Vikan


Vikan - 06.02.1964, Síða 48

Vikan - 06.02.1964, Síða 48
við mig. „Caroline . .“ hvíslaði hann. „Þú ert dásamleg . . . bein- línis óviðjafnanleg!“ Ég hélt upp í iyftunni ein- sömul og yfirgefin; sá sjálfa mig iiggjandi á frönskum legubekk í gervi Kamelíufrúarinnar og bíða dauðans. Um morguninn, þegar ég vaknaði, sagði ég við sjálfa mig: „Þarna skall hurð nærri hælum . . .“ Ég var ákaf- lega fegin; já, það var ég og ég sagði við sjálfa mig: „Taktu nú eftir, Caroline - þessi brennandi, gereyðandi ást, er ekki þín sér- grein. Það er staðreynd, sem þér er hollast að horfast í augu við“. Nokkrum vikum síðar, þegar ég hafði nærri því gleymt öllu saman, var barið að dyrum hjá mér. Og þegar ég opnaði, þá var það mágur minn elskulegur, sem stóð á þröskuldinum. Hann var einkennilega hóg- vær og alúðlegur, þegar hann spurði: „Áttu annríkt, Caroline?“ , Aldrei svo annríkt, að ég hafi ekki tíma til að rétta þeim fjöl- skyldumeðlimum hjálparhönd, sem komið hafa sér í einhver vandræði", svaraði ég. „Ég hef að minnsta kosti alltaf tima til að gefa þeim góð ráð og leið- beiningar". Hann varð aftur eins og hann átti að sár, þegar ég var annars vegar - tortrygginn og fjand- samlegur. „Þú kannt sem sagt ahs ekki að skammast þín“, hreytti hann út úr sér. „Þú gerir mig blátt áfram hé- gómlega með öllu þessu skjalli“, svaraði ég. „En hvað er þér ann- ars á höndum?“ Hann þagði um hríð. Síðan sagði hann, dálítið vandræðaleg- ur á svipinn. „Ég er kominn til að biðja þig afsökunar. Ég hélt að aldrei mundi til þess koma, en ég hef haft þig fyrir rangri sök. Ég hélt að þú hefðir í hyggju að steypa Luke í glötun. Þess í stað . . . það er ekki einungis að þú hafir veitt honuin ómetan- lega aðstoð, því að eftir þennan glæsilega árangur, virðast hon- um allir vegir færir hjá hluta- félaginu. En bú hlífðir honum við að særa hann ..- þó að hann byði þeirri hættu heim. Og það sem er enn merkilegra og miki’- vægara . . . það er eins og þú hafir vakið hjá honum nýtt traust . . . ég veit ekki hvernig á að koma orðum að því . . .“ „Það er þó harla auðvelt“, sagði ég í sama tón og áður, því að mér er það alltaf óblandið fagnaðarefni að sjá fjandmenn mína setja ofan. „Hann er eins og nýr maður. Hann hefur feng- ið tíu manna orku, vegna þess að hjarta hans . . „Hættu þessum vaðli“, sagði Dan hranalega. „Ég læt þig ekki setja mig út af laginu. Það sem ég vildi segja er það, að ég hygg að það sért þú sjálf, sem berð sárin eftir þennan leik, og ég dáist takmarkalaust að þér fyrir það. Ég veit að þau sár gróa, og mig langar til að bjóða þér alla þá aðstoð, sem við Phoebe getum látið í té — jafn- vel þó að hún megi að sjálfsögðu aldrei vita allan sannleikann í þessu máli“. Mér veittist örðugt að trúa mínum eigin eyrum — og enn örðugara að stilla hlátur minn. „Þú meinar að fyrr eða síðar hljóti ungan mann, sem ekki er kvæntur, að reka á fjörurnar, og að þá verði ykkur Phoebe það einkar ljúft að gera allt, sem í ykkar valdi stendur . . . eins og fyrri daginn?“ Það var með ' naumindum að mér tókst að halda alvörusvipnum, svona — Það er ekki aðeins það að hann segi tvíræðar sögur, held- ur hitt að þær eru allar gamlar cg úr sér gengnar. nokkurveginn. „Þú átt við, að fyrr eða síðar muni Caroline Lee komast í kynni við hina einu, sönnu ást? Og að það sé ein- mitt það, sem ég þurfi með“. í þetta skiptið var sem Dan hirti ekki um að bera af sér lag- ið. Hann sat þarna, næstum því heiðarlegur á svipinn, og horfði á rnig. Loks sagði hann. „Það er einmitt það, sem ég veit að þú þarft með. En ég vissi það ekki áður hve mjög þú þurftir þess með — eða hvers vegna“. Og þá hló ég. Allur sá hlátur, sem ég hafði byrgt inni, brauzt út með slíkum ofsa, að mér rann kalt vatn milli skinns og hör- unds og um leið var sem kökk- ur kæmi í háls mér. Og áður en ég mátti nokkru orði upp koma, hafði ein af argvítustu kjafta- kerlingum og hneykslissögu- smettum dagblaðadálkanna ruðzt inn, ein af þeim, sem frægust er fyrir að draga réttar ályktanir af röngum forsendum, varðandi allt, sem snertir tilfinningar og einkalíf þeirra, sem verða fyrir barðinu á henni. „Ó, fyrirgefið“, gaggaði hún heldur en ekki ánægjulega og virti okkur fyrir sér eins og varn- arlaus fórnarlömb. „Skrifstofu- stúlkan yðar sagði mér, að þér væruð á tali við mann, og það mætti ekki trufla yður, og ég hugsaði sem svo, að kannski væri það einhver, sem ég þekkti . . .