Vikan - 23.01.1964, Blaðsíða 11

Samandrag úr fyrri hiuta
Marta er að koma úr brúðkaupi systur sinnar í London, þegar bíllinn hennar verður bensínlaus
á eyðílegum sveitavegi. Sér til afþreyingar hyggst hún ganga upp á nærliggjandi hnjúk og tekur
með sér sjónauka, því bjart er af tunglsljósi og skyggni gott. í fjallgöngu þessari verður hún vitni
að því, þegar gamall maður fellur fyrir skoti og ungur maður kemur að líkinu. Frá sér af skelf-
ingu hleypur hún niður af hnjúknum heim að bóndabæ, sem hún hafði séð, og knýr þar dyra.
Þar eru fyrir roskin kona og ungur maður, og taka þau henni vel, þrátt fyrir að gamla konan hef-
ur áhyggjur af ungum manni, sem er úti að svipast um eftir veiðiþjófi. Mörtu er boðið til gesta-
herbergis og talin á næturgistingu. Frændinn erenn ókominn heim.
ÞaS varð þögn í stofunni. Alan blés
frá sér tóbaksreykniun, og tif stunda-
klukkunnar á veggnum rauf eitt kyrröina.
Hún leit á hann og spurði, með ör-
væntingarhreim i röddinni: — Viljið
þér ekki fylgja mér upp á veginn?
—- Þér viljið þá siður nátta yður
hérna?
— Já. l'ig vildi lielzt leggja tafarlaust
af stað.
Hann stóð með reykjarpípuna sína i
liöndunum og þagði nokkurt andartak.
— Það var eitthvað, sem þér sáuð í
kvöld, er ekki svo?
Iiún stóð upp og greip báðum hönd-
um að kverkum sér.
— Hvernig vitið þér það?
— Ég get mér þess til. Hvað sáuð þér
eiginlega?
Hún dró djúpt andann. ■—Ég stóð
þarna uppi á hæðarbrúninni mcð sjón-
aukann. Svo kom ég auga á bæjarhúsin
hérna. Og skammt frá þeim, sá ég hvar
stóð gamall maður í grennd við greni-
lund.
— Já, ég kannast við staðinn, sagði
Alan. En maðurinn — getið þér lýst
honum?
—- Hann var lágvaxinn . . . dálitið lot-
inn ...
— Það hlýtur að hafa verið Georg
frændi. Haldið þér áfram . . .
— Ég lieyrði skothvell. . . Gamli mað-
urinn lineig niður ...
Alan færði sig skref nær lienni. — Og
svo?
— Andartaki síðar kom ég auga á ann-
an mann. Hann gekk þangað, sem gamli
maðurinn lá, laut að honum andartak,
en hvarf svo á brott. Hann var með riff-
il i hendi.
— Og þessi maður .. . sáuð þér hann
svo greinilcga, að þér munduð þckkja
hann aftur?
Hún kom ekki upp neinu orði.
— Ég skil óslcöp vel, livernig yður
hlýtur að vera innanbrjósts, sagði hann,
og röddin var þrungin umhyggju og
ástúð. Yður hlýtur að hafa liðið hræði-
lega, eftir að þér urðuð sjónarvottar að
þessu. Hversvegna hafið þér ekkert
minnst á þetta fyrr í kvöld?
— Ég veit það ekki. Það var svo örðugt.
að færa þetta í tal.. . það virtist svo ó-
sennilegt.. . eins og martröð .. .
— Og þegar Davíð frændi minn kom
inn, báruð þér þegar kennsl á hann, var
ekki svo?
Hún kinkaði kolli.
— En ... ég skil þetta ekki . . . sagði liún.
■— Þér vitið livorki aðstæðurnar né það
sem á undan er gengið, svo að ekki er við
þvi að búast. Hann lagði höndina á öxl
henni, oð það var eins og hann talaði öllu
fremur við sjálfan sig en hana, en augna-
tillit hans bar vitni um trúnað og kvíða í
senn.
