Vikan - 09.05.1963, Blaðsíða 39

DÆGUR ÓTTANS.
Framhald af bls. 29.
með straumnum. Hann kinkaði vin-
gjamlega kolli til dyravarðarins, til
kvennanna við símaborðið bak við
glervegginn í anddyrinu og til
skrifstofustúlknanna ungu, sem
voru þegar farnar að vinna af kappi
við ritvélar sínar í skrifstofunni
fyrir framan einkaskrifstofu hans.
Þegar hann sat um síðir við skrif-
borð sitt, réðst hann á póst dagsins
af þvílíku kappi, að tvær hraðrit-
unarstúlkur áttu fullt í fangi með
að fylgjast með honum. Síðan leit
hann á skrána yfir þá, sem lagðir
höfðu verið inn um nóttina, og las
sjúkralýsingu Andy Grays varðandi
Bert Rilling. Enginn annar en Gray
hefði getað bjargað lífi ölgerðar-
mannsins, hugsaði hann ... og eng-
inn vafi lék á því, að Rilling myndi
verða enn einn bandamaður Cather-
ine, þegar ekki yrði lengur hægt að
skjóta á frest vandamálinu varðandi
flutning sjúkrahússins.
„Afsakið, en ...“
Hann settist upp snögglega. Einka-
ritari hans leit á hann rannsakandi
augum gegnum svört hornspangar-
gleraugun.
„Já, hvað er það, ungfrú Steele?“
„Það situr lögregluforingi þarna
frammi og bíður eftir yður ásamt
manni frá ríkislögreglunni. Þeir
segja, að þér eigið von á þeim.“
Hurlbut aftur! Martin Ash hleypti
brúnum dálítið gramur. Helzt lang-
aði hann til að skjóta þessum fundi
á frest, þar til eftir hádegisverð, en
hafði engar almennilegar afsakanir
á reiðum höndum. „Segið þeim, að
ég verði tilbúinn eftir andartak."
Áður en Ash stóð á fætur frá
skrifborði sínu, hringdi hann til
handlækningadeildarinnar til að fá
síðustu fréttir af manninum, sem
lent hafði í brunaslysinu. Mannin-
um leið nú mun verr en áður, eins
og við var að búast. Enn voru djúpar
áhyggjuhrukkur á enni Ash, þegar
hann opnaði dyrnar fram í litla her-
bergið, þar sem hann var vanur að
taka á móti einkasjúklingum sínum.
Enda þótt ritari hans hefði sagt
honum, að Hurlbut væri ekki einn,
nam hann samt staðar dálítið skelk-
aður, þegar hann mætti rannsakandi
augnaráði Don Saunders. Þegar rík-
islögreglan fól honum rannsókn
einhvers máls, hlaut það að vera
mjög alvarlegt. En þessi duglegi,
skapharði leynilögreglumaður var
mjög vingjarnlegur, þegar hann
rétti honum höndina.
„Ash læknir, ég veit, að þér eigið
annríkt. Ég skal reyna að vera stutt-
orður ...“
„Hafið þér handsamað glæpa-
manninn?“
„Nei, því miður ekki. Getið þér
veitt okkur aðstoð við það?“
„Nei, herra Saunders. Sjúklingur-
inn, sem við tókum við í gær eftir
slysið, hefur ekki fengið rænu aft-
ur. Og því miður fer líðan hans
versnandi með hverri klukkustund."
Saunders brosti — þetta var ein-
kennileg, köld gretta. „Hurlbut lög-
regluforingi og ég erum búnir að
vera uppi hjá honum. Við getum
víst afskrifað hann. Hvað haldið
þér, Hurlbut?"
Lögregluforinginn kinkaði kolli
og hagræddi sér í hægindastólnum.
„Mér er það hulin ráðgáta, að hann
skuli ekki vera dauður fyrir löngu.“
Ash yppti öxlum. „Það getum við
þakkað hinum dásamlegu, nýtízku
lyfjum okkar. En ég er hræddur
um, að þér megið ekki búast við að
fá neinar upplýsingar hjá honum.“
„Samt getur hann orðið okkur til
nokkurs gagns, ef við förum rétt að
öllu saman." Saunders laut fram og
honum var mikið niðri fyrir. „Það
um hans kom upp um hann. „Það
skiptir engu máli, hvað mér finnst
eða ekki. Að einu leyti harma ég,
að Hurlbut lét þetta smáræði síast
út, en ef til vill getur það orðið
okkur til gagns. Það leikur enginn
vafi á því, að við stöndum andspæn-
is morðingja — mjög hættulegum
manni — og ef hann les hinar ýmsu
fregnir, sem blöðin hafa birt, og
veltir þeim dálítið fyrir sér, verður
hann ef til vill sammála sjálfum
sér um, að hyggilegast muni vera
að þagga niður í sjúklingi yðar í
eitt skipti fyrir öll.“
aður, að hann komi úr fylgsni sínu.
Setjum nú svo, að honum skjóti
raunverulega upp og hann sleppi úr
höndum okkar — en skilji eftir
vítisvél sína .. .“
„Haldið þér, að hann hiki ekki
við að sprengja heilt hverfi í New
York í loft upp — bara til að þagga
niður í sjúklingi okkar?“
„Ef til vill telur hann, að það sé
ekki ómaksins vert. Enginn okkar
veit það með vissu.“
„Og hvað viljið þér þá að ég
geri?“
Framhald í næsta hlaSi.
