Vikan - 23.01.1964, Blaðsíða 48

EG ENDURTEK:
VIÐ SJAUM STÓRT OG MIKIÐ ELDGOS
Maggi klifraSi upp í
bratta hlíSina, inn meS
hraunflóðinu, sem var
aS fylla þar djúpa
fægS. Þar prílaSi hann
upp á stóran stein,
sem stóS upp úr harS-
fenninu, og fór aS taka
myndir.
Skyndilega sá Styrmir
aS honum skrikaSi
fótur, og rann niSur
UR brekkuna ...
Jarðfræðingarnir voru önnum
kafnir við áð setja niður stik-
ur, skoða landakort, reikna út
og mæla liraða hraunflóðsins
og stef'nu, reikna út hæð gos-
súlunnar og áætla magn þess
og annað það, sem þeim fannst
naiiðsynlegt að rannsaka.
Maggi tók fyrst eftir þvi, að
aðeins oinn þeirra var með
myndavél, en hann virtist ekki
sinna því að ráði að taka mynd-
ir, þvi hann var svo upptekinn
af að hjáipa jarðfræðingunum
og horfa á gosið.
„Ilann nær engum myndum,
sem gagn er í,“ liugsaði Maggi
með sér. „Nú er bara um að
gera að nota sjansinn og taka
eins og brjálaður maður, á með-
an ég er einn um það.“ Og hann
hljóp til og frá, upp og niður
hóla og hæðir, lagðist i snjöinn
eða lireykti sér upp á steina,
þokaðist nær og nær hraun-
flóðinu án þess að vita af, þvi
hann skeytti engu öðru en því,
að ná eins mörgum og góðum
myndum og liægt var.
Styrmir fylgdist með Magga
með augunum, en fannst óþarfi
að vera að elta hann lil og frá,
en fylgdist vel með öllu þar
sem hann var náiægt jarðfræð-
ingunum, og fékk lijá þeim upp-
Jýsingar og niðurstöður, sem
þeir höfðu komizt að. Itonum
fannst Maggi fara óþarflega ná-
iægt Jiraunfióðinu cnda var
þáð alveg í yzta jaðri þess svæð-
is, jiar sem glóandi grjót og
bráðið braun féll niður úr gígn-
um. En hann vissi og skildi,
að jietta var einstakt tækifæri
til að ná göðum myndum, svo
liann lét hann eiga sig. Hann
sá að Maggi liafði klifrað upp
í liratta hlíðina, inn með hraun-
flóðinu, sem var að fylla j>ar
upp djúpa lægð. Þar prilaði
liann upp á stóran stein sem
stöð upp úr harðfcnninu og fór
að taka myndir.
Skyndilega sá Styrmir að hon-
um skrikaði fótur, og hann rann
til á hálum steininum og datt
niður. Fyrir neðan steininn var
liarðfenni og glóandi hálka.
Maggi kom niður á bakið, og
för að renna niður lirekkuna,
ofan í lægðina þar sem bráðið
liraunið tiyltisl til og frá. Ilaun
sá Magga snúa sér við á mag-
ann, teygja hemlurnar í allar
áitir, krafsa í svellið með fingr-
unum, reyna að finna niblni
eða eitthvað viðháld, en jtað
var árangurslausl. Hann rann á-
fram niður brekkuna nteð sí-
vaxandi hraða og nálgáðist gló-
andi leðjuna fyrir neðan, óð-
fluga.
Þarna stóðu jteir stjarfir af
skelfingu og gátu hvorki hreyft
legg né lið, og liorfðu á þegar
Maggi geystist æ hraðar og hrað-
ar niður á við. Neðarlega í
hrekkunni var dáiítill stallur,
sem liann lenti á og kastaðist
upp i loflið. Þeir heyrðu eitt
einasta hálfkæft óp, um leið
og hann lcom niður ofan í gló-
rndi hraunflóðið — sem veltist
yfir hann á samri stundu, svo
hann var liorfinn þeim sýnum
um ieið.
