Vikan - 03.12.1964, Qupperneq 8

"'x, •::

’EG SKIL EKKIAÐ
NEINN YRKI
KVÆÐI ’A TRAKTOR
g — VIKAN 49. tbl.
ÞAÐ VAR EKKI LENGI að spyrjast
um plássið, að þessir tveir, sem óku
fram og aftur eftir Háeyrargötunni
á hvítum fólksvagni frá Bilaleigunni
Fal, væru frá Vikunni. Fólkið tók
að brosa kunkvíslega til okkar, og
krakkarnir lirópuðu: „Vi-ikan“ og
jafnvel „Ví-ísir,“ þegar við fórum fram hjá.
Hér og þar námum við staðar og tókum
myndir af þessu furðulega samblandi ný-
legra, þokkalegra liúsa, gamalla húsa, sem
muna fifla sina fegri, og ryðgaðra skúra,
sem komnir eru að hruni. En þetta var að-
eins forleikur. Aðalþátturinn skyldi helgað-
ur manni, sem býr í stóru, skelhúðuðu húsi
við austari götu Eyrarbakka, en vinnur sitt
brauðstrit i hvítu, vinkillaga liúsi, sem
stendur þar sem vegurinn heim að Bakk-
anum beygir heim að þorpinu sjálfu.
Hann var að koma heim, þegar okkur bar
að garði. Maður fremur lágvaxinn en þybb-
inn vel, andlitið stundum brúnaþungt og ó-
árennilegt, annan tíma og líldega oftar op-
ið og glaðlegt. Augun lifandi, spurul, hugsi,
dinlm, leitandi, glampandi.
Þetta er skáld Eyrarbakka og skólastjóri:
Guðmundur Daníelsson.
Mig minnir að ég hafi fræðzt um það af
sögu eftir Ian Fleming, að Tyrkir geti ekkert
gert eða hugsað, án þess að hafa kaffibolla
einhvers staðar innan seilingar. Það ætti
íslendingum ekki að koma spánskt fyrir
sjónir. Hér hefst allt og endar á kaffi, og
stundum er meira að segja kaffi í miðj-
unni líka. Og að lokinni kaffidrykkju i skóla-
stjórahúsinu á Eyrarbakka, gengum við upp
á loft til skrifstofu Guðmundar, þar sem
veggirnir eru þaktir af bókum og skrifuð
og óskrifuð blöð liggja á borðinu. Og þá
er fyrst að spyrja:
— Hvernig stóð á því, Guðmundur, að
þú settist að á Eyrarbakka?
— Þegar ég liafði tekið kennarapróf, varð
ég náttúrlega að leita mér að atvinnu í fag-
inu. Ég byrjaði sem farkennari norður í
landi, í Húnavatnssýslu, og mun hafa verið
þrjú ár þar sem farkennari. Eftir það var
ég eitt ár á lausum kili, en sótti síðan um
skólastjórastöðu á Suðureyri við Súganda-
fjörð. Það var 1938, og þar var ég fimm ár.
Ég kunni að mörgu leyti vel við mig meðal
Vestfirðinga, en þó saknaði ég eiginlega
Suðurlands, þegar fram i sótti, svo ég sótti
um kennarastöðu, sem ég sá að var auglýst
laus á Eyrarbakka. Og síðan hef ég vcrið
hér, i nágrenni við minn uppruna.
'■'iftí’U: