Vikan - 23.01.1964, Blaðsíða 17

ngi embættismað-
urinn teygði sig
eftir whiskyglas-
inu og dreypti á
því. Hann var
þéttvaxinn, frem-
ur smávaxinn,
hafði einlægnis-
legt bros, dökkt
hár, og blíðleg,
brún augu. Hann hafði ekkert
vel snyrt yfirskegg, var
ekki áberandi óaðfinnnalega
klæddur, engin dularfull hlé-
drægni í framkomu hans.
Duglegur, traustvekjandi, vel
greindur maður, 33 ára gam-
all, sem var mun nær því að
tilheyra veruleikanum en
sögu í kvöldblaði eða reyfara.
Lifandi tákn nútíma embætt-
ismanns af góðum ættum. —
Hún færði ísvatnið nær hon-
um.
33 ára gamall, sem var mun
nær því að tilheyra veruleik-
anum en sögu í kvöldblaði
eða reyfara. Lifandi tákn nú-
tíma embættismanns af góð-
um ættum. :— Hún færði ís-
vatnið nær honum.
— Hvað það er dásamlegt
að vera hér loksins, alein út
af fyrir okkur — sagði hann.
— í allt kvöld var ég að vona
að ég fengi að fylgja þér
heim. Þó höfum við ekki sézt
nema örsjaldan, var ég ákveð-
inn að bjóða þér fylgd. Og
nú sitjum við hér og höfum
það notalegt. — Hann hallaði
sér aftur í stólnum og renndi
augunum brosandi um stof-
una, síðan til stúlkunnar.
Hún brosti á móti.
— Allt þetta fólk. Maður
verður þreyttur á því, finnst
þér ekki?
—• Jú, svaraði hún af skiln-
ingi. Hún tók eftir því að hún
var enn með klútinn um háls-
inn og ætlaði að taka hann
af sér.
Nei, nei, hafðu klútinn
um hálsinn, þá ertu svo lík
rússnesku stúlkunum, sagði
hann ákafur og færði stólinn
sinn nær henni.
— Þér hafið verið í Rúss-
landi?
Já, líka í Rússlandi. Það
er svo sem nóg af fallegum
stúlkum í Rússla'ndi, bætti
hann við, eins og honum
hefði dottið eitthvað sérstakt
í hug.
— Er það?
— Já.
— Og hvað segirðu um
þær rússnesku?
- Tölum ekki meira um
Rússana •—- ekki núna, sagði
hann. Það varð þögn, hún
fann augnaráð hans leita upp.
Andlit hans var orðið alvar-
legt, og það var einkennileg
spenna, jafnvel ótti í svipn-
um. Hún gekk að grammófón-
inum.
— Eigum við að hlusta á
tónlist. Líkar yður Mozart?
Einmitt. Mjög vel.
Hún setti plötuna á fóninn.
— Sónata í B-dúr? spurði
hann eftir fyrstu tónana. Hún
kinkaði kolli. Þau hlustuðu
þögul um stund. Hann fékk
sér svolítið meira whisky og
hún dreypti hæversklega á
sherryinu. Hendur hans voru
viðkunnanlegar, gáfulegar og
fallega lagaðar. Og hárið á
honum fór svo vel á bak við
eyrun. Hann leit á hana og
brosti aftur.
- Ég þarf alls ekki . að
drekka, mér líður vel, að
minnsta kosti núna. Annars
þoli ég mikið vín, það er ein
af embættisskyldunum. Svo
hélt hann áfram og það örl-
aði á þrjózkuhreim í rödd-
inni: — Þér rekið mig út ef
yður finnst ég þreytandi eða
til óþæginda.
- Já, svaraði hún fljótt.
Platan var búin og stúlkan
stóð upp til þess að snúa
henni. Hann stóð líka upp.
— Ruth, sagði hann var-
lega.
— Já.
Segðu Paul.
— Paul.
— Ruth.
— Þú hefur falleg augu.
— Og þú. Bara ég væri
málari — gæti náð svipbrigð-
unum þú veizt ekki hvað
þú ert falleg, einmitt núna.
— Þú.
Hárið á honum var svolítið
liðað í hnakkanum . . .
Ertu oft — ég meina
hefurðu þekkt marga á und-
an mér? hvíslaði hann seinna
og grúfði andlitið ofan í hár
hennar.
— Ekki marga.
— Við erum fullorðið fólk,
á miðri tuttugustu öld. Þú
hlýtur að hafa reynt eitthvað.
Það á að vera hægt að tala um
það.
— Já.
— Þú mátt ekki halda, að
ég sá að dæma. Auðvitað
finnst mér að stúlka, eins 03
Framhald á bls. 39.
VIKAN 4. tbl. —