Vikan - 09.05.1963, Blaðsíða 46

nog a0 gera.
Pétur og Valdimar hafa einka-
umboð, og um leið alla flutninga
á Coca-Cola á Akureyri, og Pétur
fræddi mig á þvi að sala þar væri
að stóraukast með hverju ári.
Á afgreiðslunni hjá þeipi í
Skipagötunni, hitti ég m. a. Agnar
Stefánsson, sem unnið hefur lengi
hjá fyrirtækinu, var áður fyrr
mjólkurbílstjóri hjá þeim, en er
nú hættur slikum akstri. Þráinn
Jónsson, ungur maður og röggsam-
ur, hefur starfað hjá þeim í 12 ár,
og fær ekki að hætta, ef Pétur fær
að ráða. Flutningarnir og starf-
semin eykst stöðugt. Vegirnir eru
helzta torfæran, og kosta fyrirtæk-
ið um 300 þúsund krónur á ári i
viðhaldskostnað á bílunum, enda
ganga þeir úr sér óeðlilega fljótt,
og þarf að endurnýja þá á fárra
ára fresti.
Það er ekki nóg að hafa góða
bila, góða bilstjóra, góðan flutn-
ing og gott veður. . .
Vegirnir eru fyrir öllu, — og
þeir eru ekki góðir.
G.K.
Svo verður hverjum ...
Framhald af bls. 17.
tára, að sjá hve Clete Miller unni
þessari litlu, lokkagyltu dóttur sinni
fölskvalaust. Hann bar hana á há-
hesti þegar hann fór i pósthúsið á
morgnana og herbergið hennar var
fullt af lirúðum, sem hann hafði fært
henni. Aldrei hafði hann blakað við
henní hendi, livorki til að refsa
henni né fyrir það' að honum rynni
í skap við hana. Það kom fyrir, að
hann grét á næturnar, þegar hann
vakti og luigsaði um hana litlu dóttur
sina, hana Rósu Bellu. Það gat ekk-
ert illt leynzt í þeim manni (sögðu
nágrannarnir) sem gat unnað barni
eins og hann.
En nú var Clete hættur að taka
eftir þvi sem röddin sagði í símann,
enda þótt hann þrýsti talnemanum
enn að eyra sér sem fastast. Hann
starði með vaxandi spurn út í
rökkrið, það var áreiðanlegt að ein-
hver hafði verið að kalla á hann
með nafni, meira að segja fleiri en
einn. Kona hans gekk hljóðum skref-
um fram í anddyrið og það var
spurning í svip liennar, hvað gat
þetta verið? Hrópin og köllin færð-
ust stöðugt nær. Maður nokkur kom
hlaupandi upp dyraþrepin, þau sáu
skugga hans falla á hurðarrúðuna í
daufri rökkurskímunni. Hann kall-
aði: „Clete ... Clete! Það er hún
dóttir þín. Það er hún Rósa litla
Bella ...“
Og maðurinn — það var nágranni
þeirra handan við götuna, Emmett
Jones, og það hafði einmitt verið
dóttir hans, sem Rósa Bella ætlaði
að fara að leika sér við — hratt
hurð frá stöfum, hrópaði óðamála
og baðaði út örmum. Hvað? Hvað?
spurði Aggie Miller og stóð fyrir
aftan mann sinn. „Hvað? Hvað?“
hann hengdi talnemann á og stóð
upp. Rósa Bella? Hvað með hana?
Kona lians ruddist framhjá honum,
hann fann hvassan olnboga hennar
rekast í síðu sér, og framhjá ná-
grannanum, Emmett. Þegar hún kom
út á dyraþrepin, rak hún upp hljóð
og hvarf. Clete ruddist nú einnig
fram hjá Emmett, en nam staðar á
dyraþrepinu.
„Yið liöfum gert læknunum við-
vart og sjúkrabíllinn er á leiðinni
.. . En Clete ... hann átti ekki sök
á þessu. Hún hljóp beint fyrir bíl-
inn ...“
Clete sneri sér að honum. Hvað
var þessi náungi, þessi fábjáni —
eiginlega að þvaðra? Óhugsanlegt.
Það gat ekkert hafa komið fyrir.
