Vikan - 06.02.1964, Blaðsíða 14

Hraunstraumurinn, sem kom beljandi
niður Heiðmörkina mætti nyrðri straumn-
um á láglendinu nærri Gvendarbrunnum
og- eftir það skipti engum togum að
fyrsta hraunelfan rann út í Elliðavatn.
Það gufaði upp jafnótt og þrjár klukku-
stundir Iiðu unz glóandi hraunflóðið tók
að byltast yfir stífluna þar sem Elliðaár renna úr vatninu.
wsmMi
'% ‘:'K

' M.'l WW'

'Wíi/ir
. • ‘«í.l
,'-í'.- ■•
i'., r!' ’■/ '.''i'íl1,'"'i.i"

5miim
0

•uMuíiiÍjitlfiÍ
''i-fltiflilj ''

■i,
ffljÍOt&’
ififrHi
. ■
' /A.' >, ' kw&glj?!

í "
'itílttt''
Frh.
GVENDAR-
BRUNNAR
FYLLAST
„Þessi fjandi dugar víst ekki
lengur“, sagði hann og reyndi
að sýnast hressari en efni stóðu
til, „bezt að koma sér niður á
ritstjórn“. Svo tók hann pelann
og kláraði úr honum í einum
teyg, en henti honum svo langt
út í móa.
Hann var orðinn slompaður,
þegar þeir komu á ritstjórnina.
Hann bað Jakob að koma með
sér inn, og hjálpa sér að skýra
frá atburðum, og þeir gengu
báðir saman inn til ritstjórans.
En þá fann hann að hann gat
varla sagt honum frá slysinu,
svo hann bað Jakob um að skýra
frá því. Á meðan dreif hann sig
í ískalt sturtubað og nuddaði sig
allan með grófu handklæðinu
þar til hann var orðinn eldrauð-
ur frá toppi til táar. Svo settist
hann við ritvélina og fór að
skrifa frétt dagsins um gosið og
hraunstrauminn, sem stefndi í
áttina til borgarinnar, skýrði frá
þeim upplýsingum, sem hann
hafði fengið hjá leiðangursmönn-
um, en forðaðist að minnast á
slysið. Hann treysti sér ekki til
þess, og það varð annað hvort
að bíða betri tíma, eða að ein-
hver annar varð að taka að sér
að skýra frá því.
Þegar hann var að Ijúka við
að skrifa fréttina, kom ritstjór-
inn inn til hans, klappaði honum
vingjarnlega á öxlina og spurði
hvort hann vildi ekki fara heim
og leggja sig. En hann kærði sig
ekkert um það. Hann vissi að ef
hann hefði ekki nóg fyrir stafni,
þá mundi hann aftur fara að
hugsa um þennan hryllilega at-
burð og kannske missa stjórn á
sér aftur. Nei, hann sagðist
mundi skreppa heim til að hafa
fataskipti, hitta fjölskylduna að-
eins og fá sér eitthvað í svang-
inn, — svo ætlaði hann uppeftir
aftur, til að fylgjast með því,
sem þar var að gerast.
Og nú stóð hann þarna á hóln-
um, með annan ljósmyndara við
hlið sér, og fylgdist með rauð-
glóandi hraustraumnum, sem
byltist yfir Sandskeiðið.
Rétt eftir að þeir komu á stað-
inn hafði ljósmyndarinn ætlað
að hlaupa af stað í áttina til
hraunsins, en Styrmir hafði þá
rifið í hann svo hrottalega, að
hann féll kylliflatur. Þegar hann
leit upp, hélt hann fyrst að
Styrmir hefði misst vitið, því
hann var afmyndaður í framan
af vonzku og heift, reiddi hnef-
ann framan í hann og stundi
upp úr sér, að ef hann hreyfði
sig eitt hænufet frá honum, þá
mundi hann berja hann svo
hrottalega, að hann yrði að fara
í sjúkrahús í langan tíma. Eftir
það hafði Styrmir alltaf gát á
ljósmyndaranum, sem þorði ekki
að hreyfa sig frá honum aftur.
En þeir voru ekki aldeilis ein-
ir þarna við Sandskeiðið. Frá
því snemma um morguninn hafði
verið stanzlaus röð bíla á veg-
inum, svo að algjört öngþveiti
varð þar um tíma, þar til lög-
reglan tók til sinna ráða, og
stöðvaði alla umferð austur veg-
inn, nema þeirra, sem þangað
áttu sannanlegt erindi. En samt
voru hundruð, ef ekki þúsund-
_ VIKAN 6. tbl.