Vikan - 03.12.1964, Side 16

Kathy fór að spara saman í júlf. Hún
hélt því vandlega leyndu, og það voru ekki
nema smáupphæðir í hvert sinn. Þegar Hank
var ekki heima, læddist hún út í bílskúr-
inn og setti peningana í bleika postulíns-
grísinn, sem var falinn þar bak við hlaða
af gömlum blöðum. Grísinn hét Alfreð. Kathy
og Hank höfðu unnið hann í spilakeppni í
fyrstu vikunni eftir að þau giftust og kölluðu
hann Alfreð í höfuðið á einum frænda Hanks.
Þau settu hann upp á stofuskáp og þaðan
horfði hann rólegur á þau með glaðlegu
postulínsbrosi. Þau höfðu ákveðið að setja
sparipeningana sína í hann, til þess að
safna, eins og Hank sagði, fyrir ferð til
Bermuda eða einhverju öðru, sem þau lang-
aði til. En þetta var fyrsta giftingarárið
þeirra og síðasta ár Hanks í læknaskólanum,
svo að það urðu aldrei neinir sparipen-
ingar.
Nokkru seinna höfðu þau farið með Alfreð
út í bílskúrinn eins og hvert annað skran
og gleymt honum þar. Gleymt honum þar
til dag einn í júlí, að Kathy hafði allt í
einu dottið jólin í hug, og þá hafði hún
byrjað á leyniferðum sínum út í bílskúrinn.
Eftir því sem sumarið leið og dagarnir urðu
kaldari varð Alfreð þyngri og þyngri, og
nú þegar dagurinn fyrir jól var loksins runn-
inn upp, var Kathy viss um, að í honum
hlytu að vera minnst fjörutíu dollraar — ef
til vill meira. Það var dagurinn, sem hún
teygði sig bak við blaðahlaðann og upp-
götvaði að Alfreð var horfinn.
í fyrstu gat hún ekki trúað því. Hún stóð
þarna bara og starði í þögulli undrun á
beran og auðan blettinn, þar sem Alfreð
hafði staðið síðast í gær. Svo hóf hún æðis-
gengna leit í öllum skúrnum — bak við kassa,
undir blöðum og inn á milli verkfæranna.
Loks þegar hún hafði leitað á öllum hugs-
anlegum stöðum og hjarta hennar barðist
af áreynslunni og örvilnaninni, settist hún
á tóman appelsínukassa og starði út í loft-
ið. Þetta gat ekki verið satt. Alfreð var horf-
inn og allir peningarnir með honum. Allt,
sem hún hafði sparað með svo mikilli fyrir-
höfn, smám saman af matarinnkaupunum
og strætisvagnaferðunum og í öllum hugs-
anlegum smáatriðum.
Ég hefði ekki átt að skilja hann eftir hér
úti í bílskúrnum, hugsaði Kathy dauflega.
Hver sem var gat komið hingað inn, hvenær
sem var, og tekið hann. Það gerði líka ein-
hver. Gleðileg jól, hugsaði hún og augu
hennar fylltust skyndilega af tárum. Gleði-
legt nýtt ár! Hún hugsaði um úrið í glugg-
anum á gullsmíðabúð Himes, fallega karl-
manns-armbandsúrið, sem hún hafði skoð-
að í glugganum á hverjum degi í margar
vikur. Úrið hans Hanks. í hvert skipti og
hún hafði sett pening í Alfreð, hafði hún
hugsað um úrið og kortið, sem hún ætlaði
og skrifa með því: — Til Hanks, með ástar-
kveðju frá Kathy — og um svipinn á Hank,
þegar hann opnaði pakkann.
Þau höfðu orðið sammála um, að þau
hefðu ekki efni á miklu hátiðahaldi um
jólin. Hank mundi ekki búast við öðru en
einhverri smágjöf — bindi eða sokkum.
Kathy hafði aldrei óskað neins eins heitt
á ævi sinni og að koma Hank á óvart, gefa
honum óvænt eitthvað sjaldgæft, dýrmætt
og dásamlegt, gjöf, sem vott um ást hennar,
svo stórkostlega og hjartfólgna, að þreytu-
legu og hörkulegu línurnar, sem myndast
höfðu við munn hans þessa síðustu mánuði,
hyrfu með öilu. Eitthvað, sem mundi færa
þeim gleðina og hláturinn aftur, gera allt
eins og það hafði verið í byrjun, áður en

