Vikan - 03.12.1964, Síða 70

C. D. IHDICATOR
hefur farið sigurför um heiminn
Upplýsingastöð C. D. Indicator á heimsþingi kvenna í London.
Þúsundir kvenna um allan heim nota nú C. D. INDICATOR, svissneskt
reikningstæki, sem reiknar nákvæmlega út hina fáu fr|óu daga í mán-
uði hverjum eftir Ogino-Knaus aðferðinni. Læknavísindi 56 landa ráð-
leggja notkun C. D. INDICATORS fyrir heilbrigt og farsælt hjónaband,
jafnt ef barneigna er óskað sem við takmarkanir þeirra.
C. D. INDICATOR er hin sjálfsagða eign hverrar konu, jafn ómissandi
og nauðsynleg og armbandsúrið, sem sýnir henni tímann.
Nokkrar umsagnir heimsviðurkenndra lækna og vísindamanna:
Hinn heimsfrægi japanski vtsindamaður, Dr. Ogino, sem kerfi þetta
hefur verið nefnt eftir: ,,Þetta litla tæki er að mínum dómi tæknilegt
undur, sem nákvæmlega og við allar aðstæður sýnir hina frjóu og
ófrjóu daga konunnar eftir kenningu Dr. Knaus og minni. Tækið er
svo snilldarlega útbúið, að ég lýsi því yfir eftir beztu samvizku, að
ég þekki ekkert hjálpargagn eða tæki, sem leysir verkefni þetta jafn
örugglega af hendi og C. D. INDICATOR".
Dr. A. Campos, formaður Exekutivkomitees des Weltrates fur Frucht-
barkit: ,,Svo er C. D. Indicator fyrir að þakka, að hægt er að reikna
út hina frjóu daga konunnar á auðveldan og öruggan hátt".
Vox Médicorum: „Notkun aðferðarinnar á algerlega vísindalegum
grundvelli hefur sannað, að frjóvgun hefur aldrei skeð á ófrjóu dög-
unum. Vér höfum nú öruggt tæki til takmarkana barnseigna."
Fransk Revue fyrir kvensjúkdóma og fæðingarhjálp: „Vér getum sagt
með fullri vissu, að milljónir tilfalla með afarmismunandi tímalengd-
um og miklum mismun á öllum aðstæðum, eru sönnun fyrir öryggi
aðferðarinnar."
Dr. H. J. G., Sviss: „C. D. Indicator til ákvörðunar frjórra og ófrjórra
daga konunnar, er sú uppgötvun, sem kvenþjóðin hefur beðið eftir."
Tækin eru uppseld hjá umboði voru sem stendur, en afgreiðsla pant-
ana hefst að nýju um áramótin.
SendiS eftirfarandi afklippu ásamt svarfrímerki til C. D. INDICATOR
Pósthólf 1238, Rvík, og vér sendum yður að kostnaðarlausu allar upplýsingar.
Sama gamla línskuplan hélt uppi hári hennar. En Marquise des Pol-
acks hafði gefið henni sérstakt belti til að bera hnífinn undir blússunni.
— Ef þú vilt, skal ég kenna þér að nota hann, sagði hún.
Síðan kvöldið góða, þegar Angelique rotaði Calembredaine og Marq-
uise des Polacks drap lögreglumanninn, hafði vaxið milli þeirra gagn-
kvæm virðing, sem átti ekki langt í að verða vinátta.
Angelique fór sjaldan út á daginn og aldrei langt. Ósjálfrátt samlagaði
hún sig lífsvenjum félaga sinna, sem yfirleitt unnu á nóttunni. Svo það
var um nótt, sem fortíðin sneri aftur til hennar, gnæfði yfir henni og
vakti hana svo ruddalega, að það kostaði hana nærri lífið.
Hópur Calembredaine var að brjótast inn í hús í Faubourg Saint-
Germain. Þetta var á tunglskinslausri nótt og gatan illa lýst. Þegar
Lásabrjót, fingrafimum unglingi, heppnaðist að opna læsinguna á þjóna-
dyrunum, gengu þeir inn án þess að gera sérstakar varúðarráðstafanir.
Þetta var stórt hús, og í því bjó aðeins gamall maður með þjónustu-
stúlku og þau sváfu bæði á efstu hæð, að þvi er Nicholas sagði. — Við
getum verið í alla nótt að þessu, ef við viljum.
Hann kveikti á daufri Ijóstýru sinni og vísaði þeim inn í setustofuna.
Svartabrauð, sem oft hafði komið þangað til að betla, hafði sagt til um
hvar hvað væri að finna. Angelique kom siðust. Þetta var ekki í fyrsta
sinni, sem hún hafði komið á þann hátt inn í hús. I upphafi hafði Nich-
olas ekki langað til að taka hana með.
— Þú getur lent í bölvun fyrir það, sagði hann.
En hún fór alltaf sinu fram. Hún fylgdi þeim ekki til að stela. Henni
fannst aðeins notalegt að finna lyktina í sofandi húsinu. Veggfóður,
gljábónuð húsgögn, ilmurinn af mat og kökum. Hún snerti eitt og ann-
að og setti það frá sér aftur. Hún heyrði aldrei neina rödd hið innra
með sér, sem sagði: —- Hvað $rt_þú pð gera_ hér, Angelique de Peyrac?
