Vikan - 03.12.1964, Blaðsíða 23

þýðir sama og dauðinn. Þetta fólk
visnar upp og deyr utan ættarinn-
ar. Þær geta ekki lifað í okkar
heimi. Það er eins og þegar villi-
dýr eru neydd til að lifa í búri.
Meðan Kerim talaði, virti Bond
fyrir sér þessi tvö fallegu, stæltu
og heiftúðugu villidýr inni í hringn-
um. Þær voru bóðar dökkar eins
og sígaunar eiga að vera, með
gróft, svart, axlasítt hár. Báðar
tötrum klæddar. Onnur var beina-
stærri en hin og sýnilega sterkari,
en hún var þunglamalegri og hæg-
gerðari og líklega ekki snör í snún-
ingum. Hún var falleg á svipaðan
hátt og Ijón, og það var dauf,
rauð glóð í augum hennar undir
þungum augnalokunum, þar sem
hún stóð og hlustaði á höfðingja
ættarinnar. Hún hlýtur að vinna,
hugsaði Bond. Hún er að minnsta
kosti hálftommu hærri, og hún er
sterkari.
Ef stærri stúlkan var Ijónynja,
var hin pardursdýr — liðug og
snögg, með skörp slóttug augu,
sem hún beindi ekki til ræðumanns-
ins, heldur var hún að mæla fjar-
lægðina að hinni stúlkunni og fing-
ur hennar voru klóbeygðir. Vöðv-
arnir á fallegum fótleggjum henn-
ar litu út fyrir að vera stæltir eins
og á karlmanni. Brjóstin voru lítil
og þrýstu varla út tötrana, í and-
stöðu við stór brjóst hinnar. Hún
er hættuleg á svipinn, hugsaði
Bond. Hún verður áreiðanlega
fyrri til árásar. Kannske verður
hún hinni of snör í snúningum.
I sama bili kom í Ijós, að hann
hafði rangt fyrir sér, um leið og
Vavra sagði sitt síðasta orð, spark-
aði stóra stúlkan, sem Kerim hvisl-
aði að Bond að væri kölluð Zora,
snöggt til hliðar, án þess að miða.
Hitti hina stúlkuna í kviðinn og
þegar sú minni hörfaði undan,
greiddi Zora henni rokna hnefa-
högg utan á höfuðið svo að hin
minni féll endilöng á steingólfið.
— Oi Vida! hrópaði kona í hópn-
um. En hún þurfti ekki að hafa
áhyggjur. Jafnvel Bond sá, að Vida
var að látast, þar sem hún lá á
gólfinu og þóttist í roti. Hann sá
glitra í augu hennar undir bogn-
um handleggnum, um leið og ann-
ar fótur Zoru stefndi beint á rif-
bein hennar.
Báðar hendur Vidu skutust fram.
Hún greip um ökkla Zoru og beit
eins og snákur í rist hennar. Zora
rak upp hátt sársaukavein og
rykkti æðislega í fótinn. Það var
of seint. Vida var risin upp á
annað hnéð og Stóð síðan snöggt
upp með fótinn í hendinni. Zora
missti fótfestuna á hinum fætin-
um og skall endilöng [ gólfið.
Gólfið titraði þegar þessi stóra
stúlka féll. Eitt andartak lá hún
kyrr. Vida urraði eins og villidýr,
renndi á hana, klóraði og beit.
Drottinn minn, en sá djöflakött-
ur, hugsaði Bond. Við hlið hans
hvæsti í Kerim, þegar hann dró
andann milli tannanna.
En stóra stúlkan varðist með
olnbogum og hnjám og að lokum
tókst henni að sparka Vidu af sér.
Hún staulaðist á fætur og hörfaði
undan. Það skein í tennurnar og
fötin hengu í tætlum utan á fögr-
um líkamanum. Undir eins réðist
hún á hina aftur, teygði fram hand-
leggina, og þegar sú minni stökk
til hliðar, náði Zora í hálsmál henn-
ar og reif kjólinn niður að faldi.
Vida vatt sér þegar í stað að and-
stæðingnum og lét hnefa og hné
ganga á henni.
