Vikan - 21.02.1963, Blaðsíða 40

Fannir Kilimanjaro.
Framhald af bls. 18.
var nú lokið á þennan hátt, og
hann vissi að svo var, mátti hann
ekki bregðast við eins og eitursnák-
urinn sem hjó í sjálfan sig vegna
þess að hryggur hans var brotinn.
Það var ekki konunnar sök. Ef það
væri ekki hún, mundi það vera ein-
hver önnur. Ef hann lifði á lygi
varð hann að reyna að deyja í henni.
Hann heyrði skot bak við hæðina.
Hún var mjög góð skytta, þessi
auðuga skækja, þessi ástúðlega for-
sjá og spillir hæfileika hans. Þvætt-
ingur. Hann hafði eyðilagt hæfileika
sína sjálfur með því að láta þá ónot-
aða, með því að svíkja sjálfan sig
og það sem hann trúði á, með því
að drekka svo mikið að það slævði
athygli hans, með leti, með ó-
mennsku, og með broddborgaraskap,
með stolti og fordómum, með öllu
móti. Hvað var þetta? Verðskrá yfir
gamlar bækur? Hvað voru hæfileik-
ar hans þegar allt kom til alls? Víst
voru það hæfileikar en í staðinn
fyrir að beita þeim, hafði hann gert
sér þá að verzlunarvöru. Það var
aldrei það sem hann hafði afrekað,
en alltaf það sem hann gat afrekað.
Og hann hafði frekar kosið að vinna
sér fyrir lífsviðurværi með ein-
hverju öðru en penna og pensli. Það
var einnig alleinkennilegt eða hvað,
að þegar hann varð ástfanginn af
annarri konu, þá skyldi sú kona
alltaf vera auðugri en sú síðasta?
En þegar ást hans var öll, þegar
hann var einungis að ljúga, eins og
að þessari konu, núna, sem var auð-
ugust af þeim öllum, sem átti pen-
inga til alls, sem hafði átt eigin-
mann og börn, sem hafði tekið sér
elskhuga og orðið leið á þeim, og
sem unni honum hugástum sem rit-
höfundi, sem manni, sem félaga og
sem stoltareign; það var einkenni-
legt, að þegar hann elskaði hana alls
ekki og laug að henni, var hann
þess umkominn að láta henni meira
í skiptum fyrir peninga hennar en
á meðan hann hafði elskað hana í
raun og veru.
Við hljótum öll að vera sköpuð
til þess sem við leggjum fyrir okk-
ur, hugsaði hann. Hvernig sem þú
vinnur þér fyrir lífsviðurværi eru
hæfileikar þínir á því sviði. Hann
hafði selt lífsþrótt, í mismunandi
formi, alla ævi og þegar það snertir
ekki tilfinningarnar um of getur
maður látið meiri verðmæti koma
fyrir peningana. Hann hafði komizt
að raun um þetta en hann mundi
ekki heldur skrifa um það úr þessu.
Nei, hann mundi ekki skrifa um það,
enda þótt það væri fyllilega þess
virði að festa það á blað.
Nú kom hún í sjónmál, þar sem
hún gekk yfir rjóðrið að tjaldstaðn-
um. Hún var klædd stuttbrókum og
bar riffil sinn. Fylgdarmennirnir
báru dverggasellu á stöng og þeir
gengu spölkorn á eftir henni. Hún
var enn glæsilegasta kona, hugsaði
hann, og líkami hennar var til yndis.
Hún var mjög góðum bólhæfileikum
gædd og vergjörn, hún var ekki fríð
sýnum, en honum geðjaðist vel að
andliti hennar, hún las kynstrin öll,
— VIKAN 8. tbl.
hafði gaman af að vera á hestbaki
og veiðum og vissulega drakk hún
úr hófi fram. Eiginmaður hennar
hafði látizt þegar hún var enn kona
á bezta aldri og um hríð hafði hún
lifað fyrir hálfuppkomin börn sín,
sem þurftu hennar ekki við og
fannst hún til trafala, fyrir reið-
hesta sína, bækurnar og flöskuna.
