Vikan


Vikan - 22.12.1964, Page 25

Vikan - 22.12.1964, Page 25
[þýzku. Önnur röddin var köld, hin var hrædd og heit. Vegabréf og farseðill Herr Kurt Goldfarb voru horfin. Hafði Herr Goldfarb tekið þau úr klefa lestarþjónsins? Að sjólfsögðu ekki. Hafði Herr Gold- farb raunverulega lótið lestarvörð- inn hafa pappíra sína? Að sjólf- sögðu. Þó var mólið í hæsta móta óþægilegt, það yrði að fara fram irannsókn. Vafalaust myndi þýzka sendiróðið f Istanbul greiða fljótt ffram úr vandanum. (Bond brosti að Iþessari uppóstungu). Á meðan varð IHerr Goldfarb, því miður, að dvelja ium kyrrt f Uzunkopru. Vafalaust igæti hann haldið ófram ó morgun. 'Vildi Herr Goldfarb vera svo vænn að klæða sig. Farangur hans myndi verða fluttur inn á járnbrautarstöð- iina. MGB maðurinn, sem kom fram á ganginn, var dökki maðurinn af iKákasustýpunni, ,,yngstur gest- 'anna". Tekiö andlit hans var grátt •af skelfingu. Hár hans var allt f óreiðu og hann var aðeins klædd- ur f náttbuxur. En það var ekkert spaugilegt við æðisgenginn flótta hans niður eftir ganginum. Hann rauk framhjá Bond. Við dyrnar á númer 6 nam hann staðar og herti upp hugann. Hann dap mjög var- lega dyra. Dyrnar opnuðust og Bond sá í svip þykkt nef og hluta af yfirskeggi. Svo var keðjan tekin frá og Goldfarb hvarf inn. Að því loknu varð þögn, meðan einkennis- Iklæddi maðurinn fjallaði um papp- Ííra tveggja roskinna franskra kvenna á númer 9 og 10, og kom svo að Bond. Hann leit varla á vegabréf Bonds. Hann skellti þvf aftur og rétti lestarþjóninum. — Ferðist þér með Kerim Bay? spurði hann á frönsku. Augu hans voru fjarlæg. - Já. — Merei, Monsieur. Bon Voyage. Maðurinn bar höndina að enninu, svo snerist hann á hæl og barði snöggt á dyr 6. Dyrnar opnuÖust og hann fór inn. Fimm mfnútum seinna voru dyrn- ar opnaðar upp á gátt. Óeinkennis- klæddi maðurinn kom fram í dyrn- ar með valdsmannssvip og benti lögreglumönnunum að koma. Hann sagði eitthvað við þá á tyrknesku, hastur í máli. Svo sneri hann aftur inn í klefann. — Þér eruð hér með tekinn höndum, Mein Herr. Tilraun til að múta opinberum embættis- mönnum er alvarlegur glæpur f Tyrklandi. Goldfarb tók til máls með reiðihreim á slæmri þýzkunni. Hinn Rússinn þaggaði niður f hon- um með einni snöggri setningu. Það var annar Goldfarb, Goldfarb með brjálæðisleg augu, sem kom fram úr klefa númer 6 og gekk eins og svefni niÖur eftir gangin- um og inn á númer 12. Lögreglu- maður tók sér stöðu fyrir utan dyrn- ar og beið. — Og yðar pappíra, Mein Herr. Gerið svo vel að koma nær. Ég verð að bera saman andlit yðar við Ijósmyndina. Óeinkennisklæddi maðurinn hélt græna, þýzka vega- bréfinu upp að Ijósinu. — Komið nær. Hikandi, með andlit fölt af reiði, kom MGB maðurinn, sem kallaði sig Benz, fram í ganginn, í glæsilegum innislopp úr bláu silki. Hörð brún augun horfðu beint á Bond, en virtust þó ekki sjá hann. Óeinkennisklæddi maðurinn skellti aftur vegabréfinu og rétti lestarþjóninum. — Pappfrar yðar eru f lagi, Mein Herr. Og mættum við þá aðeins fá að sjá farangur- inn. Hann fór inn ásamt hinum lög- reglumönnunum. MGB