Vikan - 23.01.1964, Blaðsíða 51

STEF MEÐ
TILBRIGÐUM
FRAMHALD AF BLS. 45.
una mína í gær._ En - hún skil-
ur ukki slíka hluti.
— Hún er ekki eins og ég,
sagði stúlkan og stóð upp. Hún
opnaði dyrnar. — Þú nærð síð-
asta strætisvagninum. Það er
svo anzi dýrt að taka leigubíl
þangað, sem þú átt heima.
Unnur Eiríksdóttir
þýddi
í FULLRI ALVÖRU
FRAMHALD AF BLS. 2.
um og þegar glösin standa þarna
verður að koma sér upp vín-
skáp með speglum að innan, svo
flöskurnar sýnist helmingi fleiri
en þær eru. Enginn maður með
sómatilfinningu lætur krakkana
segja frá því í nágrenninu, að
það sé ekki til sjónvarp og þess
eru dæmi, að menn hafi sett
upp loftnet heldur en ekki neitt
til að villa um fyrir samanl)urð-
arfúsum nágrönnum.
Ný nauðsyn, sem skotið hef-
ur upp kollinum á síðustu árum
og orðið hávær, er að fara út
með konunni á dýrt veitinga-
hús eða góðan skemmtistað svo
sem hálfsmánaðarlega og „borða
úti“. Þess munu dæmi eftir því-
sem við höfum hlerað, að fólk
borði fisk fimm daga í viku til
þess að geta náð þessu „tak-
marki“.
Margt af þessu er auðvitað
spurning um að sýnast í stað
þess að vera. Það er líka mála
sannast, að íslendingar eru ekk-
ert einsdæmi í þessum efnum
og sumstaðar (til dæmis í Sví-
þjóð) eru sagðar enn grátbros-
legri sögur af þessum göfugu
markmiðum, en hægt væri að
tilgreina héðan.
Svo er það gamla spurningin,
hvort þetta sé eftirsókn eftir
vindi eða gefi raunverulega eitt-
hvað í aðra hönd. Það sem um
er að ræða í aðra hönd er vís-
ast aðeins sjálf hamingjan og
hvað er nú stórkostlegra?
Sumu finnst ef til vill, að ekki
verði það beinlínis séð utan á
fólki, að það sé neitt hamingju-
samara fyrir þetta. Sumir halda
því janfvel fram, að ,,þarfirnar“
svonefndu, geri vesalings fólkið
einungis taugaveiklað og hver er
hamingjusamur með bilaðar
taugar? Það er kannski virðing-
arvert, að menn skuli nenna að
leggja á sig langa og stranga
vinnu til þess eins að geta mætt
öllum ljessum nýtízku þörfum,
eða „lifa menningarlífi" eins og
það heitir. En sorglegt er það
allt að einu, ef það gefur þrátt
fyrir allt engin raunveruleg
verðmæti í aðra hönd.
GS.
MUNKUR EÐA
ÍSLENDINGUR
FRAMHALD AF BLS. 25.
sem ímynd Guðs og hann lifi
aðeins sem slíkur?
SPURNING: Eins og við vit-
um báðir hefur kirkjan og tals-
menn hennar hneigst til þess
að setja stimpil syndar á allt
sem snýr að eðlilegum sam-
drætti kynjanna. Umhugsun um
ailt slíkt hefur flokkazt undir
hugrenningasyndir. Hvernig geta
eðlileg mök karls og konu verið
synd, þegar þetta er lausn skap-
arans á viðhaldi mannkynsins?
KROGH: Hver talar um synd?
Það er fráleitt, að það sé synd
að giftast og eignast börn og
þjóna Guði með því að vera
hamingjusamur á þann hátt.
Hjónabandið er sakramente,
helgað af Guði. Þess vegna er
allt, sem viðkemur æxlun mann-
kynsins fallegt og gott.
Þá er aðeins sá munur á, að
sá eða sú, sem giftist, hugsar um
hvað sé eiginmannsins eða kon-
unnar, en sá sem er ógiftur
vegna Guðs, er frjáls til að ein-
beita sér að því, hvað sé Guðs.
Enginn er skyldugur til að
gifta sig.
Það er heldur enginn skyld-
ugur til að vígja líf sitt Gúði.
En hafi einhver bundið sig í
hjónabandi eða til klausturslífs,
er hann auðvitað bundinn upp
frá því.
SPURNING: Það hefur lengi
legið það orð á og sérstaklega
með nunnur, að þær séu margar
komnar innfyrir klausturmúr-
ana sökum einhverrar ógæfu í
ástarmálum. Haldið þér ekki, að
ástæðan fyrir munklífi sé eins
oft mótlæti og persónulegar
sorgir eins og ást á guði?
KROGH: Spurningu yðar er
ekki hægt að svara beinlínis ját-
andi eða neitandi. Það er oft
undir kringumstæðunum komið.
