Vikan - 19.05.1966, Qupperneq 11

bjuggum í, var illræmdasta slömm-
kvarterið í öllum Lundúnum, það
var þar sem þeir voru að drepa
gleðikonurnar á hverju kvöldi þú
manst, og einmitt í götunni, sem
ég var að villast um. Þetta er hluti
af Paddington; þar er mikið af
negrum og allra handa lýður veð-
ur þar uppi.
— Hversvegna var Hrafnhildur
ekki með þér?
— Hún var farin heim; tók síð-
asta strætó. Eg hafði ekki hugmynd
um að þetta væri síðasti strætó, ég
vissi ekki fyrr en hún var stokkin
upp í og vinkaði mér um leið og
hann rann af stað.
— Hafðir þú ekki áhyggjur af
henni? spyr Baldur konu sína.
— Nei, ekki get ég passað hana
í stórborginni, ég hef nóg með að
passa sjálfa mig.
— Þú ættir að skammast þín, seg-
ir hann af hneykslunargjarnri á-
byrgðartilfinningu ungs stjórnmála-
manns.
— Það sagði lögregluþjónninn
líka, segir Jónína.
— Lögregluþjónninn?
— Já, það var lögregluþjónn á
vakki þarna skammt frá. Ég hafði
spurt hann til vegar skömmu áður,
og hann svaraði mér auðvitað sam-
viskusamlega, en auðvitað villtist
ég strax aftur, og þá var ég of
stolt til að spyrja hann til vegar
á ný, þótt ég sæi hann álengdar.
En þegar bllarnir fóru að stoppa hjá
mér . . .
Já, það er betra en ekki að hafa
risavaxin bobbý við hendina, þeg-
ar tortryggilegir bílar fara að
stoppa hjá manni, kannski fermdir
morðingjum, sem keyra rúntinn í
alla nóttina, sagði ég. Hann varð
steinhissa og spurði hvort ég vissi
ekki hverskonar hverfi þetta væri,
og svo sagði hann mér það. Sfðan
fylgdi hann mér heim og hann
skammaði Hrafnhildi fyrir að hafa
skilið mig eftir heima. Shame on
you, sagði hann.
— Svo fluttum við, segir Hrafn-
hildur. Hún er gerólík hinni hávöxnu
og björtu vinkonu sinni; fegurð
hennar svört og gyðingleg í stfl
við Jessabel og Salóme, maður
saknar þess ósjálfrátt að ekki skuli
standa fyrir framan hana bakki
með síðhærðu höfði skírara eða
bítils, nýafhöggnu að boði einhvers
greiðvikins Heródesar. Og kannski
gefst þeim Hrafnhildi og Jónfnu
síðar tækifæri til að túlka Salóme
og aðra stórfenglega kvenmenn á
sviði fyrir íslenzka leikhúsgesti; þær
eru nefnilega langt komnar með
tveggja ára nám við tvo prýðilega
leikskóla í Lundúnum, Hrafnhildur
í Drama Centre og Jónína í Central
School of Speech and Drama.
— Já, við fluttum, segir Hrafn-
hildur. En raunar var ekki sem verst
að vera þarna, margt sniðugt fólk.
Á hæðinni fyrir ofan okkur bjó
hommi, hann hét Nancy Boy. Ákaf-
Itega smart í tauinu og kurteis og
séntilmannlegur. En nú erum við f
öðru hverfi og þokkalegra og það
er að minnsta kosti ekki eins hættu-
legt.
— Er gott að búa þar?
— Við höfum ágætis íbúð, fjög-
ur herbergi og eldhús, sem við
leigjum ásamt tveimur stúlkum öðr-
um. En upphitunin er slæm, eins
og yfirleitt í enskum húsum. Þegar
kalt var, kveiktum við upp í arn-
leit að kvenfólki til að drepa. Og
lögregluþjónninn var fljótur til
hjálpar, kannski af því hann hefur
séð fram á, að umferðarhnútur
myndaðist í götunni ef fleiri bflar
stoppuðu.
