Vikan


Vikan - 21.02.1963, Blaðsíða 25

Vikan - 21.02.1963, Blaðsíða 25
„Hefurðu fengið þér gott ba'ð, Tony elskan? Er þetta ekki guð- dómlegur morgun?“ Chantry liöfu'ðsmaður svaraði engu. Hann hljóp upp þrepin, gekk fram iijá henni án þess að líta við henni eða mœla orð og hvarf inn i vínstúkuna. Hanu gekk með hnefana kreppta niður með síðunni og það bar meira en venjulega á þessu ör- iitla górillusvipmóti hans. Hakan á Valentine Chantry seig niður og hinn fagri en fremur bjálfalegi munnur liennar opnað- ist. „Ó,“ sagði hún hálf tómlega. Meinfýsinn ánægjusvipurinn á andliti Pamelu Lyail yfir atbur'ða- rásinni var au'ðsær, enda þótt hún reyndi af fremsta megni a'ð leyna því og al' sinni alkunnu ráðsnilld tók hún sér sæti við hlið Valen- ,,Að öllum líkindum geðjast henni lika að því.“ Douglas Gold leit á hann með furðusvip, tók vínglasið og gekk’ útt með það. Hercule Poirot settist á stól og pantaði kassíusaft. Á meðan hann var að sötra hana og smjattaði ánægjulega, kom Chantry inn aftur og drakk nokkur staup af eini- berjabrennivíni hvert á fætur öðru. Skyndilega mælti hann af rnikl- um rnóði, og virtist ekki fremur beina rnáli sínu til Poirots en hvers sein heyra vildi: „Ef Valentine heldur að hún geli losað sig við mig eins og hún hef- ur losað sig við heilan hóp af öðr- um bölvuðum bjálfum, þá skjátl- ast lienni! Ég hef náð í hana og ég hef liugsað mér að halda henni. Það skal enginn annar ná Jienni, nema liann gangi af mér dauðum fyrst.“ Hann l'leygði peningum á liorðið, snerist á Iiæli og skundaði út. ÞRIÐJI KAFLI. Það var þremur dögum síðar, að Hercule Poirot fór til Fjalls Spá- mannsins. Það var svalt og notalegt að aka milli gullingrænna greni- auðið. Ilún hafði hann i klemm- unni. „Hr. Poirot. Þér verðið að lijálpa mér. Ég á svo bágt, ég veit ekliert, hvað ég á að gera! Ó, hvað á ég að gera, livað á ég að gera?“ Hún leit á liann afmynduð í framan, og fingur hennar læstu sig i jakkaermi hans. En þá var eins og liún hefði séð eitthvað i andliti lians, sem skelfdi hana, svo að hún hrökk ofurlítið til baka. „Hvað — hvað er að?“ stundi hún. „Þér spyrjið mig ráða, frú? Er það það, sem þér viljið?“ „Já ... já ... stamaði hún. „Gott og vel — hér Iiafið þér mitt ráð.“ Ilann talaði hvasst og með áherzlu. „Farið héðan þegar í stað — áSur en þaS er of seint.“ „IIvað?“ Hún glápti á liann. „Þér heyrðuð livað ég sagði. Farið af þessari eyju.“ „Fara af eyjunni?“ Hún starði á hann steini lostin. „Það er það, sem ég er að segja.“ gefi sig frjálsan — að ég veiti hon- um skilnað. Hann heldur að hún ætli að skilja við mann sinn og giftast sér. En ég óttast . . . að Chantry sleppi henni ekki. Hann er ekki þess konar maður. í gær- kvöldi sýndi hún Douglas mar- blett á handleggnum — sagði, að liann væri eftir manninn sinn. Þá varð Douglas óður og uppvægur. Hahn er svo riddaralegur . . . Ó! ég er svo hrædd! Hvernig endar þetta allt? Segið mér, livað ég á að gera!“ Hercule Poirot starði beint yfir sundið, á bláu liæðardrögin á meg- inlandi Asíu. Hann sagði: „Ég bef þegar sagt yður það. Yfirgefið eyjuna, áður en það er of seint . . .“ Hún hristi höfuðið. „Ég get ]iað ekki — ég get það ekki — nema Douglas . . .“ Poirot andvarpaði og yppti öxl- um. . FJÓRÐI KAFLI. Hercule Poirot og Pamela Lyall sátu saman á bekk. MtlHYRNINGURfNN tine Chantry og spurði: „Hafið þér skemmt yður vel i morgun?