Nema þessa nótt, þegar Calembredaine var að stela í húsi gamla vísinda-
mannsins Glazer i Faubourg Saint-Germain.
Hún fann Ijósfæri á borðinu. Hún kveikti á þeim við eldinn á ljósi
félaga sinna. Þá tók hún eftir litlum dyrum í enda herbergisins og ýtti
þeim forvitnislega upp.
— Drottinn minn! hvíslaði Prudent fyrir aftan hana. — Hvað er þetta?
Ljósið endurspegláðist í stórum stútlöngum glerflöskum og fyrir aftan
grillti hún í uppvaíðar og samanslungnar pípur, leirkrúsir með latn-
eskum áletrunum, og litaðar krukkur af mörgum gerðum.
-— Hvað getur þetta verið? endurtók Prudent undrandi.
—• Tilraunastofa.
Prudent hörfaði aftur á bak og rak sig um leið í stóra glerflösku,
sem féll á hliðina og brotnaði. Þau flýttu sér út úr herberginu. Setustof-
an var auð. Hinir höfðu lokið störfum sínum og voru farnir. Þau heyrðu
fótatak upp á lofti, og gamall maður hrópaði:
— Maria-Jósephe. Þú hefur enn einu sinni gleymt að læsa kettina úti.
Þetta er óþolandi, nú verð ég að fara niður og gá. Svo hallaði hann
sér yfir handriðið og hrópaði:
— Ert það þú, Saint-de-Croix? Ertu komin til að ná í uppskriftina?
Angelique og félagi hennar þutu fram í eldhúsið, þaðan út í búrið
og út um litlu dyrnar, sem þau höfðu farið inn um. Þegar þau voru
komin nokkuð niður eftir götunni, námu þau staðar.
— Púh! andvarpaði Prudent. — Nú var ég hræddur. Hvernig áttum
við að vita, að við vorum að brjótast inn hjá galdramanni?! Ég vona
bara, að það flytji okkur ekki óhamingju! Hvar eru hinir?
— Þeir hljóta að hafa farið heim einhverja aðra leið.
— Þeir gætu hafa beðið eftir okkur. Eg sé ekkert.
— Vertu ekki alltaf að kvarta, Prudent minn. Fólk á borð við þig
verður að geta séð í myrkrinu.
Hann greip um handlegg hennar og andaði ört.
— Hlustaðu.
— Hvað?
— Heyrirðu ekki? Hlustaðu, endurtók hann með ólýsanlegri skelf-
ingu í röddinni. Allt í einu rak hann upp öskur:
—• Hundurinn! Hundurinn!
Hann henti frá sér þýfispokanum og tók til fótanna.
Vesalings strákurinn er eitthvað taugaóstyrkur, hugsaði Angelique
um leið og hún beygði sig ósjálfrátt niður til að taka upp pokann. ETn-
mitt þá heyrði hún það lika. Það kom einhversstaðar innan úr þögul-
um strætunum.
Þetta var eins og léttur, en mjög hraður jódynur, sem stöðugt nálgað-
ist. Allt í einu sá hún skepnuna við fjarri enda götunnar, eins og hvíta
æðandi veru af öðrum heimi. Ólýsanleg skelfing greip Angelique, og hún
tók til fótanna. Hún hljóp eins og hún ætti lífið að leysa og tók ekki
eftir hvössum steinunum, sem meiddu fætur hennar. Hún var blind. Hún
vissi að hún var búin að vera og langaði til að æpa, en ekkert hljóð kom
fram á varir hennar.
Þunginn af skepnunni, sem stökk upp á axlir hennar, kastaði henni á
grúfu niður i aurinn. Hún fann þunga skepnunnar á sér og um hálsinn
fann hún þrýsting hárbeittra tannanna.
— Sorbonne! hróþaði hún.
Svo endurtók hún með lægri röddu:
— Sorbonne!
Svo sneri hún höfðinu mjög hægt. Þetta var hann, á því var enginn
vafi, því hann sleppti henni undir eins. Hún lyfti upp hendinni og strauk
um stórt höfuð hundsins. Hann þefaði undrandi af henni.
—■ Sorbonne, gamli góði Sorbonne, þú gerðir mig svo hrædda. Það
var ekki fallegt.
Allt í einu sleikti hundurinn hana í framan með hrjúfri tungunni.
Angelique reis á fætur með erfiðismunum. Hún hafði meitt sig, þegar
hún féll. Hún heyrði fótatak. Blóðið fraus í æðum hennar. Sorbonne
.... Það þýddi sama og Desgrez. Aldrei annar án hins. Maðurinn með
hundinn kemur alltaf aftur!
— Svíktu mig ekki, sagði hún lágt og sneri sér að hundinum. •—
Svíktu mig ekki.
Henni rétt gafst tími til að fela sig í dyraskoti. Hjarta hennar barð-
ist eins og það myndi bresta. Eitt andartak hafði hún þá brjálæðislegu
von, að þetta væri ekki Desgrez. Hann hafði orðið að yfirgefa borgina.
Hann gat ekki komið aftur. Hann tilheyrði því, sem var liðiö og dáið og
grafið.... Fótatakið var mjög nálægt. Svo hvarf það.
— Jæja, Sorbonne, sagði Desgrez. — Hvað er að þér? Náðirðu ekki
mellunni? Framháld í næsta blaOi.
öll réttindi áskilin — Opera Mundi, Paris.
7Q — VIKAN 49. tbl.