— Hann var fyrst fullur af grun-
semdum og spurði hvað ég væri
að gera úti svona seint, segir Jón-
fna. Ég sagðist hafa villzt og svo
sagði ég að heima hjá mér á (s-
landi væri enginn hræddur við að
vera úti að næturlagi, þar væri bjart
inum og sátum eins nærri honum
og við gátum, og þá urðum við
hálfsteiktar á framhliðinni en bak-
hliðin næstum frosin.
— Og við háttuðum ekki þegar
við fórum að sofa, heldur hið gagn-
stæða, bætir Jónína við. Klæddum
okkur f peysur og föðurlönd, lá
við að við settum upp vettlinga.
— Og þá væri gaman að fá að
heyra eitthvað um skólana ykkar.
— Minn var stofnaður 1907, seg-
ir Jónína. — í honum eru nú um
fjögur hundruð nemendur, en þar
eru llka fleiri deildir en leiklistar-
deildin. Til dæmis er þar deild fyr-
ir menntun til að kenna málhölt-
um (börnum t.d.), einnig sviðstækni-
deild. En f leiklistardeildinni eru
eitthvað fimmtíu—sextíu nemendur,
næstum allir Bretar.
— Og hvað er ykkur kennt ?
— Við lærum allt viðvfkjandi
leiklist, framsögn, sviðshreyfingar
og svo framvegis. Einnig upplestur,
Ijóðalestur og leiklistarsögu.
— Hvað er skólinn langur?
— Fyrir mig verður hann tvö ár,
og þetta er annað árið hjá mér. Það
er líka þriðji bekkur, en hann er að-
eins fyrir þá, sem ætla að fá at-
vinnu við ensk leikhús.
— Setjið þið ekki leikrit á svið?
— Jú, í minni tíð höfum við æft
upp ýmis merk leikrit, bæði nútfma-
leikrit og svo Þrjár systur eftir Tsé-
koff, Rómeó og Júlíu Shakespeares,
í deiglunni eftir Miller og Þjóðnfð-
ing Ibsens.
— Leikið þið fyrir almenning?
— Nei, okkur f öðrum árangi er
það algerlega bannað. En það er
leikhús tengt skólanum, Embassy
Theatre. Þar setja nemendur þriðja
árgangs á svið leikrit fyrir almenn-
ing.
— En hvað um þinn skóla, Hrafn-
hildur?
— Þetta er nýr skóli, sem hefur
starfað í aðeins þrjú ár og hefur
fimmtíu nemendur. Við iærum kerfi,
sem kallast Rudolf Laban kerfið; öll
kennslan fer fram samkvæmt þvf,
og eru slíkir leikskólar kallaðir Met-
hod Schools of Drama. Grundvöllur
kerfisins er að einhverju leyti sótt-
ur í Heimspeki Þjóðverjans Jungs,
en sá sem hefur einkum mótað það
og rutt þvf braut við leikhúsin er
Svíi að nafni Yat Malmgren, sem
er skólastjóri og kennari við Drama
Centre og kennir einnig við þjóð-
leikhús Englendinga. Þjálfunin sam-
kvæmt þessu kerfi byggist ekki hvað
sfst á að læra það sem kallast á
ensku Psychological Movements on
the Stage.
— Geturðu skýrt það nánar fyr-
ir okkur?
— Það er erfitt í fáum orðum, en
við byrjum á þvf að gera okkur
grein fyrir því hvernig persónan,
sem við leikum, er samansett, og
svo túlkum við sálræn viðbrögð
hennar mpð hreyfingum á sviðinu.
Það fer kannski eins langur tími [
að komast til botns í persónunni,
eins og að æfa hlutverk hennar.
Ymsar undarlegar tækniaðferðir
eru notaðar til að öðlast fullkomið
innsæi í hlutverkið, sem maður túlk-
ar. Maður velur dýr, sem maður
Framhald á bls. 28.
VXKAN 20. tbl.