Vikan - 23.01.1964, Blaðsíða 19

Teikning:
GYLFI REYKDAL
Ralph varð mjög undrandi, er
hún símaði til hans og spurði
hann, hvort hann vildi staðfesta
að þau væru trúlofuð, ef hann
yrði spurður um það. Hún sagð-
ist skyldi skýra fyrir honum síð-
ar, hvernig á þessu stæði, og vit-
anlega væri þetta engin „alvöru-
trúlofun".
— Þetta er prýðileg hugmynd!
svaraði hann, og eftir augnabliks
umhugsun hélt hann áfram: —
Ef ég gæti þá beðið þig um að
gera mér smágreiða í staðinn.
— Þú mátt biðja mig um hvað
sem er, sagði hún.
— Þá erum við sammála. Ég
skal segja þér hvað um er að
ræða, þegar við hittumst. Ég lít
inn eftir hálftíma. Er Jock þarna
nokkurs staðar nærri?
— Það held ég.
■—• Ágætt. Ég þarf að sækja til
hans ávísun. Ertu í næði þarna
við símann.
— Ég hef verið það, en nú
heyri ég, að einhver er að koma,
sagði hún lágt. Hún lauk símtal-
inu. — Ég verð tilbúin eftir hálf-
tíma ...
Það var Meg sem kom inn í
forstofuna.
— Ég talaði við Ralph, sagði
Clare. — Hann ætlar að aka mér
á brautarstöðina ... Er eitthvað
að? spurði hún þegar hún sá
svipinn á Meg.
— Ekki annað en það að mér
finnst ég vita allt — og ekkert.
— Um hvað? spurði Clare
með öndina í hálsinum.
— Um þig.
-— Hvernig þá það? Það er
ekki mikið að vita. Ég hélt að
allt væri á enda kljáð núna ...
Og ég veit að Faith er orðin
hamingjusöm aftur.
Meg kinkaði kolli. — En ert
þú hamingjusöm?
— Ég skal von bráðar sýna
þér að ég er það, sagði Clare
hiklaust.
Þær heyrðu bíl staðnæmast
fyrir utan. Eftir augnablik var
Simon kominn inn til þeirra.
— Ert það þú, Simon? sagði
Meg forviða. — Ég héit að þú
værir í Salisbury ennþá!
Simon var gramur sjálfum
sér fyrir að hafa rokið út í bíl-
inn og ekið til baka fyrr en
hann hafði ætlað sér, en dylgj-
ur Joan höfðu komið honum úr
jafnvægi. Hann sagði við sjáif-
an sig að sér væri sama um allt,
ef hann aðeins væri sér þess
meðvitandi að Clare þætti vænt
um hann og að enginn skuggi
væri milli þeirra. Hann gerði
sér engar tálvonir um framtíðina
eða um sína eigin getu til að
breyta framtíðinni. Og tilhugs-
unin um að eiga að missa Clare,
lá eins og farg á honum. En
Framhald á bls. 54
VIKAN 4. tbl.
19