G0ÐUM
VILJA
OG
LAGLEGRI
SPARSEMI

efftir
4&#*fe*4*4** *
Þetta voru fyrstu jólin þeirra
saman, en þau höfðu ekki
efni á því, að veita sér þá
ánægju að gefa hvort öðru
jólagjafir.
þau fóru að hafa peningaáhyggjur. Þessi
jól voru þeirra fyrstu saman — hana hafði
langað svo til að þau yrðu fullkomin, en nú
urðu þetta engin jól fyrir hana.
Kathy stóð hægt upp og gekk inn í hús-
ið. Hún fór inn í dagstofuna, settist á sófa-
brúnina og starði á djúpu sprunguna, sem
lá eftir endilöngum veggnum. Það eina, sem
hægt var að sitja á í stofunni, fyrir utan sóf-
ann, var gamall hægindastóll, slitinn og
dældóttur. Odýra sófaborðið var rispað og
blettótt. Jólatréð, sem hafði verið svo ævin-
týralegt, þegar mislit Ijósin skinu í myrkr-
inu kvöldið áður, var nú aumkunarvert í
dagsbirtunni. Það var lítið tré og ódýrt.
I fyrsta skipti síðan þau giftust, í fyrsta
skipti síðan hún hafði horft í blá augu Hanks
yfir þvera skólastofuna og orðið ástfangin,
fór Kathy nú að hugsa um, hvort allir hefðu
kannski haft rétt fyrir sér. Allir höfðu sagt
að þau væru vitlaus, hún og Hank, að gift-
ast svona ung.
Henni hafði aldrei flogið þetta í hug fyrr.
Hún hafði hins vegar vorkennt fólki, sem
átti svo litla ást, að það gat hugsað um
slíka hluti. Það var aðeins eitt að. Henni
hafði ekki fundizt að Hank vera alveg
eins hamingjusamur og hún sjálf. Peningar
voru á einhvern hátt mikilvægari fyrir Hank
en hana, eða réttara sagt skortur á pening-
um. Hann tók það nærri sér, að þau skyldu
ekki hafa efni á að leigja sér húsnæði ann-
ars staðar en í þessum lélega bæjarhluta. Svo
mundi hún vel eftir atvikinu síðastliðið sum-
ar, þegar hann var að fara yfir heimils-
reikninga — bókhaldið yfir fátæktina höfðu
þau kallað það — og hann hafði orðið
hörkulegur og alvarlegur á svipinn.
,,Við gætum rétt lifað," hafði hann sagt,
„ef við sóuðum ekki peningum í óþarfa
eins og mat, föt og húsnæði." Hann hafði
reynt að gera röddina glaðlega, en ekki
tekizt það alveg, og Kathy fannst sem þetta
væri fyrirboði fátæktarinnar, sem ræki burtu
alla ást og hamingju úr húsinu. Hún hafði
staðið upp og flýtt sér til hans og kysst hann.
„Heyrðu nú," sagði hún, „veiztu ekki, að
ég mundi fegin vilja eiga heima í helli og
maula rætur og ber, aðeins til að geta ver-
ið hjá þér?"
Hank hafði ekki brosað. „Ég veit það,"
sagði hann, „en ég vildi óska að þú þyrftir
þess ekki. Þetta er ekki rétt gagnvart þér,
þessir lifnaðarhættir."
„En Hank," sagði Kathy, „næsta ár ertu
búinn að taka prófið. Þetta er aðeins um
tima . .
„Þannig er lífið," sagði Hank og stóð
upp og fór að ganga um gólf. „Ég ætti að
hætta í skólanum og fá mér góða vinnu við
að selja notaða bíla," sagði hann. „Það er
slæmt að geta aldrei veitt sér neitt gott,
aldrei notið neins sérstaks. Það kæfir sál-
ina." Hann leit á Kathy. „Stúlka eins og
þú, ættir að eiga fallegt heimili og . ."
„Auðvitað, gimsteina líka," sagði Kathy.
Hún stóðu upp og gekk á eftir honum þar
til hann sneri við og hafði rétt gengið á
hana. Hún lagði hendurnar um háls honum
og kyssti hann aftur. Hún gaf sér góðan
tíma til þess og þegar því v'ar lokið var
mesti hörkusvipurinn farinn af andliti hans.
„Mætti ég kannski spyrja þig," sagði hún
blíðlega, „ber þessi koss vott um kæfða sál?"
Þá hafði Hank loks hlegið og kysst hana,
og allt hafði komizt í samt lag aftur, eða
nærri því. Þau höfðu bara ekki gert eins
mikið að gamni sínu um bókhald fátæktar-
innar og áður. Reyndar hafði Hank heldur
ekki gert það eins mikið um aðra hluti
heldur. Þess vegna hafði gjöfin og jólin
verið svo mikilvæg fyrir hana. Hún hafði
áft að afsanna fátækt þeirra.
Meðan hún sat þarna ein í stofunni og
horfði á myrkt jólatréð, datt henni í hug,
að eiginlega ætti hún að kalla á lögregl-
una, en henni hraus hugur við því. Hún
hafði verið kjánaleg að skilja peningana
eftir í bílskúrnum — það var ekki lengra
síðan en vika, að einhver hafði stolið hjól-
koppunum af bílnum þeirra. Lögreglan gæti
ekki fengið henni peningana aftur. Ekkert
gæti orðið til þess. Ef hún segði lögreglunni
þetta, mundi Hank þurfa að fá vitneskju
um það á sömu stundu og hann kæmi úr
vinnunni, sem hann hafði fengið sér fyrir
jólin í búð. Núna, á aðfangadagskvöldi.
Það væri nú kórónan á því öllu, hugsaði
hún með sér. Eins og allt væri ekki nógu
— VIKAN 49. tbl.