Þessi návígisaðferð var mis-
heppnuð. Sterkir handleggir hinn-
ar vöfðust utan um hana og héldu
höndum hennar niðri svo hún náði
ekki augum Zoru. Og hægt og hægt
tók Zora að kreista Vidu, svo hin
síðarnefnda gat aðeins sparkað án
þess að nokkru gagni kæmi.
Nú var Bond viss um, að stóra
stúlkan hlyti að vinna. Allt, sem
Zora þyrfti að gera, var að láta
sig falla með hina í fanginu. Vida
myndi falla í rot, þegar höfuð
hennar skylli á steingólfinu, og þá
gæti Zora gert eins og henni þókn-
aðist. En allt í einu var það stóra
stúlkan, sem tók að æpa. Bond sá
að höfuð Vidu var grafið djúpt
milli brjósta hinnar. Hún var að
bíta. Zora sleppti henni og reyndi
að ná í hárið á henni til að draga
höfuðið burt, en um leið og hún
losaði takið, var hin ekki sein á
sér að klóra og rífa eins og hún
gat.
Þær skildu og hörfuðu hvor frá
annarri eins og kettir. Glitrandi
líkamarnir glóðu gegnum síðustu
leifarnar af kjólunum, og blóðið
streymdi úr nöktu brjósti stóru stúlk-
unnar.
Þær hnituðu varkárar hringa.
Báðar ánægðar með að hafa slopp-
ið, og meðan þær reyndu að kom-
ast í færi hvor við aðra, rifu þær
af sér síðustu sneplana og köstuðu
þeim til áhorfenda.
Bond hélt niðri í sér andanum,
þegar hann sá þessa tvo glitrandi,
nöktu líkama, og hann fann Kerim
stirðna við hliðina á sér. Áhorf-
endaskarinn virtist vera nær stúlk-
unum. Tunglið glampaði á glitrandi
augum og hvaðanæva heyrðist há-
vær andardráttur.
Enn hnituðu stúlkurnar hringa,
það skein í tennurnar og andar-
drátturinn kom í gusum. Lljósið
glitraði á brjóstunum, sem hófust
og hnigu, á þéttum, kringlóttum
kviðnum, og strengdum, drengja-
legum lærunum. Fætur þeirra skildu
eftir dökka, raka bletti, á hvítum
steininum.
Aftur var það stóra stúlkan,
Zora, sem stofnaði til árásar með
snöggu stökki fram á við og hélt
handleggjunum fram eins og glímu-
maður, en Vida lét ekki snúa á
sig. Hún sparkaði fram hægra fæti
og það varð ejns og skammbyssu-
hvellur, þegar kviður hinnar skall á
fætinum. Hún stökk upp og spark-
aði aftur og lagði allan þunga
sinn í sparkið.
Það heyrðist lágt urr frá mann-
fjöldanum, þegar Zora hneig nið-
ur á hnén. Hún lyfti höndunum til
að verja andlit sitt, en það var
of seint. Litla stúlkan var komin
upp að hlið hennar, þreif um ann-
an úlnlið hennar og sneri upp á
hann af öllum sínum þunga. Þannig
sveigði hún stóru stúlkuna niður
í gólfið og miðaði hvítum tönnun-
um í áttina að hálsi fórnarlambsins
BOMM!
Sprengingin braut spennuna eins
og hnetu. Ljósblossi lýsti upp
myrkrið hinum megin við dans-
gólfið, og múrsteinsbrot flaug við
eyra Bonds. Allt í einu var ávaxta-
garðurinn fullur af hlaupandi
mönnum, og sígaunahöfðinginn
hljóp hálfboginn yfir dansgólfið
með bjúgsverðið fyrir framan sig.
Kerim fór á eftir honum með byss-
una í hendinni. Þegar sígauninn
fór framhjá stúlkunum tveimur,
sem stóðu nú með æðisgengin augu
og skjálfandi, hrópaði hann til
þeirra, og þær tóku til fótanna inn
milli trjánna, þangað sem síðustu
konurnar og börnin höfðu horfið
milli skugganna.