Hún las mest þegar leið á daginn
fyrir kvöldmat og hún drakk viský
og sódavatn meðan hún las. Um
kvöldverðarleytið var hún orðin all-
drukkin og þegar hún hafði neytt
flösku af víni með matnum var hún
venjulega orðin nógu ölvuð til að
geta sofnað.
Þannig var það áður en elskhug-
arnir komu til sögunnar. Eftir að
þeir komu til sögunnar drakk hún
ekki eins mikið því að þá þurfti hún
ekki að drekka til að geta sofnað.
En henni leiddust elskhugarnir. Hún
hafði verið gift manni sem aldrei
þreytti hana og þessir náungar
þreyttu hana ákaflega.
Þá fórst annað af börnum hennar
í flugslysi og eftir það sneri hún
baki við elskhugunum, og þar sem
áfengið gat ekki deyft, varð hún að
byrja nýtt líf. Allt í einu, þá varð
hún gripin óumræðilegri hræðslu
við að vera ein. En hún þarfnaðist
samvista við einhvern sem hún gat
haldið virðingu sinni með.
Þetta hafði byrjað eins og af
sjálfu sér. Henni féll vel það sem
hann skrifaði og hún hafði alltaf
öfundað þá sem lifðu slíku lífi. Hún
hélt að hann gerði einungis það sem
hann langaði til. Það sem hún gerði
til að vinna hann og hvernig hún
hafði að lokum orðið ástfangin af
honum var hvort tveggja áfangar í
ákveðinni sókn þar sem hún lagði
grundvöllinn að nýju lífi sér til
handa og hann hafði selt það sem
enn var eftir af hans gamla lífi.
Hann hafði selt það fyrir öryggi,
líka fyrir lífsþægindi, því varð ekki
neitað, og fyrir hvað annað? Hann
vissi það ekki. Hún mundi hafa
keypt handa honum hvað sem hann
girntist. Hann vissi það. Auk þess
var hún fjandans ári yndislegur
kvenmaður. Hann var eins fús að
sofa hjá henni og sérhverri annarri;
fremur en nokurri annarri, því að
hún var öðrum auðugri, því að hún
var ákaflega þóknanleg og þakklát
og því að hún gerði aldrei uppsteil
Og nú var þetta líf sem hún hafði
endurbyggt að líða undir lok fyrir
það að hann hafði ekki notað joð-
áburð fyrir hálfum mánuði þegar
hann rispaði hné sitt á þyrni er þay
voru á leiðinni að reyna að ná ljós
mynd af hjörð vaðbukka sem stóðu
með reist höfuð, skimuðu á meðan
nasir þeirra hnusuðu í veðrið, eyr-
un sperrt til að skynja minnsta
hljóð sem yrði til þess að þeir þrifu
sprettinn inn í kjarrið. Þeir höfðu
líka tekið til fótanna áður en hann
náði myndinni.
Og nú var konan komin.
Hann vatt sér til í rekkjunni svo
að hann gæti horft í áttina til henn-
ar. „Halló,“ sagði hann.
„Ég skaut gazelluhafur," sagði
hún honum. „Þú færð góða súpu af
honum og ég ætla að láta þá merja
kartöflur með. Hvernig líður þér?“
„Mun betur.“
„Er það ekki dásamlegt? Ég var
hálft í hvoru að vona það. Þú svafst
þegar ég fór.“
„Ég svaf vært. Fórstu langt?“
„Nei. Rétt á bak við hæðina. Mér
tókst vel, þegar ég hæfði gazelluna.“
„Þú ert frækin skytta, það veiztu.“
„Ég hef yndi af að skjóta. Ég hef
haft yndi af að vera hérna í Afríku.
Það er satt. Ef þú ert hress hef ég
aldrei átt eins skemmtilega daga.
Þú getur ekki ímyndað þér hve það
hefur verið gaman að vera á veið-
um með þér. Ég hef fest ást á land-
inu.“
„Ég hef líka ást á því.“
„Vinur minn, þú gerir þér ekki
í hugarlund hve dásamlegt það er
að sjá að þér líður betur. Ég gat
ekki afborið að vita hvernig þér
leið. Og þú ætlar ekki að tala svona
til mín aftur, er það? Lofarðu því?“
„Nei,“ sagði hann. „Ég man ekki
hvað ég sagði.“
„Þú ert ekki tilneyddur að tor-
tíma mér. Eða hvað? Ég er ekki
annað en miðaldra kona sem elskar
þig og vill mega gera þér allt til
hæfis. Mér hefur þegar verið tor-
tíma tvisvar eða þrisvar. Ekki er
þér neinn akkur í að tortíma mér
enn einu sinni, eða hvað?“
„Ég hefði ekkert á móti því að
tortíma þér noklcrum sinnum í
rekkju,“ sagði hann.