Styrinir hné niður á fönnina,
þar sem hann stóð, náfölur og
skjálfandi og tautaði i sífellu:
„Guð minn góður —- Guð' minn
góður ... “ Jakob og Þorsteinn
|hÖfðu ósjálfrátl hlaupið í áttina.
til hólsins, þegar þeir sáu hvað
verða vildi, og voru komnir að
honum, þegar Maggi hvarf i
hraunið. Þorsteinn kleif upp á
tiótinn, þangað sem Maggi hafði
síðast staðið, í einhverju fáti,
en jiegar liann komst þangað,
var alll orðið um scinan og
hraunið rann áfram fyrir neð-
an hann eins og ekkert hefði í
skorizt. Styrinir fékk skyndilega
óstöðvandi liræðshikast, ratik á
fætur og æpti eins og óður mað-
ur til Þorsteins um að fara þarna
í burtu. Ilann sá að Þorsteinn
teit til hans, beygði sig síðan
niður og tók eittlivað upp, kleif
siðan liægt niður af hólnum
aftur og gekk til jieirra -— með
inyndavélina hans Magga í hend-
Það varð fáum svefnsamt í
Reykjavík þessa nótt, eftir þær
ógnir, sem dunið höfðu yfir.
Margir höfðu flúið hús sín, tjald-
að í liæfilegri fjarlægð frá jieim
í liúsagörðum, á lcikvöllum, al-
menningsgörðum eða jafnvel á
auðum svæðum milli akreina á
Hringbrautinni og Snorrabraut-
inni. Hoitar tjaldborgir voru
risnar á Klambratúninu, i Hljóm-
skálagarðinum og á auða svæð-
inn við Melavöllimi. í gainla
kirkjugarðimim sáust jafnvel
nokkur draugaleg ljós liingað
og þangað, af flöktandi kertura
inni í tjöldum.
En flestir bæjarbúar voru þó
ennþá í húsum sínum, sérstak-
lega jieim, sem lægri voru, enda
þóttust þeir hafa fullreynt hvað
jiau þoldu í sterluistu kippunum,
og treystu þvd að svo sterkir
jarðskjálftakippir kærnu ekki, að
jieim væri ■ nokkur lnetta iiúin
uin nóttina.
Hallgrímur Geirsson, borgar-
stjóri, var cinn þeirra, sem
treýstu því bezt, að vera kyrrir,
einla bauð honum skyldan að
vera a vísum stað, þar sem hægt
væri að ná í hann, og þar sem
hann liafði símann við liönd-
ina. Ilann bjó í Laugarásnum,
sem oft og tíðum er nefndur
„Snob-Hill“ manna á milli, og
hafði þaðan gott yfirlit yfir bæ-
inn. I-Iann haföi fylgzt með há-
hýsunum á Austurbrún, og sá
að þau höfðu staðið sig vel,
þótt kannske hefðu koinið i
þau sprungur hér og þar. Hann
liafði að visu samúð með ihú-
um þeirra, og fannst jiað að-
eins eðlilegt, er hann sá að
flestir jieirra streymdu út úr
húsunum og fundu sér annan
samastað yfir nóttina. Hans eig-
ið hús liafði staðið sig vel. Rúð-
ur höl'ðu brotnað þegar lu'isið
skekklist á gru'nni, einn skil-
veggur lininið að nieslii, og allt
innanhúss á tjá og tundri, brot-
iö og bramlað. En samt sem áð-
ur álylctaði hann að þar væri
fjölskylda hans öruggust, og þar
þurfti hann m a® vera,
hvað sem á gengi.
Fyrri liluta nætur hafði sim-
inn liringt næstum óaflátanlega,
því hann hafði strax í upphafi
jarðhræringanna lagt svo fyrir,
að honuin skyldu gefnar skýrslur
tim atburði næturinnar jafnóð-
mn.En síöan hálfþrjú hafði liann
haft frið að mestu leyti, og var
að hugsa um að leggja sig smá-
stuiid, til að safna. kröl'lum fyr-
ir næsta dag, sem liaiin vissi
að mundi verða honum erfiður.
Hann var rétt að festa hlund-
inn, þegar skerandi hringing í
símanum kvað í eyru honum,
svo hnnn hrökk við í svefnrof-
unum.
Hann henti til hliðar teppinu,
sem hann hafði breitt ofan á
Framhald á bls. 52
48
VIKAN 4. tbl.