maðurinn sneri bláu bakinu að Bond og horfði á rannsóknina. Bond tók eftir bungu út í slopp- inn, undir vinstri handlegg og sá móta fyrir breiðu belti um mittið. Hann velti því fyrir sér, hvort hann ætti að benda óeinkennisklædda manninum á þetta. Svo ákvað hann, að betra væri að halda sér saman. Hann gæti lent í að þurfa að bera vitni. Rannsókninni var lokið. Óein- kennisklæddi maðurinn kvaddi Rússann kurteislega og hélt áfram niður eftir ganginum. MGB maður- inn fór aftur inn á númer 6 og skellti dyrunum á eftir sér. Þetta var bölvað, hugsaði Bond. Einn komst undan. Svo sneri hann sér að gluggan- um. Þrekvaxinn og fyrirferðarmikill maður, með gráan linan hatt og stórt Ijótt kýli aftan á hálsinum, var að fara inn um dyrnar sem báru yfirskriftina POLIS. Með hon- um var lögreglumaður. Niðri í gang- inum var dyrum skellt. Goldfarb steig af lestinni í lögreglufylgd. Með drjúpandi höfði gekk hann yfir rykfallinn pallinn og hvarf í gegnum sömu dyr. Það glumdi f eimblfstrunni. Lest- ardyrunum var skellt aftur. Óein- kennisklæddi maðurinn og einn ein- kennisklæddur birtust á pallinum. Þeir gengu yfir að lögreglustöðinni. Vörðurinn við afturhluta lestarinn- ar leit á úrið sitt og rétti upp flaga- ið. Lestin kipptist við og fremri hluti hennar rann af stað. Sá hluti henn- ar, sem taka mundi nyrðri leiðina, gegnum járntjaldið, gegnum Drag- oman á landamærum Búlgaríu, að- eins fimmtíu mílur í burtu, stóð kyrr við rykfallinn brautarpallinn og beið. Bond dró niður gluggann og leit f síðasta skipti á tyrknesku landa- mærin, þar sem tveir menn sátu f auðu herbergi, undir því sem jaðr- aði við dauðadóm. Tveimur fugl- unum færra, hugsaði hann. Tveim- ur af þremur. Hlutföllin voru orðin hagstæðari. Hann horfði á mannauðan, ryk- fallinn járnbrautarpallinn og hæn- urnar, sem vöppuðu f kring, þang- að til lestin fór aftur upp á sína réttu teina og hélt áfram eftir þeim. Hann leit út á fremur Ijótt lands- lagið umhverfis Uzunkopru. Sólin skein yfir tykrnesku sléttuna. Þetta myndi verða fallegur dagur. Bond dró höfuðið inn úr svölu, ilmandi morgunloftinu. Svo skellti hann glugganum aftur. Hann hafði ákveðið sig. Hann myndi verða kyrr á lestinni og sjá hverju fram yndi. 23. KAFLI. - ÚT ÚR GRIKKLANDI. Þau fengu heitt kaffi við Pition (því veitingavagninn var ekki opnaður fyrr en um hádegið). Þjáningarlaus heimsókn grískra tollvarða og vega- bréfseftirlits, og svo var gengið frá kojunum, meðan lestin þaut suður á bóginn. Það varð bjartara og lit- sterkara úti fyrir. Loftið varð þurr- ara. Mennirnir á litlu brautarstöðv- unum og ökrunum voru myndar- legir og laglegir. Mais, vfnviður og tóbaksjurtir þroskuðust f sólinni. Þetta var eins og Darko hafði sagt. Annar dagur, öðruvísi en sá f gær. Bond þvoði sér og rakaði sig, meðan Tatiana horfði á. Hún tók eftir því, að hann setti enga olíu f hárið. — Það er sóðalegur siður, sagði hún. — Mér var sagt að margir Evrópumenn gerðu þetta. Það dytti okkur aldrei í hug í Rússlandi. Það óhreinkar koddana. En það er skrýtið, að þið hérna vestan megin notið ekki ilmvötn. Það gera allir