“ „Þér getið sparað yður allar afsakanir", svaraði ég, „hér er ekki um neitt hneykslanlegt ast- arævintýri að ræða — þetta er sem sé mágur minn“. Síðan kynnti ég þau, og þar sem sú kjöftuga sýndi þess ekki nein merki að hún væri á förum, reis Dan á fætur og gekk til dyra. „Sjáumst seinna, Caroline", sagði hann og svaraði andmæl- um þeirrar kjöftugu með því að kinka kolli til hennar í kveðju- skyni. „Hver er hann? Og hvers vejna heíurðu aldrei minnzt á hann við mig?“ spurði hún græðgislega og augu henna stóðu á stilkum. Ég gerði mér fyllilega ljóst, að mér var betra að athuga minn gang, þegar slík manneskja var annars vegar. , Eins og ég sagði, þá er hann mágur minn og ég hef ekkert á hann minnzt vegna þess einfaldlega, að ég sá ekki neina ástæðu til þess“. Sú aldraða tók eina af sígar- ettunum mínum, kveikti sér í henni með kveikjaranum mín- um, ók sér allri í sætinu, sem hún hafði fengið sér óboðin, og sýndi á sér öll þess merki, að nú ætlaði hún sér að smjúga alla leið að hjartarótum. „Elskan mín“, malaði hún, „auðvitað vissi ég það fyrir löngu, að þú ert algerlega samvizkulaus . . . en eiginmann systur þinnar . . .“ Ég gerðist eins djarfmælt og ég frekast þorði. „Hlustið þér nú á miír. í fyrsta lagi ann ég syst- ur minni af eínlægni, og mundi aldrei vinna henni nokkurt mein vísvitandi. í öðru lagi mundi ég ekki líta við þessum manni, þó að hann væri laus og liðugur. Ég hata hann!“ „Nei — er þetta satt“. Hún rak upp dillandi kiaftakerlingarhlát- ur. „í öllum guðanna bænum, komdu mér í kynni við hann. þegar öllu er lokið ykkar á milli. Ég hefði gaman af að fá líka tilefni til að hata hann . . .“ Og hún hló og hló og þurrkaði tár- in úr augnakrókunum. FLÓTTINN FRÁ COLDITZ í’RAMHALD AF BLS. 17. leið á löngu, áður en Englend- ingar lágu aftur í garðinum í smáhópum. Þýzki majórinn hvarf, meðan á þessu stóð, því að hann hafði ekki fengið nein- ar skipanir frá yfirboðara sín- um, og vissi þess vegna ekki, hvað hann átti að gera. Rétt á eftir hvarf „stormsveitin" einnig á brott, verðirnir röltu bara nið- urlútir og skömmustulegir leið- ar sinnar, og var ósigur þeirra með því móti alger. — O — Ölföng voru öll löngu til þurrð- ar gengin í búðunum, og menn tóku að stinga saman nefjum, þagar tekið var að hugsa um komandi vetur. Við stofnuðum bruggfélag með aðstoð Nikis, sem takizt hafði að afla gers hjá Þjóðverja einum. Einhverjum tókst að grafa upp heiðurspen- ing frá bruggsýningu. Ég var kjörinn bruggmeistari og veitti forstöðu skiptingu gersins, en auk þess bar ég heiðurspening- inn í breiðum, rauðum borða. Þegar forvitnir Þjóðverjar spurðu, hvað heiðurspeningurinn ætti að tákna, svaraði ég þeim af stærilæti, að þetta væri stríðs- heiðursmerki fyrir frábæra framgöngu til að auka siðferðis- þrek manna. Ölgerðin varð fljótlega vinsælt tómstundastarf, sem varð mjög útbreitt vegna áhrifa brugg- meistara og sveina hans. Brátt mátti finna stórar krukkur og alls konar önnur ílát við hvílu hvers manns, og í öllu kraumaði meira eða minna. Við notuðum kúrennur eða fíkjur - sem við fengum í Rauða krossbögglum okkar -- en aðalatriðið var að hver um sig fékk sem svaraði fingurbjörg af geri til að kveikja líf í dauðum vökva. Loks kom- umst við þó að því, að gerið var óþarft, því að nóg er af gerk!mi á þurrkuðum ávöxtum, til að hefja gerjun án utanaðkomandi hjálpar. Mesti erfiðleikinn var fólginn í að halda réttu hitastigi, þar sem gerjunin krefst nokkurn veginn jafns hita, 27 stiga á Cels- ius. En við sigruðumst á þess- um vanda með því að notast við líkamshita okkar, „lágum á“, eins og við kölluðum það. Það varð dagleg sjón að sjá fjölda foringja liggja í rúminu um daga, vafða innan í ábreiður, en á milli okk- ar og brekánanna höfðum við öll okkar bruggílát. Sjálfgerjun- in stóð í tvær vikur! Sumir „út- ungunar“foringjanna voru heppnir að því leyti, að rúm þeirra voru í grennd við raf- magnsperur. Voru þá gerðar „ungamæður", gerður einskonar skápur, þar sem bruggílátunum var hlaðið, og síðan var perun- um komið fyrir neðst í skápn- um, svo að hitinn leitaði upp og vermdi bruggtækin. Voru mjög fjörug viðskipti í bruggun- arhlutabréfum, og menn stofn- uðu stór og voldug félög. Ekki leið á löngu, áður en við fórum að efna til fjörugra kvöld- samkvæma og bjóða föngum af öðrum þjóðernum til drykkju með okkur. Einn daginn bauð svo — VIKAN 6. tbl.

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.