Vikan - 03.12.1964, Síða 69

S. A. D. er sófasett hinna vandlátu - Grindur af teak,
lausir springpúðar í baki og setu.
MUNIÐ OKKAR HAGKVÆMU GREIÐSLUSKILMÁLA
HÚSGAGNAVERZLUN AUSTURBÆJAR
Skólavörðustíg 16 — Sími 26420
ANGELIQUE
Framliald af bls 39.
eða til þess að verða mögulegir erfingjar ef þess var krafizt, að börn væru
í fjölskyldunni. Loddarar og skottulæknar keyptu þrekleg börn og ólu
þau upp til að gera ýmiskonar brellur.
Þetta var umfangsmikil og skelfileg verzlun og börnin dóu hundruð-
um saman. En alltaf komu nýjar birgðir, því Rotni Jean var óþreytandi.
HVAR ER ÖRKIN HANS NOAl
*>aS ct alltat mvI laUrarlna 1 hénnl Vnd-
IsMK okkár. JBún hefur íallS Srklna han*
Nií elnhver* itaðar 1 hlaílnu oe heltlr
géðum verfflaunum handa þelm, lem getur
íundiff trklna. Verfflaunín eru etír kon-
fektkaiil, fullar af hezta konfekU, eg
framlelffandinn er auffvltaff BtetamUfferff-
In N6I.
ydfa>
Helmttl
örkln et A 11*.
Biffart er dreglff var hlaut verfflaunlnt
SVALA HRÖNN JÖNSDÓTTIR Vinninganna má vitja i skrifstofu
Ljósvallagötu 20. — Reykjavík Vikunnar. 49. tbl.
Hann hafði samband við ljósmæðurnar. Sendi menn sína út í sveitirnari
hirti yfirgefin börn, mútaði þjónum munaðarleysingjahælanna og rændi
litlum sveitabörnum, sem komu til Parísar til að selja klútana sína.
París gleypti þau eins og hún gleypti hina veiku, hina fátæku, þá sem
voru einmana, veikir, aldraðir, eins og hún gleypti eftirlaunalausa her-
menn, bændur, sem hröktust frá jörðum sínum vegna stríðs, gjaldþrota
kaupmenn. Fyrir öllu þessu fólki opnuðu undirheimarnir sinn óhrjálega
faðm og þar gátu allir fleytt fram lífinu.
Sumir tileinkuðu sér flogaveiki, aðrir sneru sér að þjófnaði. Gamlir
menn og konur voru fáanleg fyrir fé til að mynda líkfylgdir. Stúlkurnar
seldu blíðu sina og mæðurnar leigðu dætur sínar. Stundum bograði ein-
hver aðalsmaðurinn hópi leigumorðingja fyrir að losna við óvin. Eðá að
Hirð kraftaverkanna skipulagði uppþot til að hafa áhrif á dómsmál.
Fólk undirheimanna gerði það sem því var borgað fyrir að gera.
Það kom jafnvel fyrir á kvöldum stórhátíða, að kirkjunnar menn
sáust smeygja sér inn i verstu hreiður glæpamannanna. Daginn eftir
gerðust kraftaverk á götum borgarinnar og hvernig gætu þau hafa gerzt
án hjálpar Hirðar kraftaverkanna? Fyrir góða borgun tók’u' gervi-
blindingjarnir, gerviheyrnaleysingjarnir og þeir, sem létust vera lam-
aðir, sér stöðu meðfram götunum og þegar hin klerklega fylgd fór fram-
hjá í fullu dagsljósi, læknuðust þessir aumingjar skyndilega af kvill-
um sinum og gleðitárin streymdu.
Hver gat með sanni sagt að fólk undirheimanna lifði i leti?
Hafði ekki Fallegi Strákur nóg að gera með skækjulið sitt, sem að
vísu galt honum skatt, en þurfti hann ekki að .iafna deilur milli heirra
og stela handa þeim nauðsynlegum flíkum, sem þær þurftu i störfum
sínum ?
Og er það svo gaman að blása út úr sér sápukúlum, þegar maðúr
er flogaveikur og veltist á jörðinni í miðjum hring glápandi áhorfenda?
E'inkum og sér í iagi þegar dauðinn bíður við enda götunnar, í sefi
árbakkans eða jafnvel það sem verra var, pyndingar í Chatelet fangels-
inu. Pyndingar sem slitu taugarnar og sprengdu út augun, og svo gálg-
inn á Place de Gréve. Gálginn, sem batt enda á allt....
Það var í þessum undirheimum, sem Angelique naut frjáls og áhyggju-
lauss lífs í skjóli Calembredaine og vináttu Trjábotns.
Hún var ósnertanleg. Hún galt sinn skatt með því að vera rekkjufélagi
höfðingjans. Lög undirheimanna eru ströng. Allir vissu, að afbrýðis-
semi Calembredaine átti sér engin takmörk og Angelique gat verið í hópi
með hættulegum og ruddalegum mönnum eins og Peony ög Gobert um
miðja nótt, án þess að eiga á hættu að nokkur reyndi að stíga í væng-
inn við hana. Það var sama hverjar þrár hún vakti, meðan foringhju
hafði ekki kastað henni frá sér, tilheyrði hún honum einum. Svo þðt-f'.
út á við virtist líf hennar ekki upp á marga fiska, skipti hún degitiúljvi
nokkurn veginn milli þess að sofa og hvíla sig og ráfa um götur Parisarl
Hún gekk alltaf að matnum sínum visum og gát hvenær sem var setið
við eldinn í Nesle-turninum.
Hún gæti hafa klætt sig vel, því innbrotsþjófarnir komu oft ineð
fín föt ilmandi af Iris og Lavander. En hún hafði enga löngun til þess.
Hún var alltaf í sömu brúnu skikkjunni, sem var farin að láta á sjé.
VIKAN 49. tbl.
“ 69