okkar menn. — Við þvoum okkur, sagði Bond þurrlega. Meðan hún var ennþá að mót- mæla, var barið að dyrum. Það var Kerim. Bond hleypti honum inn. Kerim hneygði sig í átt til stúlkunnar. — En skemmtilegt heimilislíf, sagði hann glaðlega um leið oa hann þrýsti sér ofan ( þröngt sætið í horninu við dvrnar. — Ég hef sjaldan séð jafn falleat njósnaoar. Tatiana horfði kuldalega á hann. — Ég er ekki vön vestrænni fyndni, sagði hún kuldalega. Hlátur Kerims var afvoonandi. — Þú lærir það, vina mín. [ Englandi eru þeir alltaf að gera að gamni sínu. Það er álitið nauðsynlegt að gera grín að öllu. Ég hef líka lært að vera fyndinn. Það greiðir fyrir öllu. Ég er búinn að hlægja heil ósköp í morgun. Vesalings strák- arnir f Uzunkopru. Mér þykir verst, að ég skyldi ekki vera þar, þegar lögreglan hringdi til þýzka sendi- ráðsins f Istanbul. Það er það versta við fölsuð vegabréf, að það er ekki erfitt að búa þau tii, en það er næstum ómögulegt að falsa einnig fæðingarvottorðin — og skjöl land- anna, sem sögð eru hafa gefið út umrædd vegabréf. Ég óttast, að framagöngu þessarra tveggja fél- aga þinna sé hér með lokið, frú Sommerset. — Hvernig fórstu að því? spurði Bond um leið og hann hnýtti á sig bindið. — Peningar og áhrif. Fimm hundruð dollara handa lestarverð- inum. Svo varð ég að gera mig breiðan við lögregluna. Það var mjög heppilegt, að vinur okkar skyldi reyna að múta. Það var verst, að þessi þrekvaxni Benz, þarna hinum megin — hann benti á vegginn — flæktist ekki í málið. Ég gat ekki látið tvö vegabréf hverfa. Við verðum að ná honum einhvernveginn öðruvísi. Þessi með kýlin var auðveldur. Hann kunni ekki þýzku, og það er alvarlegt mál að ferðast án farmiða. Jæja, dagurinn hefur byrjað vel. Við höf- um unnið fyrstu lotu. Vinur okkar hérna hinum megin verður mjög varkár. Hann veit við hverju hann á að búast. Kannske það sé líka bezt. Það hefði verið óþægilegt að fela ykkur bæði allan daginn. Nú getum við hreyft okkur — jafnvel borðað saman, ef þú tekur fjöl- skyldugimsteinana með þér. Við verðum að hafa auga með þv(, hvort hann reynir að hringja á ein- hverri stöðinni. En ég efast um, að hann ráði við grísku símaþjónust- una. Hann bíður sjálfsagt þangað til við komum til Júgóslavíu, en þar hef ég mitt kerfi. Þar getum við fengið liðsauka, ef við þurfum á að halda. Þetta verður mjög skemmtileg ferð. Það er alltaf eitt- hvað spennandi í Austurlandahrað- lestinni. Kerim opnaði dyrnar. — Og rómantískt, bætti hann svo við og brosti inn í klefann. — Ég skal sækja ykkur, þegar maturinn er til. Grísk fæða er verri en tyrknesk, en jafnvel maginn í mér er' í þjón- ustu drottningarinnar. Bond reis á fætur og læsti dyr- unum. Tatiana hreytti út úr sér: — Vinur þinn er ekki kulturny! Það var mjög óviðeigandi að tala um drottningu ykkar á þennan hátt. Bond settist við hlið hennar. — Tania, sagði hann þolinmóður. — Þetta er dásamlegur maður. Hann er líka góður vinur. Hvað mig snert- ir, getur hann sagt hvað sem er. Framhald á bls. 43. VIKAN 52. tbl. — 25

x

Vikan

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.