Vikan - 09.05.1963, Blaðsíða 47

FIAT fyrir fjölskylduna
Saraeinar flesta kosti
litlu bílanna.
Sparneytinn, og- ódýr.
Verð aðeins 101 þús. krónur.
Laugavegi 178
Sími 38000
um, lét Aggie um aS komast út eina
síns liðs, og hljóp yfir rykgráa, sól-
sviSna flötina upp aS aSaldyrunum.
„Hvar er hún?“ kallaSi hann.
„Hvert var fariS meS hana?“
Hjúkrunarkona (hann sá hvítan
klæSnaSinn og gullnæluna en ©kk-
ert andlit) hraSaSi sér til móts viS
hann. „Nei, nei, hún var flutt inn
í slysadeildina. Þeir gera allt, sem i
þeirra valdi stendur."
„En ég verS aS fá aS sjá hana.“
„Nei, nei, fyrir alla muni. GeriS
svo vel aS fá ySur sæti þarna og
bíSa.“
Honum fannst sem úr sér drægi
mátt. ÞaS er aS ná tökum á mér,
sagSi hann viS sjálfan sig. Koma
fram viS mig hefndum. Hann leyfSi
hjúkrunarkonunni aS leiSa sig aS
stórum og djúpum leSurdregnum
hægindastól. Hann gróf likama sinn
i djúpri mýkt hans, fól andlitiS i
höndum sér. Eftir andartak fann
hann hönd lagSa á öxl sér. Honum
varS lítiÖi upp og sá i gráfölt andlit
Aggie, eiginkonu sinnar. Hún lagSist
á hnén viS stólinn, þar sem hann
sat. „ViS verðum aS biðja,“ hvislaði
hún. „Biðja til guðs.‘
Hann heyrði sjálfan sig biðja.
„ó, almáttugur guð, gefðu aS hún
lifi, gefðu að hún lifi. Ég skal allt
til þess vinna. Ég skal verða betri
maður. Ég skal verða góður maður.
Ég veit að ég hef verið illmenni ...“
„Nei, nei, Clete,“ tók Aggie fram í
fyrir honum. „Það hefur þú ekki
verið,” hrópaði hún.
Honum brá við. HafSi hann beð-
ið upphátt? Og hann bað þögull meS
sjálfum sér. Ó, almáttugur guð,
gefðu að hún lifi, gefðu að hún
lifi. Öll vitund han,s, allt hans hold,
blóð og bein, lagðist á eitt i bænar-
ákalli hans. Allt það, sem var ó-
dauðlegt í honum sjálfum, kallaði
hana fram úr riki skugganna. Og
það var eins og hann tryði því, að
hann gæti með sameinuðu átaki
líkama og sálar lyft henni upp af
hyljum myrkursins í birtuna og
ijósið; svo skelfdist hann allt í einu
mikillæti sitt og bað guð að gefa
sér auðmjúkt hjarta. En engu að
síður barðist hann enn i bæn sinni
um líf hennar. Hún verður, verður,
verðúr að lifa. Hún má ekki deyja.
Hann hóf upp hendur sinar. Sál
hans og líkami hóf sig i bæn fyrir
lífi litlu telpunnar.
„Clete„“ heyrði hann einhvern
segja. „Clete, hlustaðu á mig sem
snöggvast.'
Hann leit upp. Emory Barnes fó-
geti stóð framrni fyrir honum, mik-
ill maður vexti og feitur, órakaður,
hélt á hattinum i hendinni, grá
skyrtan hans rennvot í gegn af svita.
„Clete,“ endurtók hann. „Mig tekur
þetta sárt, Clete.“
„Ég veit að þig tekur þetta sárt,
Emory, og ég met það við þig.“
„Þú vildir ef til vill tala við pilt-
inn, sem fyrir þessu varS?“
Clete stóð upp. Aggie, sem hvarf
nú aftur i gleymsku, reis seinlega
á fætur. Nokkrir af nágrönnunum
stóðu úti i horni og horfðu þögulir
á þau. „Já,“ svaraði Clete. „Láttu
hann koma hingað.“
„En athugaðu það, Clete, að hann
átti enga sök á þessu,“ mælti fóget-
inn enn og tvísteig frammi fyrir
honum. „Ég yfirheyrði tvo sjónar-
votta, og þeim ber saman um að
hann hafi alls ekki ekið hratt, og
að litla telpan ykkar hafi hlaupið
beint fyrir bilinn.“
„Ég sagði þér að láta hann koma
hingað.“
„Clete .... ég vara þig við, sjálfs
þín vegna ...“
„Láttu hann koma.“
„Clete,“ mælti Aggie lágt og lagSi
hendina á arm honum. „Mundu hvaS
segir í biblíunni: Dæmið ekki ...“
Fógetinn hikaði enn, sneri loks
fram á ganginn og kallaði „Allt í
lagi, George. Komdu hingað.“ Ungl-
ingurinn (George, Clete vissi ekki
seinna nafnið) nálgaðist hægum
skrefum, tiltrandi og náfölur. Hann
nam staðar frammi fyrir Clete eins
og hann stæði fyrir dómi, en endur-
tók, „það var ekki mér að kenna,
herra Miller, ég sver aS það var
ekki mér að kenna.“ Hann beið í
kvíða og örvæntingu. „Mig tekur
þetta sárt,“ livíslaði hann að lokum.
Clete kinkaði kolli. „ViS verðum
að fyrirgefa," sagði hann. „Á slikri
stundu sem þessari, verðum við að
fyrirgefa.“
Barnes fógeti varp þungt öndinni.
„Allt í lagi, George,“ sagði hann og
gaf piltinum bendingu. „Farðu út-
fyrir og dokaðu þar við. Ég geri ekki
ráð fyrir að nieira verði gert úr
þessu.“
Pilturinn hélt á brott út að dyr-
unum og hvarf út.
Barnes fógeti virti Clete fyrir sér
nokkur andartök. „Clete,“ sagði
hann og kinkaði kolli. „Þú ert góð-
ur maður ...“
„Það veiztu að hann er, Emory
Barnes,“ hrópaði Aggie, af slíku
skapi, að enginn hefSi trúað henni
til. „ÞaS er leitt áð' þú skyldir ekki
gera þér það ljóst áður en þú sveikst
hann.“
„Aggie,“ sagði hann með festu og
ástúð i senn. „Róleg, Aggie, viS
verðum að fyrirgefa. GuS tekur ekki
bænir okkar á þessari stundu til
greina nema við fyrirgefum eins og
okkur verður fyrirgefið.“
„Clete,“ mælti Aggie bænarrómi.
„Clete, vertu ekki að ásaka mig, eins
og á stendur."
„ÞaS geri ég ekki heldur, Aggie.
ÞaS geri ég ekki. Okkur er ekki að
öllu leyti sjálfrátt ...“
„Hvar er læknirinn?" spurði hún.
„Hann hlýtur að geta sagt okkur
eitthvað.“
Fógetinn kinkaði kolli og gekk inn
á ganginn. Kom aftur að vörmu
spori og sagði að læknarnir vildu
ekkert láta uppskátt enn. Hjúkrun-
arkonu bar að, hún sagði að það
væri einhver í símanum, sem vildi
tala við Clete Miller. „Ég get ekki,“
sagði hann en hikaði við. „Ég get
það ekki núna,“ sagði hann, en hélt
þó á eftir lijúkrunarkonunni um
dimman gang inn i myrka og þrönga
skrifstofu. Hann tók talnemann og
hvislaði: „Já?“ SiSan hlustaSi hann
VIKAN 19. tbl. —