En almennt er óhætt að full-
yrða, að fólk kemur af frjálsum
vilja. Enginn má vinna klaust-
urheit fyrr en eftir langan
reynslutíma (minnst 5 ár. Hugs-
ið yður, ef trúlofun ætti að
standa í 5 ár, áður en gifting
væri leyfð!) Endanlega heitið
er svo tekið af ráðnum hug, bæði
af einstaklingnum og klaustur-
yfirvöldunum. En þegar klaust-
urheitið hefur verið unnið, hef-
ur maðurinn auðvitað skyldur
til að lifa eftir, eða með öðr-
um orðum að halda sér svo opn-
um og móttækilegum fyrir Guði,
aff hann meff Guffs hjálp geti
staffiff viff heit sitt.
Maður, sem unnið hefur
klausturheit sitt, getur undir
vissum kringumstæðum fengið
leyfi til að fara úr klaustrinu.
En fari munkur án leyfis, er auð-
vitað um trúnaðarbrot að ræða
eða við getum kallað það svik.
Selct og ábyrgð einstaklingsins
helgar sig fegrun augnanna EINGÖNGU
Maybelline býður yður allt til augnfegrunar — gæðin óviðjafnan-
leg — við ótrúlega lágu verði . . . undursamlegt úrval lita
sem gæða augu yðar töfrabliki. Þess vegna er Maybelline
ómissandi sérhverri konu sem vill vera eins heillandi og henni
var ætlað. Sérgrein Maybelline er fegurð augnanna.
U
A - Sjálfyddur, sjálfvirkur augnabrúnalitari f
sjö litum.
B - Augnskuggakrem í 6 litum.
C - Vatnsekta „Magic Mascara“ með fjaðrabursta
í fjórum litum.
D - Stcrk Mascara i 4 litum — litiar og meðal-
stærðir.
E - Mascarakrem f 4 blæbrigðum — litlar og
meðalstærðir.
F - Vatnsekta augnlínulitari í 8 litum.
G - Mjúkur augnskuggablýantur, sanséraður, f
6 litum.
H - Lítill augnabrúnalitari í 8 litum.
I - Fullkominn augnháraliðari.
gagnvart Guði er hulinn mönn-
unum. Það er ekki okkar að
dæma, því síður áð fordæma
aðra.
SPURNING: í nýjustu bók
sinni, Skáldatíma, talar Laxness
um ábóta 1 klaustri yðar að
nafni Dom Alarmo. Hann var í
senn búhöldur mikill og guðs-
maður og sat staðinn með prýði
í allan máta. En svo stakk hann
af með sjóð klaustursins, gerð-
ist áð mig minnir bísnismaður
í París og kvæntist jafnvel
þokkagyðju þar. Er þetta satt
og er það satt að sjálfur páf-
inn í Róm hafi boðið að Don
Alarmo skyldi fara í friði eftir
sem áður án nokkurrra reki-
stefnu?
KROGH: Það eina, sem ég veit
með vissu, er að viðkomandi er
nýlega látinn, og að hann var
ábóti hér, en hvarf þegar nazist-
ar gerðu innrás í Luxemburg.
Hvort upplýsingar Laxness eru
réttar veit ég ekki. En e.t.v. gæt-
uð þér fengið nánari upplýsing-
ar hjá rithöfundinum sjálfum,
sem hefur þekkt hinn látna per-
sónulega.
Hvort páfinn hafi skorizt í
leik viðvíkjandi málaferlum um
reglubrot, veit ég ekki. Það virð-
ist mér ótrúlegt. Það er augljóst,
að viðkomandi kirkjuleg yfir-
völd geta ráðið öllu um sínar
reglur og að slík mál hljóta að
verða algjört einkamál kirkjunn-
ar. Það hlýtur líka að vera aug-
ljóst, að páfinn hefur engar
skyldur til að blanda sér í borg-
araleg refsimál.
SPURNING: Ef þér ættuð son,
herra Krogh, munduð þér þá
eindregið ráðleggja honum að
gerast munkur?
KROGH: Nei, það mundi ég
eindregið ráða honum frá, svo
framarlega sem hann væri í
nokkrum vafa! KÍlausturlíf er
svo einstaklingsbundið tilfinn-
ingamál, að það verður að vera
sem sjálfstætt svar við köllun
Guðs. Annars á maður á hættu,
eins og stundum vill bregða við,
að sonur eða dóttir ganga í
klaustur til þess að fullnægja
kröfum annars hvors foreldr-
anna, sem sjálft hefur langað
til að gera það sama, en ekki
auðnazt það.
SPURNING: Gangið þið um
með helgisið hversdags, hljóðir
og upphafnir, eða eru munkar
þvert á móti léttlyndir og með
spaugsyrði á vörum?
KROGH: Út á við og við fyrstu
sýn, virðumst við munkar alvar-
legri en aðrir, en við nánari
kynni glaðari og kátari en flestir
aðrir menn. Við brosum oft. Ég
tel mig hafa komizt að raun um,
að fólk, sem horfir á veröldina
út frá sínum eigin þrönga sjón-
arhól, tekur hlutina alvarlegar
og hátíðlegar og hefur ekki
hemíl á hlátri sínum, en fólk,
VIKAN 4. tbl. — K-l