Nivea lnnlheldur
Eucerlt — efni
skylt húSlitunni
— frá l>vl stafa
hin gðSu áhrif
þess.
ÉG NOTA NIVEA EN ÞÉR?
Núið Nivea á andUtið aS kveldi: »á
verður morgunraksturlnn þægilegri
og auSveldari. Og eftir raksturinn
hefur Nivea dásamleg áhrif. __
GOTT ER AÐ TIL ER NIVEA!
Látið NIVEA fullkomna raksturinn.
N',V£A
V
er þess vegna, sem við erum komnir
— til að biðja yður að veita okkur
aðstoð.“
„Ég skil ekki, hvað þið eruð að
fara. Að hvaða leyti gæti ég orðið
ykkur hjálpsamur?“
„Þér hafið vitanlega séð árdegis-
blöðin?“
„Ég leit aðeins á fyrirsagnimar.“
„Eins og þér vitið, skýrði Hurlbut
frá því í gær, að mennirnir tveir,
sem urðu fyrir slysinu, væru frá
Brookhaven. Blað Collins hefur
auðsýnt mikinn þegnskap og sagt
söguna, eins og okkur kemur bezt.
Því miður verður það ekki sagt um
minni blöðin. Eitt af þeim hrópar
upp um, að atommorðingi leiki laus-
um hala á Manhattan ..
„Trúið þér því sjálfur?“
Andlit Saunders var sviplaus
gríma; aðeins örlítill glampi í aug-
Hurlbut var bersýnilega þeirrar
skoðunar, að hann yrði einnig að
láta ljós sitt skína þarna. „Þau skrifa
öll, að við búumst við að upplýsa
málið á hverri stundu,“ sagði hann
þurrlega. „Og þau ljúga svo senni-
lega um þetta, að það lá við, að ég
tryði því!“
Martin Ash lyfti annarri hendi
til að komast að. „Þér hafið útbúið
ágæta gildru, lögregluforingi,“ tók
hann til máls, „en ég fæ ekki séð,
hvers vegna ég ætti að vera hluti
af beitunni . ..“
„Það eruð þér heldur ekki, Ash
læknir,“ svaraði Hurlbut. „En East
Side-sjúkrahúsið er enn gildra.
Menn mínir eru enn á verði um-
hverfis sjúkrahúsið, og við leitum
í sífellu um allt hverfið — einung-
is af því að við vonumst til þess,
að afbrotamaðurinn verði svo skelk-
Játning Vikumanna.
Framhald af hls. 21.
eru gerðir næst, og að vera viss um
að allt sé skýrt og greinilega tekið
fram, til þess að misskilningur komi
ekki upp síðar.
Kannski hefur einhver líka farið
að undrast hvernig í ósköpunum
ljósmyndarinn hefði getað tekið all-
ar þessar myndir af okkur, hvar sem
við vorum staddir utan í lóðréttum
klettunum. Sá maður hefði hlotið
að hafa vængi, sem hefði tekið þær
myndir. En Kristján hefur ekki
vængi, og vafasamt að hann fái þá
nokkurntíma eftir þessar blekk-
ingar.
Annars verðið þið að viðurkenna
það, að það er mikið þægilegra
að liggja á maganum á sléttri klöpp,
heldur en að klífa upp í Eldey. Og
þótt við séum tilbúnir hvenær sem
er, til að stofna lífi okkar í hættu
bara til að skemmta ykkur, lesend-
ur góðir, þá er þetta óneitanlega
þægilegri og öruggari aðferð.
Þannig var „hagnýting nýjustu
tækni og aðferðir til ljósmynda-
töku“ hjá okkur.
En við höfðum bæði gott af úti-
verunni þennan dag, og gaman af
tiltækinu. Satt að segja vorum við
hlæjandi allan daginn og áttum
fullt í fangi með að stilla okkur á
meðan myndirnar voru teknar.
Hugsið ykkur t. d. þegar mynd-
in er tekin af okkur þegar við er-
um að draga Sigurð upp á bjargið.
Sennilega er aðferðin alls ekki
tæknilega rétt, en það gerði lítið
til því að barðið, sem við drógum
Sigurð uppá var svo lágt, að hann
átti fullt í fangi með að beygja sig
niður undir það, svo að myndin
gæti orðið eðlileg.
Nú vonum við bara að þið missið
ekki alveg trúna á efni Vikunnar
almennt. Okkur finnst nauðsynlegt
að lífga dálítið upp á það með
skrýtnum tiltækjum og gamni ann-
að slagið, og til þess að gera eins
gott úr þessu og okkur er mögu-
legt, hefur Þorsteinn Einarsson
íþróttafulltrúi skrifað fyrir Vikuna
grein um Eldey, uppgöngu Hjalta
og félaga hans og ýmis konar annan
fróðleik um eyna, en Þorsteinn hef-
ur safnað ógrynnum af gögnum um
þessa ey ■— og raunar fleiri — hefur
með höndum talningu fugls í eynni
eftir loftmyndum, og veit manna
mest um flest það, er Eldey við-
kemur.
G. K.
VIKAN 19. tbl. —
39