Bond hélt óákveðinn á Berett-
unni í hendinni og fór hægt á eftir
Kerim í áttina að breiðu skarð-
inu, sem hafði verið sprengt í gerðs-
vegginn, og velti því fyrir sér hver
andskotinn gengi á.
Grasflötin milli skarðsins í vegg-
inn og dansgólfsins var iðandi kös
af mönnum, sem voru að berjast
og hlaupa. Það var ekki fyrr en
Bond kom alveg að þeim, að hann
þekkti í sundur nútímaklædda
Búlgarana og sígaunana í þjóð-
búningunum. Það virtist vera meira
af andlitsleysingjum en sígaunum,
næstum tveir á móti einum. Þegar
Bond ruddist inn í stríðandi mann-
fjöldann, tók sígaunaunglingur sig
út úr hópnum og hélt um mag-
ann. Hann fálmaði sig í áttina til
Bonds og hóstaði hræðilega. Tveir
lágvaxnir, feitir, svartklæddir menn
komu á eftir honum með brugðna
hnífa.
Ósjálfrátt hörfaði Bond til hlið-
ar, svo að hópurinn væri ekki á
bak við mennina tvo. Hann mið-
aði á fætur þeirra yfir hnjánum og
byssan í hendi hans smell tvisvar.
Mennirnir féllu báðir hljóðlaust á
grúfu í grasið.
Tvær kúlur farnar, aðeins sex
eftir. Bond þokaði sér nær bardag-
anum.
Hnífur þaut framhjá höfði hans
og skall á dansgólfinu.
Hann hafði verið ætlaður Kerim,
sem kom þjótandi út úr skuggun-
um, með tvo menn á eftir sér.
Seinni maðurinn nam staðar, lyfti
hnífnum til kasts og Bond skaut
fram mjöðminni í blindni og sá
hann falla. Hinn maðurinn snerist
á hæl og flúði inn á milli trjánna,
og Kerim lét fallast á annað hnéð
við hliðina á Bond, meðan hann
rykkti í byssuna sína.
— Verðu mig! hrópaði hann. —
Byssan klikkaði á fyrsta skotinu.
Það eru þessir bölvaðir Búlgarar.
Guð má vita, hvað þeir halda að
þeir séu að gera.
Hönd greip fyrir munninn á Bond
og rykkti honum aftur á bak. Með-
an hann féll, fann hann lyktina af
karbólsápu og nikótíni. Hann fann,
að það var sparkað í hálsinn á
honum aftanverðan. Um leið og
hann skellti sér yfir á hliðina í
grasinu, bjóst hann við að finna
hnífsstunguna. En mennirnir, og
þeir voru þrír, voru að reyna að
ná í Kerim, og um leið og Bond
klóraði sig upp á annað hnéð, sá
hann feitan, svartklæddan líkama
stökkva á krjúpandi manninn, sem
barði upp á við með gagnslausu
byssunni og féll svo undan þung-
anum.
Á sama andartaki og Bond stökk
áfram og barði byssuskeftinu nið-
ur á kringlótt, krúnurakað höfuð,
þaut eitthvað framhjá augum hans,
og bjúgsverð sígaunahöfðingjans
stóð í baki mannsins fyrir framan
hann. í sama bili komst Kerim á
fætur, og þriðji maðurinn tók til
fótanna. Maður stóð í skarðinu í
veggnum, hrópandi eitt orð aftur
og aftur, og einn eftir annan hættu
árásarmennir bardaganum og þutu
í áttina til mannsins og framhjá
honum, út á veginn.
— Skjóttu James! Skjóttu! Öskr-
aði Kerim. — Þetta er Krilencu.
Kerim tók til fótanna. Byssa
Bonds gelti einu sinni, en maður-
inn hafði brugðið sér út fyrir vegg-
inn og þrjátíu metrar var of langt
færi fyrir næturskyttiríi msð sjálf-
virkri skammbyssu. Um leið og
Bond lét rjúkandi heita byssuna
síga, heyrðist I heilli deild af Lam-
brettum, og Bond stóð og hlustaði
á skellinöðruhópinn, sem þaut nið-
ur hæðina.
Framhald á bls. 60.
VIKAN 49. tbl. —