Vikan - 23.01.1964, Blaðsíða 35

MORÐ í TUNGLSLJÓSI
FEAMHALD AF BLS. 11.
Vesalings gamla konan.
Að nokkru andartaki liðnu
heyrði hún fótatak frammi i
anddyrinu, mjúkt og fjaður-
magnað fótatak, eins og þar færi
köttur. Svo námu þau staðar,
og hún heyrði lágan smell, þeg-
ar talnema símans var lyft af
króknum. Dimm rödd sagði eitt-
hvað i símann, hún lieyrði ekki
hvað. Og nú gat hún ekki með
neinu móti setið kyrr í stóln-
um.
Um leið og hún stóð upp, sló
klukkan tólf.
Miðnætti. Hún var dauðþreytt,
en allar skynjanir liennar glað-
vakandi og á varðbergi.
Hún gekk út að glugganum
og horfði út i garðinn, sem lá
baðaður mánaskini. Þá opnuðust
stofudyrnar. Gamla konan kom
inn. Hún var náföl.
— Ug ætla að vísa þér leið-
ina upp í svefnherbergið, mælti
hún lágum rómi. Það er dálít-
ið, sem við þurfum að athuga,
og það er bezt að þú lcomir
þér strax í háttinn, væna min.
— Kærar þakkir.
Gamla konan starði framund-
an sér, sinum skæru briinu aug-
um, eins og hún sæi hana ekki.
— .Bróðir minn er fundinn,
sagði hún lágt. Skotinn til bana.
Það var Smitli gamli, sem fann
hann. Hann kom fyrir stundu
síðan og tilkynnti okkur það.
Þetta er þungt áfall. Hann var
að vísu orðinn aldraður maður,
en enginn bjóst við því, að
dauða hans mundi bera þannig
að.
—- Það er liörmulegt að
heyra...
Gamla konan heyrði annað-
livort ekki orð hennar, eða
veitti þeim ekki athygli. —
Jæja, Smith gamli, vesalingur-
inn sá arna. Ekki var það hann,
sem vann þetta ódáðaverk ■—
liann var ekki einu sinni með
riffilinn sinn með sér i þettn
skiptið. Og nú fyrst leit hún á
Mörthu, og augnatillit hennar
dapurt og spyrjandi.
— Hver getur fengið sig til
að fremja slikt ódæði.. . myrða
gamlan mann .. .
— Kannski þ'að hafi verið
slys?
— Nei, slys hefur það ekki
verið. Jæja, komdu nú með mér
upp í svefnherbergið, væna mín.
Þeir koma með Hkið þá og þeg-
ar.
Nú var aftur orðið liljótt og
kyrrt i húsinu.
Martha hélt á eftir gömlu kon-
unni upp breiðan stigann.
Þegar hún hafði opnað dyrn-
ar og gengið inn í gestaherherg-
ið, samkvæmt bendingu gömlu
konunnar, leit hún um öxl. En
gámla konan var horfin, hljóð-
um skrefum eins og hún gengi
í svefni.
Rekkjan stóð uppreidd og
garnla konan hafði lagt náttkjól
lianda Jienni ofan á sængina.
Herbergið var vingjarnlegt og
vel búið gömlum húsgögnum úr
valhnotuviði.
Hún settist á rekkjustokkinn,
sat þar nokkra hríð og lagði
við hlustir. Þurfti ekki lengi
að biða þess að hún lieyrði
einmitt það, sem liún liafði bú-
izt við — lágværar karlmanns-
raddir og þungt fótatak, þegar
þeir báru likið af þeim myrta
inn i lnisið. Svo varð allt hljótt
aftur, en Martha sat enn um hríð
á rekkjustokknum. Svo reis hún
seinlega á fætur, klæddi sig úr
kjólnum, hengdi liann inn í fata-
skápinn ásamt kápunni, og lagð-
ist upp i. Hún vildi ekki afklæð-
vst frekar, og langa hrið enn lá
liún vakandi og starði upp i loft-
ið á herberginu.
Það var varla unnt að luigsa
sér tvo unga menn öllu ólíkari
hvorn öðrum. Annar hár vexti
og grannur, dökkur á brún og
brá, atkvæðamikill og aðlaðandi
— og hinn, frændi hans, hvers-
dagslegur, traustur og rólegur.
Og það var þessi hái, dökk-
hærði, sem átti að liafa skotið
til hana aldraðan og varnarlaus-
an mann. Það var sannarlega
örðugt að leggja trúnað á það,
þrátt fyrir allt.
Henni hrá allt i einu. Hún
hafði orðið sjónarvottur að því
cr alvarlegur glæ])ur var fram-
inn, og það gat orðið til þess
að hún yrði kölluð fyrir rétt,
sem vitni í morðmálinu. Slikt
var hræðileg tilhugsun. Og frain-
hurður hennar fyrir réttinum
gat orðið til þess, að maður
yrði hengdur. Ef hún gæti aðeins
flúið liéðan á stundinni. ..
Hvað átti hún ciginlega til
bragðs að taka? Átti hún að
reyna að komast til haka yfir
hæðrrdröoin, setjast inn í bílinn
og biða þar átekta? Það yrði
þýðingarlaust. Alan vissi þegar
hver hún var. Hann þekkti bróð-
ur liennar.
