Vikan - 06.02.1964, Blaðsíða 44

— Það vildi svo til, að það sprakk vatnsleiðsla, og kon-
an mín biður mig að segja, að það sé áríðandi að gera
við hana.
fi
I

ur stefnu Roosevelts. Forsetinn
hafði veður af fundinum, kallaði
Kennedy til sín, og fékk hann til
að stilla sig, ef svo má segja.
Blaðamannafundurinn var aldrei
haldinn. En næstu daga var
Kennedy í Boston. Þar tók hann
á móti blaðamanni frá einu borg-
arblaðanna, ásamt tveimur
kollegum hans, til að spjalla
óformlega við þá um ástandið
í heiminum. Hann sagði síðar,
að samtalið hefði ekki verið til
birtingar enda var vart við því
að búast, jafn opinskár og hann
var. Hann sagði við blaðamenn-
ina, að það væri engin ástæða
fyrir Bandaríkjamenn til að
leggja út í styrjöldina, Bretland
væri gersigrað og lýðræðið í
landinu liðið undir lok.
Hvernig sem á því stóð birti
blaðamaðurinn frá Boston sam-
talið sem vakti gífurlega athygli
en batt jafnframt endahnútinn á
sendiherraferil Joseph Kennedys
og beina þátttöku hans í stjórn-
málum og utanríkisþjónustu
Bandaríkjanna. Hann sendi
lausnarbeiðni sína til forsetans,
sem féllst á hana þegar í stað.
Það fara ekki miklar sögur af
smabandi Roosevelts og Kenn-
edys eftir þetta. Þegar Japanir
réðust á Pearl Harbour, sendi
Kennedy forsetanum svohljóð-
andi skeyti: „Nefnið vígstöðvarn-
ar. Ég er yðar undirmaður".
Hann fékk aldrei svar. Roose-
velt kvaðst síðar ekki hafa feng-
ið skeytið. Milli þeirra fóru síð-
an nokkrar vingjarnlegar orð-
sendingar. En Joseph Kennedy
var aldrei kallaður til starfa.
Svo virðist sem Roosevelt hafi
verið búinn að fá nóg af honum.
Allt um það hafði hann unnið
mikið og gott starf, sem óheppi-
leg andalok geta ekki skyggt á.
Joseph Kennedy var meðal
snillinga á sínu sviði. Afburða
skipulagsmaður með írskan
áhuga á stjórnmá'lum, ákafur,
djarfur og óvenjulega heilsteypt-
ur maður. Hann er einn þeirra
manna, sem ef til vill bogna en
brotna ekki.
Hann hafði alið börn sín upp
með það eitt í huga að þau gætu
hvert á sinn hátt orðið ættinni
til sóma og þjóð sinni til gæfu
og gagns. Eftir að þátttöku hans
í opinberum málum lauk, var
komið að þeirra þætti í hinni sér-
stæðu sögu Kennedy-ættarinnar,
sögu, sem um tíma var samofin
sögu bandarísku þjóðarinnar.
Framhald í næsta blaði.
ÞRIGGJA KOSTA YÖL
FRAMHALD AF BLS. 25.
þessu uppistandi, sem Joan
Latimer gerði. Ég skil núna, að
það eina sem hún vildi, var að
spilla milli okkar.
— Hefurðu minnst á við Sim-
on hvaða álit þú hefur undir
niðri á Joan Latimer? spurði
Clare.
- Nei, svaraði Faith. Mig
langaði ekki til að valda meiri
vandræðum. Joan hefur verið
vinur Simons í mörg ár og er
ágætur einkaritari. Mér finnst
varla ómaksins vert að hræra
meir í þessum óþverra. En hins
vegar hef ég spurt hann um þig.
Clare reyndi að tala rólega:
— Um mig? Hvernig - - hvað
áttu við? Henni tókst að spyrja
eins og það væri gert af venju-
legri forvitni.
— Um tilfinningar hans til
þín, svaraði Faith í einlægni. —
Hann staðfesti það sem þú sagð-
ir mér . . . Ég var svo hrædd um
að þið elskuðuð hvort annað.
