Vikan - 06.02.1964, Blaðsíða 26

Sigurður Magn-
ússon ferðaðist
víða um Suður-
Afríku og kynnti
sér viðhorf
svartra manna
og hvítra. Ilann
segir frá þcim
og öðru sem á
dagana dreif í
þessu og næstu
blöðum VIK-
UNNAK.
ndag er föstudagur 29. nóvember og klukkan er að
verða 11. Ekki verður það sagt með neinum sann-
indum, að upphaf ferðarinnar hafi verið með mikl-
um glæsibrag. Við áttum að fara frá Luxemborg
um hádegisbil í dag og þar beið ég flugvélarinnar,
sem fór frá London á réttum tíma. Þegar við félag-
arnir tókum að gá til veðurs i morgnn þótti okkur
ískypgilega dimmt i lofti, og um hálf ellefu leytið
flufti Einar Aakrann, forstióri Loftleiða í Luxem-
fcorg, okkur þau tíðindi, að flugvél Trek Airways,
sem sveimað hefði yfir Findcl flugvelli undanfar-
inn hálftima, væri nú á leiðinni til Diisseldorf, en
þnngað yrði þeim farþegum, sem biðu i Luxemborg,
ekið í stórri bifreið. Hve langt? Um 300 kílómetrar.
Ja. hver andskotinn. Á maður nú fyrst eftir að hrist-
ast klukkutímum saman i bifreið áðnr en lagt verð-
ur i þessa andstyggilega löngu flugferð? Það verð-
ur ófrýnilegur Tslendingur, sem staulast út úr flug-
vélinni í Jóhannesborg — ef hann kemst þá nokk-
urntíma á leiðarenda. Og nú tek ég að vorkenna
sjálfum mér að hafa ratað i það ólán að láta Jóhann-
esborg frcista mín. Hvern fjárann er ég eiginlega að
esnast lil Jóhannesborgar? Hefði mér ekki verið
nær að aka stillilega austur i Hveragerði, parkera
mér i svo sem hálfsmánaðar tíma hjá Árna góðvini
minum í Grasagarðinum, lesa þar eitthvað af Jjeim
góðu bókum, sem ég hef aldrei tíma til að njóta,
velta mér þar í sundlauginni, éta gras, slæpast
og koma svo aftur heim hress og sprækur. En þetta
var ég nógu vitlaus til að vilja ekki, og þess vegna
er mér nú straffað að makleikum.
ftg fnr svo út á flugvöll i fylgd góðvina minna
frá Loftleiðum, sern konm til fundar við mig í gær-
kveldi. Við liittum þar von Mellanthin, Luxemborg-
ar forstjóra Trek Airways. IJann er þar í hópi þeirra
tæplega 30 farþega, sem héðan eiga að fara. Ég tek
farmiðann minn og' tösku. Eftir andartak er ég form-
lega skráður farþegi til Jóhannesborgar. Bifreiðin
er væntanleg innan stundar. Ég kveð vini mína,
sem árna mér fararhéilla, van Mellantliin býður
upp á hressingu, og við setjumst saman og fáum
okkur árbit, meðan j)ess er beðið að bifreiðin komi.
Svört vetrarþokan grúfir yfir flugvellinum. Veður-
spámenn fullyrða, að lienni muni ekki létla í dag
o'> þess er þvi engin von að flugvélin komi til þess
að sækja okkur. Longferðabifreiðin verður þvi eina
úrræðið.
En hvernig stendur annars á því, að þessi I)if-
reið skuli ekki vera fyrir löngu komin? Hvað dvel-
ur Orminn langa? Við göngum upp i skrifstofu van
Mcllanthins. Hann fer að leita upplvsinga um bif-
reiðina. Ég tek til að lesa pésa mína um Suður-
Afríku, og veiti simtali van Mellanthins lilla at-
hygli fyrr en hressilegt blótsyrði gefur til kynna,
nð hér muni ekki allt með felldu. Það upplvsist
nefnilega, að bifreiðinni hafi samvizkusamlega ver-
ið ekið áleiðis til Diisseldorf, svo sem um var beð-
ið, en þar sem stýrimaður hennar vissi ekki betur
en að liann ætti að sækja l)angað Lundúnafarþega
þessa suður-afrikanska flugfélags, ])á fór bifreiðin
náttúrleta tóm. Og nú upphófst eltingarleikur að
ná i aðra bifreið, sem vitanlega var ekki þar, sem
hennar var fyrst leitað. Ekki myndi þetta verða
til að flýta förinni suður á bóginn. Bölvuð slysni.
Það fór svo sem bærilega um mig meðan ég beið
í skrifstofu jaessa góða van Mellanthins. Ég notaði
í'mann til þess að lesa grein, sem hann lánaði mér
um „apartheit“ — mál þeirra Suður-Afríkumanna.
Greinin var skrifuð af einhverjum blámanni, sem
taldi sig þurfa að sanna, að ])að væri Svertingjum
engu minna nauðsynjamál en hvítum, að múr að-
26 — VIKAN 6. tbl.