Vikan - 23.01.1964, Blaðsíða 22

ÞEIR VORU KOMNIR ALLIR OFAN í JARÐGÖNGIN, OG VONUÐUST TIL AÐ NÚ VÆRI ÞEIM OPIN L
BIRTIST SKYNDILEGA FYRIR AFTAN HANN OG HRÓPAÐI ÆSTRI RÖDDU: „HÉNDE HOCH!“ OG M
Flóttínn
frá
Colditz
Framhald
at blaðsíðu 21
ið og leggja til rúmfótanna. Þeg-
ar hann hafði fengilð þannig út-
rás fyrir tilfinningar sínar, slíðr-
aði hann sverðið aftur, kastaði
tölu á þjónana og fór við svo
búið. Það glamraði í sverðinu,
og hann brá því enn einu
sinni, áður en hann skellti hurð-
inni á eftir sér.
Glundroðanum í svefnsal for-
ingjanna verður ekki með orð-
um lýst. Þeim var skipað að
mynda röð á miðju gólfi, meðan
Þjóðverjar höfðu endaskipti á
rúmunum og tæmdu hvern skáp
og báru innihald þeirra í haug
á gólfið.
Priem var rauður í framan
af drykkju, og var hann ógur-
Jega reiður yfir að hafa verið
svikinn um að geta haldilð sumbl-
inu áfram í næði. Hann þreif
þess vegna haka, sem einn af
mönnum hans hélt á og réðst
síðan á gólfborðin með fítons-
krafti.
Hann hjó hakanum hvað eftir
annað í gólfið og rak upp öskur
mikið með hverju höggi: „Beng-
hazi!“ hrópaði hann. „Derna!
Tobruk!“ Þannig stóið á um þess-
ar mundir, að Rommel var í
sókn í Norður-Afríku, og um
leið og Priem lét hakann ríða á
gólfinu og kallaði Tobruk, reif
hann gólfborð upp með hakan-
um og þegar hann lyfti verk-
færinu á ný, sat nýr, borgara-
legur flókahattur á hakaoddin-
um. Það var skozkur foringi,
sem hafði keypt húfu þessa fyr-
ir stórfé daginn áður af frönsk-
um fanga, sem smyglaði henni
inn í fangabúlðirnar.
Þetta gaf Prime fyrirtaks hug-
mynd. Hann skipaði, að hund-
arnir skyldu sóttir. Þeir voru
svo látnir hnusa af rúmum for-
ingjanna, sem horfnir voru, og
að því búnu voru þeir látnir
ráða ferðinni. Þeir fóru rakleiðis
ofan í eldhúsið, þar sem Gold-
man var fyrir og rótaði í mat-
arbirgðum, sem þar voru. Þeg-
ar Priem kom auga á Goldman,
þreif hann til hans og hrópaði:
„Hvaða leife fóru horfnu for-
ingjarnir?"
Goldman svaraði þá: „Já, þetta
er alveg rétt! Kennið mér bara
um þetta, Priem höfuðsmaður.
í hvert skipti sem foringja lang-
ar til að strjúka, kemur hann til
mín og segir: „Kæri Goldman,
ég mundi víst ekki mega skreppa
til Sviss?“
Priem skildi þetta, sleppti
Goldman og rak hundana út. En
þar sem hundarnir höfðu ekki
fundið neitt, gaf Priem skipun
um, að allir skyldu mæta til
liðskönnunar tafarlaust. Þetta
var klukkan tvö eftir miðnætti.
Allt í einu kalla.ði Wardle, sem
var kafbátsforingi, er kominn
var fyrir skömmu og hélt vörð
fyrir okkur: „Þeir eru á leið til
matsalarins". Hann hafði tæp-
ast tóm til að stökkva ofan í
ganginn, eða ég að draga lokið
á hann, en ég hélt því síðan með
því að þrengja fingrunum í rauf-
arnar meðfram brúnum þess,
þegar Þjóðverjar komu inn í
matsalinn. Þeir leituðu hátt og
lágt í honum og reyndu meira
að segja að opna brunnlokið, en
mér tókst að halda því svo fast,
að þeir gáfust upp við það.