Og það hafði ekki heldur neitt kom-
ið fyrir. Hún hafði lilaupið út fyrir
tefur þá?“ þrumaði hann. „Hvernig
stendur á að þeir koma ekki?“ Við-
vörunarblístur sjúkrabílsins svaraði
honum úr fjarska, og kona hans
grét sáran. Hún kraup við hlið dótt-
ur sinnar og hafði smeygt lófanum
undir herðar henni. „Hvar er hann?
Bílstjórinn?“
Öðru sinni vék hópurinn til hlið-
ar. Clete sá hvar hann stóð, ungi
maðurinn, hópurinn báðum megin
við hann og Clete gekk fram, þung-
um ögrandi skrefum, en nágrann-
arnir þrifu höndum fast um arma
honum.
„Rólegur, Clete ...“
Blóm á heimilinu:
Hvar er bezt að hafa blóm?
eftir Paul V. Michelsen.
Ég hefi áður nefnt hve nauð-
synlegt það sé að velja blómun-
um réttan stað í stofunni. Ef við
ræktum margar plöntur, mis-
munandi tegundar, er um að gera
að velja hverri plöntu þá birtu,
sem bezt hentar hverri tegund.
Eftir því sem við erum lengur
samtíða hverri plöntu, sjáum við
betur og betur hvers plantan
þarfnast af birtu, áburði og vatni.
Sem betur fer er það ekki af-
gerandi fyrir allar plöntur hvórt
þær standa í glugga sem snýr í
einhverja ákveðna átt. Víst er að
plöntur, sem við ræktum vegna
blómanna, sérstaklega vetrar-
blómstrandi plöntur ásamt kakt-
us og þykkblöðungum verða að
fá bjartasta gluggann. En græn-
ar plöntur (blaðplöntur og
burknar) geta verið í norður-
gluggum þar sem aldrei kemur
sól. Þetta er þó ekki algild regla,
því að blaðplanta eins og t. d.
Coleus fær aðeins sína töfrandi
litadýrð, sé hún höfð í sem beztri
birtu. Fuchia getur aftur á móti
blómstrað mikið þó hún sé í
norðurglugga. — Hengiplantan
Columnea og Saint paulia þola
ekki sólina, og ef vatn kemur
á blöð þessara tveggja blóma og
sólin nær að skína á vatnið munu
gráir og brúnir blettir eftir, en
betra er þó að hafa þær í góðri
birtu. *
stundarkorni síðan. Hann hvarflaði
spyrjandi augum sínum frá þessum
nágranna sínum að hópnum, sem
hafði safnazt saman hinum megin
á götunni. Skammt þar frá stóð Ijós-
ljleikur sportliill eins og tjóðraður
við eikarhol. Hann tók til fótanna,
kallaði hástöfum á dóttur sína, en
brást rödd, þegar hann heyrði nafn
hennar í eyrum sér. Fólkið í hópn-
um vék til hliðár fyrir honum. Kon-
an hans á gráa kjólnum laut að ein-
hverju bláreifuðu i götunni. Clete
kraup einnig á kné.
„Læknirinn er á leiðinni.“
„Það má ekki hreyfa við henni.
Það getur riðið á Hfi hennar.“
„Það má ekki einu sinni snerta
hana ...“
En hann srterti hana, lagði fing-
urgómana á rykuga vanga hennar,
strauk lófanum um gullna lokkana.
„Hvað kom fyrir?“ hvíslaði hann.
„Hvað kom fyrir? ...“ hrópaði hann.
Síminn hringdi inni á anddyrinu.
Hringdi fimm sinnum áður en hann
þagnaði. Það heyrði einhver í hópn-
um hirnginguna, en Clete heyrði
hana ekki. Hann reis á fætur. „Hvað
„Fógetinn er á leiðinni ...“
Ungi maðurinn Iivessti á hann
augun. „Hún stökk beint fyrir bil-
inn,“ sagði hann. „Ég gat ekki komið
í veg fyrir það. Það var ekki mér að
kenna. Hún ...“
„Ég drep hann ...“
„Rólegur, Clete. Þetta var ekki
honum að kenna.“
„Ég sá það lika, Clete. Það var
ekki honum að kenna.“
„Við eigum nú eftir að fá úr því
skorið,“ sagði Clete og sneri aftur
til dóttur sinnar. Hann kraup enn
á kné við hlið henni, hratt kjökr-
andi eiginkonu sinni frá, tók litla
og hnellna hönd telpunnar í lófa sér.
