Vikan - 19.05.1966, Qupperneq 17

annað minna og úrsmiðarennibekk-
ur. Við annan enda hans stóð ofur-
lítið breyttur tannlæknabor. Á
veggnum gegnt bekknum voru litlar
hillur og tvær raðir af litlum tré-
skúffum. Á hilluskóp í öðrum end-
anum var mikið úrval af málm-
smíðatólum og í hinum endanum
var úrsmíðatækjasett undir gleri.
Hægra megin við Tarrant lágu á
teikniborði nokkrar ófullgerðar
skyssur og fullgert Ijósprentað ein-
tak af einhverju, sem virtist vera
eitthvað rafknúið.
Willie Garvin lagði frá sér smá-
sjána og það sem hann hafði ver-
ið að skoða, brosti í kveðjuskyni við
Modesty:
— Gaman að sjá þig, Prinsessa.
Hann dró fram háan stól handa
henni. Þegar hún var setzt, sneri
hann sér að Tarrant og rétti hon-
um höndina.
— Halló, Sir G. Hvernig líður
deildinni?
— Það vantar alltaf góða menn,
sagði Tarrant þurrlega og tók f
hönd hans: — Ég býst við að Mod-
esty hafi sagt þér, að ég hefi feng-
ið hana til að hjálpa mér f ákveðnu
starfi?
— Með fyrirvara, sagði Modesty.
— Ó, Willie, þú ert búinn! Hún tók
upp silfurstyttu, um það bil fjóra
þumlunga á hæð, sem stóð á kringl-
óttum, þumlungsháum fæti. Gyðjan
var nakin og stóð á stóru tánni á
öðrum fæti, og teygði annan fót-
inn aftur fyrir sig, líkaminn sveigð-
ur, höfuðið aftur á bak og hendurn-
ar lítið eitt aftur fyrir hana, eins
og hún hlypi á móti vindi.
Modesty þrýsti á Iftinn hnapp á
fótstallinum og stutt eldtunga skauzt
á milli brosandi vara gyðjunnar.
— Sjáðu, Sir Gerald, er þetta
ekki fallegt? Hún tók upp stækk-
unarglerið og virti fyrir sér fótstall-
inn, síðan rétti hún Tarrant kveikj-
arann og stækkunarglerið. Gegn-
um stækkunarglerið sá Tarrant, að
rétt neðst á fótstallinn var grafið
með hallandi stöfum: Þinn einlæg-
ur — Willie.
— Þetta er stórkostlegt, sagði
Tarrant og leit upp. — En ég er
hingað kominn vegna þess, að ég
hef mikinn áhuga fyrir þeim hæfi-
leikum þínum, sem eru ekki eins
fíngerðir. Get ég fengið þig með f
þetta starf?
Willie hallaði sér upp að bekkn-
um 'og neri á sér hökuna: — Ég
hef ekkert á móti ykkur, Sir G, en
ég þekki ykkar aðferðir. Ég á erfltt
með að setja á mig falskt nef og
afhenda einhverjum náunga skila-
boð í skuggalegri sjoppu f Trfeste
eða einhversstaðar annarsstaðar.
Sjáðu, hvernig lízt þér á þetta,
prinsessa?
Hann opnaði skúffu og tók upp
úr henni rautt bindi. Það var þegar
hnýtt, og hann festi það á sig með
grófri lykkju aftan á hálsinum.
Framan á bindinu var eftirlíking
af demanti á stærð við olfvu, sem
var greypt í stórt silfurstykki.
— Fallegt, ha?
— Er það ekki full æpandi fyrir
þig, Willie vinur?
— Það á ekki að vera svo lág-
vært. Hann glotti. — Það er greypt
í sprengiefni. Nógu sterkt til að
gera að minnsta kosti gat þar sem
læsingin átti að vera. Springur tíu
sekúndum eftir að þú hefur skrúf-
að steininn úr fætinum. Auðvelt að
flytja það með sér, og það er öryggi
á bakvið . . .
Hann stakk sér ofan í tæknilýs-
ingar. Tarrant dró djúpt andann.
Svo þau ætluðu að toga f skottið
á honum um sinn. Jæja, hann von-
aði, að það yrði þess virði. Ef upp-
gerð mótmæli hans móti Garvin
hefðu haft tilætluð áhrif á Mod-
esty; að yfirvinna óbeit hennar
gagnvart því að draga Willie með
f þetta, varð að taka aukaverkun-
um með þögn og þolinmæði.
— En við snúum nú aftur að okk-
ar gömlu tuggu, sagði hann, þeg-
ar Willie þagnaði til að draga and-
ann, — er ég viss um, að þú veizt
að þetta er ekki venjulegt sendi-
sveinastarf. Modesty hlýtur að hafa
sagt þér. . .
— Modesty er forvitin, sagði hún
og starði á eitthvað á bekknum: —
Ég hélt, að ég væri eina konan,
sem fengi að koma inn í vinnu-
stofuna þfna, Willie. Hún benti á
varalit, sem lá á bekknum, en
snerti hann ekki.
— Ég býst við, sagði Tarrant
þunglega, — að þetta sé annar ff-
dus, kæra vinkona.
