna fram i málinu í sambandi
við þennan Brösig.
Droste fann ekki Evelyn strax
þegar hann kom heim. Venjulega
gat ltann gengið að henni vísri í
rekkjunni, þar sem hún lá ofan á
ábreiðunni, samanhnipruð eins og
kisa, innan um allt dótið. Hann sá
blóm liggja á náttborðinu, þegar
ltann virti alla óreiðuna hrosandi
fyrir sér, en veitti því ekki neina
nánari athygli og liélt beina leið
inn i snyrtiherbergið til að skola
hálsinn. Hann heyrði í börnunum
inni í herbergi þeirra, en þangað
þorði hann ekki fyrir nokkurn
mun, þvi að fóstran var þess full-
viss að hann bæri með sér sótt-
kveikjur svo tugmilljónum skipti
úr réttarsalnum, og kannski hafði
liún rétt fyrir sér. Hann naut þess
að skola hálsinn með allri þeirri
atliöfn, sent því fylgdi, en hætti
því þegar Evelyn bar að, þar eð
hann vissi að hún þoldi illa skol-
hljóðið. Hann bað hana þess i stað
að hafa innöndunartækið til taks
eftir matinn.
Hann gekk um gólf í dagstof-
unni og beið með óþolinmæði eft-
ir kvöldmatnum, lieyrði Veroniku
glamra i mataráhöldum frammi i
eldhúsinu oð varð enn svengri fyr-
ir það. Evelyn hlaut að fara að
leggja á borðið. Iiann óskaði þess
heilshugar að hann þyrfti ekki að
2Q — VIKAN 8. tbl.