“ „Ó, blátt áfram ævintýralega. Við ...“ Þegar hér var komið, reis Poirot á fætur og reikaði í liægð- um sínum inn i vínstofuna. Þar var fyrir hr. Gold, sem beið eftir vínglasinu, blóðrjóður i framan. Hann virtist reiður og utan við sig. „Þetta er ruddamenni!" sagði hann við Poirot, og benti með höfðinu í áttina til Chantrys liöf- uðsmanns, sem var að hverfa út úr dyrunum. „Það má vel vera,“ mælti Poi- rot. „Já, það er mjög liklegt. En konnnum, þeim geðjast að rudda- mennum, inunið það!“ Douglas muldraði reiðilega: „Það kæmi mér ekki á óvart, að hann misþyrmdi henni!“ trjánna, sneiða sig hærra og hærra, hátt upp yfir smásmugu- legar erjur og deilur mannanna. Vagninn nam staðar hjá greiða- sölunni. Poirot steig út og gekk inn i skóginn. Hann kom að lok- um út úr honum á stað, sem vel mátti ætla að væri liæsti- tindur veraldar. Langt fyrir neðan lá hafið, djúpblátt og glampandi. Hér fann hann þó loks frið — fjarri öllum áhyggjum — hátt yfir lieiminum. Ilercule Poirot braut yfirhöfn sína vandlega snman, lagði liana á trjástúf og tók sér sæti. „Ekki var að efa, að góður guð vissi, hvað hann gerði. En furðu- legt var það samt, hvernig liann liafði leyft sér að gera sumar mannlegar verur úr garði. En hvað um það, hér var hann þó að minnsta kosti um stundarsakir fjarri þessum kveljandi ráðgátum.“ Þannig liugsaði liann með sjálfum sér. Hann lirökk við og leit upp. Smávaxin kona í brúnni treyju og pilsi, hraðaði sér til hans. Það var Marjore Gold, og i þetta sinn haf'ði hún lagt öll látalæti á hilluna. Andlit liennar var tárvott. Poirot var engrar undankomu „En hvers vegna •—- hvers vcgna?“ „Ég' ræð yður til þess — ef líf- ið er yfíur einhvers virði.“ Hún tók andköf. „Ó! livað eigið þér við?“ Þér gerið mig lirædda — þér eruð að liræða mig.“ „Já,“ sagði Poirot með alvöru- þunga. Það er ætlun min.“ Hún hneig niður og gróf andlit- ið í höndum sér. „En ég get það ckki! Hann mundi ekki koma! Douglas, á ég við. Hún mundi eklti sleppa hon- um. Hún hefur liann á valdi sínu — líkama hans og sál. Hún mundi ekki hlusta á neinar fortölur . . . hann er snarvitlaus í henni . . . liann trúir öllu, sem hún segir hon- um — að maðurinn hennar mis- þyrmi henni —- lað liún sé svívirt saklaus — að enginn liafi nokkurn tíma skilið liana . . . Hann hugsar ekki um mig framar — hann litur ekki við mér — ég er ekki til fyr- ir honum lengur. Hann vill að ég „Þrihyrningurinn er í fullum gangi!“ sagði hún með ánægju- hreim i röddinni. „Þeir sátu sitt hvorum m'egin við hana í gær- kvöldi ■—- og gáfu livor öðrum illt auga! Chantry liafði drukkið full- mikið. Framkoma lians við Douglas Gold var beinlinis móðgandi. Gold var mjög háttprúður og hélt sér fullkomlega i skefjum. Ilún liafði auðvitað gaman af, blessuð frúin. Malaði eins og tígrisdýr, þessi mannæta. Hvað haldið þér að verði úr þessu?“ Poirot hristi höfuðið. „Ég er hræddur. Ég er ákaflega hræddur . . .“ „Ó, við erum það öll,“ sagði hún, en það var auðvitað einber hræsni. Svo bætti hún við: „En þetta mál heyrir i rauninni undir yðar sér- grein. Eða getur senn gert það. Getið þér ekkert gert?“ „Ég hef gert allt, sem ég gat.“ Ungfrú Lyall hallaði sér fram i ákefð. „Hvað hafið þér gert?“ spurði hún æst og ánægð í senn. „Ég réði frú Gold til að fara af Framliald á bls. 31. VIKAN 8. tbl. 25

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.