„Já. Sú tortíming er af hinu góða.
Við erum sköpuð til slíkrar tortím-
ingar. Flugvélin kemur á morgun."
„Hvernig veiztu það?“
„Ég er viss um það. Hún hlýtur
að koma. Fylgdarmennirnir hafa
gengið frá bálköstunum og þakið
þá grasi svo að rjúki. Ég fór þang-
að aftar í dag til að athuga það. Hún
hefur nóg svigrúm til lendingar og
kestirnir standa við endamörkin
báðum megin."
„Hvers vegna heldurðu að hún
komi á morgun?“
„Ég veit að hún kemur. Hún er
þegar á eftir áætlun. Þegar til borg-
arinnar kemur, gera þeir að fótar-
meini þínu, þegar því er lokið, njót-
um við góðrar tortímingar svo um
munar. Fellum niður þessi hræði-
legu brígzlyrði."
„Eigum við að fá okkur í glas?
Það er komið sólarlag."
„Heldurðu að þú hafir gott af
því?“
„Ég er með í mínu.“
„Þá fáum við okkur eitt saman.
Molo, letti dui whiskeysoda!“ kall-
aði hún.
„Það er vissara fyrir þig að fara
í moskitó-stígvélin,“ sagði hann.
„Þegar ég er búin að fá mér
bað .. «
Þau drukku á meðan dimmdi og
rétt áður en almyrkt var orðið og
ekki næg skíma til að miða byssu,
gekk hýena yfir rjóðrið á leið upp
í ásinn.
„Þessi ófreskja fer hér um á
hverju kvöldi," sagði maðurinn.
„Hverju kvöldi í hálfan mánuð.“
„Það er hún sem vælir á nótt-
unni. Mér stendur á sama um það.
En þetta eru viðbjóðslegar skepnur.“
Þau drukku saman, hann fann
ekki til neins sársauka en það var
óþægilegt að liggja stöðugt á sömu
hliðina, fylgdarmennii-nir kveiktu
bál, skuggar léku um tjöldin, hann
fann að hann hneigðist aftur til
sátta við þetta þægilega undanhald.
Hún var honum ákaflega góð. Hann
hafði verið grimmúðlegur og ósann-
gjarn við hana í dag. Hún var indæl
kona, í rauninni frábær. Og í sömu
svifum kom honum í hug að hann
væri að deyja.
Það settist að honum; flæddi
ekki um hann eins og vatn eða lék
um hann eins og vindur heldur sett-
ist að hinum eins og skyndilegur
og daunillur tómleiki og það ein-
kennilega var að hýenan læddist
meðfram jöðrum hans.
LANGAR ÞIG í ÓKEYPIS FERÐALAG
TIL FRAICKLANDS?
AuðvitaS, og þér getur orðið að ósk þinni, ef þú ert stúlka,
með kunnáttu í almennum skrifstofustörfum, vélritunar-
kunnáttu og getur annast almenn bréfaviðskipti á ensku.
Svo er mál með vexti, að heiidsölufyrirtæki, hér í Reykja-
vík, sem aðallega verzlar með snyrtivörur, vill ráða til sín
stúlku til fyrrgreindra starfa. f því tilefni hefir það ákveðið
að bjóða þeirri stúlku, sem það ræður til starfsins í áður-
nefnt ferðalag til Frakklands.
Ef þú hefir áhuga fyrir þessu starfi, skaltu senda umsókn
þína til Fél. ísl. Stórkaupmanna, Tjarnargötu 14, merkt
„FRAKKLAND“, ásamt mynd af þér og nánari upplýsingum
um menntun þína og fyrri störf, að ógleymdum þeim kaup-
kröfum, sem þú telur þig þurfa. Einnig skaltu taka fram
hvenær þú gætir tekið að þér þetta nýja starf.