Ég veit ekki hvað ég hefði átt
að gera, ef svo hefði verið. Það
hefði verið dauðadómur á mig
að missa hann, en hins vegar
hræðilegt fyrir ykkur að þurfa
að afneita hvort öðru mín vegna
og verða ógæfusöm . . . Heyrðu,
ég held að ég hafi aldrei verið
eins hamingjusöm og ég er núna.
Svo glöð og sæl. Ég kvíði meira
að segja lítið fyrir uppskurðin-
um núna.
— Það þykir mér vænt um,
kreisti Clare upp úr sér.
Og ef ég fæ sjónina aftur
. . . Ó, þú getur ekki ímyndað
þér hvers virði mér finnst það
væri fyrir mig! Að fá að sjá
Simon — og þurfa ekki að vera
öðrum til byrði . . .
Byrði! andmælti Clare. —
Þú veizt að þú verður aldrei
neinum til byrði, hvorki honum
né öðrum.
— Góða Clare, svaraði Faith
bljúg.
Clare fékk kökk í hálsinn. —
Mér þykir svo vænt um að þú
treystir mér, Faith . . . Að þú
tókst orð mín góð og gild, eftir
allt þetta ljóta, sem ég veit að
Joan Latimer hefur sagt þér.
— Fyrst var ég ekki mönnum
sinnandi, sagði Faith. - Þetta
er í rauninni skrítið, að þú og
ég höfum eiginlega aldrei talað
út um það mál. Ekki eins og
núna, meina ég.
— Mér þykir vænt um að við
létum verða úr því, sagði Clare.
— Það hefði verið óbærilegt ef
þú hefðir efazt um tilfinningar
mínar í þinn garð, og um hvat-
ir mínar.
Joan er ástfangin af Sim-
oni, sagði Faith lágt. — Það var
hún sem var það . . . Hún reyndi
að gera allt sem hún gat til að
spilla á milii okkar.
Hefurðu minnzt á það við
Simon?
— Nei, ég hef ekki gert það.
Það væri engum til gagns og
mér er illa við að valda upp-
námi. Iienni heppnaðist þetta
ekki heldur, og á því valt allt,
sagði Faith. Hún hallaði sér aft-
ur í garðstólnum og lét sólina
verma og upplýsa sinn dimma
heim.
Henni heppnaðist það ekki
heldur . . . hugsaði Clare með
sér.
Jock, Meg og Gerry, bróðir
Faith, komu labbandi upp flöt-
ina til þeirra. Þetta var fulíkom-
ið, hugsaði Clare með sér og fékk
sting fyrir hjartað. Öll fjölskyld-
an samstillt eins og einn maður.
Það var aðeins hún sjálf, sem
ekki átti þarna heima. Henni
fannst hún vera eins og aðskota-
dýr þarna, og hún vissi að Meg
horfði stundum grunsemdaraug-
um á hana, þrátt fyrir vinsemd-
ina og einlægar þakkir fyrir að
hún skyldi koma. Meg gat líklega
ekki gleymt öllum róginum, sem
Joan Latimer hafði borið á Clare.
Hugsazt gat að þetta væri óaf-
vitað hjá Meg, en samt gerði það
Clare hikandi.
—i Kemur Ralph hingað bráð-
um? spurði Meg.
— Já, svaraði Clare. — Hann
þarf að tala um ýmsar fram-
kvæmdir við Simon, og við Jock
líka held ég.
— Þá miðar hvíldarheimilinu
eitthvað áfram geri ég ráð fyr-
ir, sagði Jock ánægður.
Ég veit ekki hve langt það
er komið á leið, sagði Clare.
Þér er líklega áhugamál að
það verði tilbúið sem fyrst, svo
að þú getir farið beint til Exet-
er þegar þú ferð frá okkur?
Clare muldraði eitthvað sem
ekki var hægt að skilja. Hún
fann að hún mundi aldrei geta
tekið að sér starf, ef sá böggull
fylgdi skammrifi að hún þyrfti
að sjá Simon að staðaldri.
Framhald í næsta blaði.
ÁSTIN KEMUR AÐ
LOKUM
FRAMHALD AF BLS. 11.
Ég hélt mig dálítið á hléborða
sem hlutlaus áhorfandi á með-
££ — VIKAN 6. tbl.