Tár hans hrundu á hana og hann
bað, heitt og ákaft, unz ró færðist
yfir hann og hann reis á fætur svo
að læknirinn gæti tekið til starfa,
en nágrannarnir ýttu mjúklega við
Aggie og lyftu henni á fætur. Lækn-
irinn setti svarta handtösku sína á
götuna, kraup á kné, lyfti öðrum
augnahvarmi telpunnar og horfði í
blátt, hálfbrostið og starandi sjáaldr-
ið. Hann þreifaði á slagæðinni, at-
hugaði limu og rifbein, beitti siðan
báðum höndum og reif upp kjólinn
á öxlinni og i Ijós kom blóðugt sár.
Hann bar I það einhvern vökva og
batt um sárabindi, sem hann dró
upp úr sinni svörtu tösku. Siðan stóð
hann á fætur. „Lyftið þið henni
gætilega, piltar,“ sagði liann. Sterk-
ur þefur af sóttlireinsunarlyfi barst
út í heitt 'kvöldrökkrið.
Þeir lyftu henni igætilega, tóku
undir 'höku henni, axlir, bol, mjaðm-
ir og fætur — lögðu hana á börur
og lyftu þeim inn um opnar skut-
dyr á svörtum bil, sem notaður var
bæði til sjúkraflutninga og sem lík-
vagn, eftir því sem þörf krafði.
„Komið á eftir okkur,“ sagði lækn-
irinn um leið og hann hvarf inn í
bilinn og dyrunum var lokað og
svarti billinn hvarf út i kvöldrökkr-
ið. ;
Öðru sinni lögðu nágrannarnir
hendur á arma Clete Millers. Þeir
buðu honum, hvcr í kapp við ann-
an, að aka honum og konu hans til
sjúkrahússins.
En hann hratt þeim frá sér. „Nei,
ég ek sjálfur,“ lýsti hann yfir, hljóp
við fót yfir götuna, ók bláa fólks-
bílnum sínum andartaki síðar út
úr bílskúrnum á fleygiferð, fyrst
aftur á bak og síðan áfram út á
götuna. Hann kom auga á Aggie, þar
sem hún stóð, grönn og lotin, yzt í
hópnum og liann steig á hemlana
svo hvein við. „Komdu þér inn í
bilinn,“ þrumaði hann. Tvær af ná-
grannakonunum leiddu hana að bíln-
um og hjálpuðu lienni að setjast inn.
Sjúkrabíllinn var þegar úr aug-
sýn. Hann varð að ná honum. Hann
mátti ekki láta þá skilja þau að. Og
allt í einu kviknaði á götuljósunum,
svo að glóði á heitt malbikið.
„Reyndu að biðja til guðs,“ hvísl-
aði kona hans og lagði höndina á
arm honum.
„Já, biðja til guðs,“ svaraði hann
lágt. Og hann bað. Skyrtan hans var
rennvot af svita og lófar hans þvalir
á stýrishjólinu.
Bíll fógetans, svartur með rautt
kastljós, ók hratt fram hjá þeim.
Ef öðru vísi hefði staðið á, mundi
Clete Miller hafa hvesst á hann aug-
un og kreppt hnefana ógnandi. Hann
hafði einu sinni verið skipaður fó-
geti, en sviptur því embætti. „Þeir
voru hræddir við mig, og þess vegna
komu þeir mér úr stöðunni," sagði
hann við Aggie konu sína. „Þeir
voru hræddir við mig„ því að þeir
vissu að ég var maður réttlátur og
mundi berjast fyrir sigri réttlætis-
ins í hverju máli.“ Og Aggie hafði
sagt: „Já, Clete. Þú ert alltof góður
og heill maður til að starfa með
þessum mönnum.“ f kvöld höfðu
þeir ekið hvor fram hjá öðrum og
hvorugur sýnzt veita hinum athygli.
Hálf míla — þeim Clete og Aggie
fannst báðum að það væri óraveg-
ur, og tíminn, sem það tók þau að
aka hann, eilifð löng. Hann bað án
afláts, nefndi nafn hennar. Rósa
Bella.
Beygja fyrir horn — og blái Ford-
billinn sparn hjólbörðunum við
frammi fyrir lágri og undarlegri
tigulsteinsbyggingu; þar stóð svarti
sjúkrabíllinn, skutdyrnar opnar
upp á gátt. Clete stökk út úr bíl sín-
— VI KAN 19. tbl.