Jafnskjótt og ljóst var, að skip-
un hafði verið gefin um liðs-
könnun, skipaði ég Rupert og
Dick (sem einnig voru þarna
niðri) að gera strax falskan vegg
í miðjum göngunum, en bak við
hann földum við vistirnar og
allt annað, sem við þörfnuðumst
á flóttanum.
Ólætin héldu áfram uppi í
kastalagarjðinum í næstum
klukkustund. Menn voru taldir
fimm eða sex sinnum við eins
mikil ólæti, og fangarnir treystu
sér til að gera, án þess að eiga
á hættu að verða skotnir, og við
þetta bættist svo sá hávaði, sem
Þjóðverjar gerðu sjálfir með
því að þjóta fram og aftur um
fangabi|ðimar, leita í hverju
herbergi og hafa endaskipti á
yfirleitt öllu, sem hægt var að
hreyfa.
Rupert og Dick héldu áfram
vinnu sinni, eins og ekkert væri
um að vera og höfðu að tveim
stundum liðnum komið upp
fölskum vegg með grjóti úr upp-
haflega haftinu. Var hann slétt-
aður með leir, sem tekinn var
undan grassverðinum, og var
ekki hægt að sjá nein missmíði
á þessari ,,byggingu“.
Klukkan fimm um morguninn
var allt dottíð í dúnalogn aftur.
Við komumst úr göngunum á
sama hátt og við höfðum kom-
izt þangað, og fórum rakleiðis að
sofa, meðan við veltum fyrir
okkur, hvað Þjóðverjar mundu
segja, þegar þeir sæju, að við
værum komnir á okkar staði
aftur. Við höfðum bersýnilega
bakað þeim margvísleg vand-
ræði, því að við fréttum síðar,
sem þarna var, en við gerðum
að ekki hefði aðeins verið tal-
ið í fangabúðunum, heldur og
gengið úr skugga um, að hver
fangi væri raunverulega sá, sem
hann segðist vera. Varð talsvert
umstang af þessu, en um okk-
ur var sagt, að við værum horfn-
ir, og skeyti um það voru send
til OKW (Oberkommando der
Wehrmacht eða yfirherstjórnar-
innar), sem lét samstundis hefja
að okkur leit víða um land, eins
og venja var, þegar slíkt kom
fyrir.
Við liðskönnun um morgun-
inn komst allt í uppnám aftur,
þegar við reyndumst allir við-
staddir. Prússar afréðu að fram-
kvæma nýja könnun á því, hvort
hver fangi væri raunverulega
sá, sem hann segðist vera, og
tók þetta hvorki meira né minna
en hálfa þriðju klukkustund.
Um síðir tókst að skilja okkur
fjóra hafrana frá sauðunum,
nöfn okkar voru kölluð og við
vorum kall^ðir fram fyrir fylk-
ingarnar. Aðrir fangar máttu
fara til herbergja sinna, en við
vorum leiddir til lítillar yfir-
heyrslukompu, þar sem flestar
skærur okkar og fangabúða-
stjórnarinnar voru háðar. Við
neituðum að segja orð um ástæð-
urnar fyrir fjarvist okkar, og
vorum við teknir fastir fyrir að
hafa efnt til ókyrrfcar og verið
fjarverandi við liðskönnun.
Þjóðverjar voru æstir og mjög
eftirtektarsamir næstu daga.
Þeir komu oft í matsalinn, og
nú tókst þeim að opna ræsislok-
ið — með minna erfiði en okk-
ur hafði tekizt það. En þeir klór-
uðu mikið meðfram brúnum
þess áður, svo að þeir héldu ber-
sýnilega, að þeim einum væri að
þakka, að þeim tókst þetta. í
lok hvers „vinnudags" framvegis
fylltum við svo í rifurnar með-
fram lokinu, settum í þær sand
og ryk, svo að ekkert virtist
hafa verið hrófláð við því. Þjóð-
verji var sendur niður í ræsið,
og sagði hann, áð þar væri allt
í lagi. Kenneth hlustaði á hann
segja þetta, og létti honum
22 — VXKAN 4. tbl.