Vikan - 06.02.1964, Blaðsíða 22

— Þá setjumst við að í Exet-
er? sagði Faith áköf.
— Já, mundir þú amast við
því?
— Síður en svo. Ó, Simon,
heldur þú, að ég geti nokkurn-
tíma fengið sjónina aftur? Held-
urðu það?
Þetta var eins og neyðaróp frá
hennar innra manni. Hann tog-
aði hana upp úr stólnum og
faðmaði hana að sér, en þoldi
ekki að horfa í blind augun á
henni.
— Við verðum að trúa því,
Faith! Þú veizt að nafnið þitt
þýðir trú! Við verðum að muna
að trúa.
Grannur líkami hennar titraði
í faðmi hans, og handleggir
hennar vöfðust fastar að hálsi
hans og munnur hennar leitaði
að vörum hans. Hún varð allt í
einu ofsahrædd.
— Og þú lofar að láta Clare
koma til mín aftur, hvíslaði hún
er hann sleppti henni. — Hún
gerir mig örugga . . . Hún er svo
ábyggileg og róleg, Simon. Þegar
ég var veik, nýlega . . .
— Já, hún er ágæt hjúkrunar-
kona, sagði Simon stutt.
-— Hjúkrunarkona! hváði
Faith áköf. —■ Hún er miklu
meira en það. Ég held að ekk-
ert ykkar hinna þekki Clare til
fulls!
Kaldhæðnisbros kom á varir
Simons.
— Það kann að vera að þú
hafir rétt fyrir þér. En nú held
ég að við ættum að fara inn, —
ég er hræddur um að það fari
að hvessa. Faith fannst svarið
grunsamlegt og spurði hvort hon-
um félli ekki við Clare lengur.
Hann spurði hvaða grillur væru
komnar í hana, en hún svaraði,
að það væri ekki hægt að leika
á sig. Hún vissi að einhver and-
úð gegn Clare lægi í loft-
inu, og það vildi hún ekki sætta
sig við.
— Barnið mitt, sagði hann
hlæjandi. — Það er mál til kom-
ið að þú hættir að vera svona
tilfinninganæm. Þú verður að
reyna að vera eins og annað fólk.
Það er nærri því óhugnanlegt
hve næm þú ert fyrir öllu.
— Þá viðurkennir þú með
öðrum orðum að ég ég hafi rétt
fyrir mér?
— Viðvíkjandi Clare, áttu við
það? sagði hann til þess að draga
þetta á langinn. — Já, að vissu
leyti hefurðu það kannske. Það
urðu ýmsir árekstrar milli okk-
ar áður en lauk, en ég verð henni
eilíflega þakklátur fyrir það,
sem hún hefur gert fyrir þig —
og mun gera. Það er það eina
sem skiptir máli, góða mín. Allt
annað er einskis virði.
— Jú, fyrir mig. Ég vil að við
verðum vinir — öll saman. Þetta
er í rauninni dálítið broslegt,
Nú stanzaði Kenneth
og horfSi með aðdáun á hana.
Og allt í einu hafði hann faðmað hana að sér
og þrýst munninum ákaft að
vörum hennar.
Efffir
SUSAN MARSH
9. hluti
Teikning Gylffi Reykdal
22 — VIKAN 6. tbl.