— Sir G, gamli vinur, þú hefur
rétt fyrir þér, sagði Willie, og Tarr-
ant gretti sig: — Sjáðu, þú hefur
gaman af þessu, Prinsessa. Hann
tók lokið af varalitnum, ýtti litnum
upp og strauk honum yfir lófa
sinn, svo eftir varð rauð Ifna. —
Þetta er venjulegt. En ef þú snýrð
svona upp á botninn . . .
Hann setti lokið á varalitinn,
sneri honum við og sneri upp á
botnplötuna. Allt f einu heyrðu þau
hátt hviss og pappírarnir á teikni-
borðinu blöktu.
— Þetta var aðeins samanþjapp-
að loft, sagði Willie. — En það er
eins hægt að hafa þarna táragas
— nóg til að leggja mann á sex
feta færi. Þetta er liturinn þinn,
Prinsessa, ég skal hlaða hann al-
mennilega áður en þú ferð.
— Það er gott, Willie. Þakka þér
fyrir.
— Nokkuð fleira? spurði Tarrant
mildilega og Willie yggldi sig:
— Eg er að vinna f ýmsum hlut-
um, Sir G, sagði hann með nokkr-
um ofsa, — en ég vil fara að snúa
mér að viðskiptunum, ef þér væri
sama.
— Fyrirgefðu. Tarrant brosti af-
sakandi. — Snúum okkur þá að við-
skiptunum. Við getum okkur þess
til, að við eigum í höggi við Gabrí-
el. Viltu taka starfið?
Willie settist upp á bekkinn. Nú
var honum horfinn allur leikara-
skapur: — Svo sannarlega, sagði
hann. — Ég er með. Hvað hefurðu
getað fundið út um Gabrfel í gegn-
um deildina?
— Það er lítið. Þangað til fyrir'
tfu dögum, var hann í húsinu sínu
milli Cannes og Antibes. Nú er
hann horfinn. En snekkjan liggur
í Haifa með allri áhöfn. Það er að-
eins stutt frá Beirut, en þangað
koma demantarnir.
Willie leit f spurn á Modesty:
— Eg myndi segja, að skipulag-
ið og stjórnin væru f Suður-Frakk-
landi, sagði hún. — Þar hefur ver-
ið drepinn einn maður fyrir Sir
Gerald, og annar er týndur.
Willie kinkaði kolli: — Og nú eru
þeir komnir í skjól, hvar sem það
er. Ekkert um Borg eða McWhirter
eða neinn þeirra, Sir G?
— Því miður. Þeir eru ekki einu
sinni á skrá hjá okkur. Þú veizt
meira um Gabríel heldur en við.
— Ekki nóg. Modesty kveikti f
sígarettu og renndi pakkanum eft-
ir bekknum til Willies: — En við
skulum byrja að grafast fyrir um
það í Cannes-Antibes nágrenninu.
— Það datt mér Ifka í hug. Tarr-
ant stakk höndunum f vasann og
tók að ganga hægt um gólf: —
Ég hef mann þar til að sjá um
samböndin — og raunar allt, sem
þið viljið kannske láta hann gera.
Ég meina allt. Hann er mjög góð-
ur.
Modesty sagði: — Hvert er skjól-
ið hans?
— Hann er listamaður með vinnu-
stofu í gamla hverfinu í Cannes.
Talar reiprennandi frönsku. Móðir
hans var amerísk, og hann hefur
eytt hálfri ævinni þar, en hann vill
heldur vera f Evrópu. Hann hefur
tvöfalt þjóðerni og getur gengið
fyrir Ameríkana eða Breta eða
Frakka — hin fyrri tvö löglega. Ég
er viss um, að þið verðið ánægð
með Paul Hagan.
— Ég er viss. Það var skrýtinn
hreimur í rödd Modesty, eins og
hún bældi niður í sér hlátur. Tarr-
ant leit snöggt upp og skynjaði,
að eitthvað hafði farið á milli Mod-
esty og Willie, en hún horfði bara
á glóðina á sígarettunni sinni og
Willie horfði upp í loftið.
— Veit Deuxieme Bureau um
hann? spurði Modesty.
— Það er mergurinn málsins. Við
notum hann sameiginlega. Þetta er
óvenjuleat fyrirkomulag, en það
gengur. Ég hef fengið leyfi frá Léon
Vaubois til að nota hann f þetta.
Hagan vill fá að haga hlutunum
eins og honum sýnist, en ég hef
sent honum fyrirmæli um að taka
við skipunum frá þér.
— Bara hann gieymi því ekki.
— Ég er viss um að þú getur
rifjað það upp fyrir honum, Mod-
esty. Ég hef það á tilfinningunni,
að þið eigið mjög vel saman.
— Já. Modesty renndi sér niður
á gólfið og drap vandlega á sfgar-
ettunni í öskubakkanum. Það var
stríðnisleg glettni í andliti hennar
þegar hún leit á Tarrant: — Ég
er nokkuð viss um það, Sir Ger-
ald.
Framhald á bls. 40.
vikan 20. tu. jy