Veitt eftirför.
Iíún lineig útaf, yfirkomin
af jireytu. Lokaði augunum, og
ef til vill festi hún blund sem
snöggvast, því að hún hrökk
upp við það, að drepið var lágt
á hcrbergisdyrnar.
Hún reis upp í rekkjunni og
fékk ákafan lijartslátt.
Enn var drepið á dyr. Hún
reyndi að sjá á armbandsúrið.
Það lilaut að vera langt liðið
nætur.
Hún læddist hljóðlega fram-
úr, að skápnum og sveipaði sig
kápunni. Að þvi húnu opnaði
hún hurðina.
Hún sá þrekvaxinn mann
standa í húminu frammi á gang-
inum, og bar þegar lcennsl á
að það var Alan. Hann talaði
til liennar hvísllágt um leið og
hann kom inn i herbergið til
liennar.
— Þér verðið að afsaka, að ég
skuli ryðjast þannig inn, en ég
held að það sé öruggast fyrir
yður, allra hluta vegna, að þér
haldið á brott héðan tafarlaust.
Ég er búin að ná i bensinið,
og ég skal fylgja yður upp á
jijóðveginn. Er yður nokkuð að
vanbúnaði?
Henni hafði létt óumræðilega
strax, jiegar hún heyrði og sá
að það var Alan.
— Ég get lagt af stað sam-
stundis, svaraði hún. Ég liafði
allan varann á og afklæddist
ekki nema að litlu leyti.
— Ágætt. Þá híð ég eftir yður
hérna frammi á ganginum. En
farið eins hljóðlega og yður er
unnt.
Þegar hann var farinn fram
fyrir, tók liún kjólinn út úr
skápnum og klæddist, og jiegar
luin hafði tekið með sér hand-
töskuna sina, hélt liún hljóðlega
fram á ganginn, þar sem Alan
beið hennar.
— Helen frænka tók inn svefn-
töflur, svo að ekki er nein hætta
ú að hún vakni. Og liann sefur
líka. Komið með mér . . .
Þau héldu niður stigaþrepin,
og þegar þau komu niður i and-
dyrið, tók hann undir liönd
lienni, leiddi liana gegnum eld-
húsið og um bakdyrnar út i
garðinn. Þar tók hann brúsa
með bensíni, sem hann hafði
falið bak við vatnstunnuna, og
síðan héldu þau áfram ferð
sinni. Hann leiddi liana enn.
Máninn var genginn undir og
svo myrkt, að það var með
naumindum að hún greindi
skugga útihúsanna, þegar þau
gengu þar framhjá.
— Þetta er raeira niðamyrkr-
ið, tautaði hún.
— Já, svaraði hann, en ég
ætti að rata liérna um hæðar-
drögin. Og ég held að ég viti
svona nokkurnveginn hvar þér
skilduð bilinn eftir. Við skulum
koma hérna — j)að er styttra.
Þegar þau höfðu gengið nokk-
urn spöl, kveikti liann á vasa-
ljósi og beindi geislanum fram
fyrir fætur þeim. Hún hrasaði
engu að síður, og eftir það hélt
hann fastara um arm henni. Áð-
ur en varði gerðist óslétt undir
fæti, en hánn hélt áfram, ör-
uggum, jöfnum skrefum ■—- og
gætti jiess að ganga ekki hrað-
ara en svo að luin ætti auðvelt
með að fylgja honum.
— Þið liafið fundið liann,
sagði hún eftir drykklanga þögn.
— Já, hann hefur verið skot-
inn í bakið á örskömmu færi.
— En lögreglan . .. hefur hún
nokkurn sérstaklega grunaðan?
— Það komumst við ekki áð
raun um fyrr en á morgun. Fó-
getinn var að minnast á nokkra
veiðijijófa, sem orðið hefði vart
hér í nágrenninu að undanförnu.
—- Þetta hlýtur að hafa gerzt
um stundarfjórðung yfir ellefu.
Ég veit, að það tók mig tiu min-
útur að ganga heim að bænum.
— Það er undarlegt. Ég var
einmitt úti að svipast um eftir
lionum rétt áður en þér komuð.
Hún hrasaði enn. •— Eruð þér
viss um að við séum á réttri
leið? spurði hún.
— Viss? Já, það er ég. Ég
þekki mig hérna eins og ég væri
heima á eldhúsgólfinu.
Hún starði i geislablettinn frá
VIKAN 4. tbl. — gg
uHgfrú yndisfríð
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá. NÓ-A,
HVAR E R ÖRKIN HANS NOA’
tiX et alltaf saml lclkurlnn I hcnnl Ynd-
lsfrlS okkar. Hún hefur fallS örklna hans
Nóa einhvers staSar f hlaSlnu og heitlr
göSum verSlaunum handa þelm, sem getur
íundlS örklna. VerSIaunin eru stór kon-
fektkassl, fullur af hezta konfektl, og
framleiSandlnn er au.SvltaS SælgætisgDrS-
in Néi.

Nafn
Helmlil
Örkln er á hls. i
£>á>
7m
SÍSast er dregiS var hlaut verSIaunlni
Kristinn Ó. Grímsson
Engjaveg 6, Selfossi.
Vinntngánna má vltja á skrifstofu
Vikuhnar.