— Við erum náfrændur, við Davíð, mælti
hann enn, og við búum hérna i samein-
ingu. Þegar gamli frændi deyr, fær Davið
greiddan sinn hluta arfsins eftir hann. Dav-
ið hefur lengi liaft í hyggju að flytjast til
Bandarikjanna, og þangað fer hann, þegar
þar að kemur. Hann er skapbráður, og það
er Georg frændi líka. Þeim lenti saman i
harkalegu rifrildi i gær, og því lauk svo,
að Georg gamli hafði í hótunum við hann;
kvaðst skyldi gera hann arflausan, og harð-
neitaði honum um alla fjárhagslega aðstoð
í sambandi við Bandaríkjaförina. Davið
hefur alla ævi verið lialdinn einhverju eirð-
arleysi og aldrei tollað við neitt til lengdar.
Svo var það í kvöld, að hann kvaðst ætla
til Oakhampton; ók af stað liéðan um átta-
lcytið, en sennilega hefur hann ekki farið
langt, þvi að liann veit að Georg gamli er
vanur að breg'öa sér í göngu um landareign-
ina á kvöldin, einkum þegár tungl er í fyll-
ingu og lieiðskírt veður — ýmist til að veiða
kanínur, eða stugga við veiðiþjófum. Þér
vitið svo sjálf framhaldið bctur en ég. Og
þegar Davið kom inn fyrir andartaki síðan,
báruð þér óðara kennsl á hann.
Hú kinkaði enn kolli til samþykkis og
virti fyrir sér rólcgt andlit lians. — En
gamli frændi ykkar liggur þarna úti . . .
ef hann væri nú ekki dáinn . . .Hversvegna
hafizt þið ekkert að?
— Því miður geri ég ekki ráð fyrir að
ég geti orðið að neinu liði. En nú fer ég,
samt sem áður, fyrst ég veit hvar hans er
að leita. En áður en ég fer, verðið þér að
heita mér einu.
— Já!
— Verið hér um kyrrt þangað til dag-
ar, að minnsta kosti. En livort sem þér
gerið það eða ekki, þá megið þér ekki
fyrir nokkurn mun láta Davíð fylgja
yður. Ég slcal fylgja yður sjálfur, ef til
þess kenmr.
— Hvað eigið þér við?
—- Ég þekki frænda minn, því megið
þér trúa.
Hann brosti til liennar. - Þér eruð
ung og falleg. Mér þykir fyrir þvi, að
forlögin skuli hafa hagað þvi þannið, að
þetta liefur valdið yður óþægindum.
Hann þagnaði við og hlustaði. Allt
hafði verið hljótt til þessa, en nú lieyrð-
ist samtal frannni... rödd gömlu kon-
unnar, liá og hvell .. .
Hann brosti enn til hennar. ■— Þér
skuluð vera kyrr liérna. Ég er hræddur
um að eitthvað sé að gerast þarna
frammi..
Hann gekk út úr stofunni, hröðum
skrefum, og skildi hana eftir eina.
Ilún lineig niður í hægindastól. Hann
var mjúkur og það var hlýtt og nota-
legt þarna inni í stofunni og róandi
ilmur af heitu kaffi, en hún sat cngu
að síður stjörf og eins og á nálum, og
beið þess með kvíða og eftirvæntingu,
sem næst yrði.
Ilún liafði orðið sjónarvottur að rnorð-
inu á gamla manninum, og hún hafði
séð sjálfan morðingjann standa yfir liki
lians.
Hún hafði orðið vitni að fjölskyldu-
harmleik. Það var cins og martröð, og
hún vildi fyrir alla muni vakna af henni
og vera laus allra mála. Ef hún gæti
aðeins komizt á brott héðan. Morðing-
inn liafði áreiðanlega þegar fengið grun
um að hún hefði orðið einhyers vísari
. . . að minnsta kosti liafði Alan getið sér
þess til. Hún lagði yið eyrun og lilust-
aði sem hún mátti, en raddirnar Iiöfðu
fjarlægzt aftur, og luin lieyrði ekki nema
óminn af samtali þeirra.
Framhald á hls. 35.
VIKAN 4. tbl. — U