Vikan - 19.05.1966, Síða 31

pér fáið fleiri rakstra
með Silver Gillette,
en nokkru öðru rakblaði
og pegar pað kemur betra
blaðr en Silver Gillette,
pá verður nafnið
Gillette á því.
það bezta í rakstri hefur ávalt
komið frá Gillette.
Silver Gillette er ryðfría
rakblaðið,sem gefurstöðuga
mýkt og raunverulega langa
endingu.
S I LV E R
STAINLESS BLADES
SILVER GILLETTE-GEFUR FLEIRI RAKSTRA EN
NOKKURT ANNAÐ BLAÐ.
Wöndin hvddi ó óvalri ííxl ungu kon-
Otinar.
En konan var ekki syfjuð. Hún
var ónægð og æst, en um leið
hólfhrædd og hrygg. Hún horfði
fengi á manninn sem lá sofandi við
hlið hennar, hægri kinn hans var
sokkin í mjúkan koddann, varirnar
aðeins aðskildar, eins og hann ætl-
aði að svelgja koddann í sig.
Milli persónu sem er glaðvak-
andi og sofandi maka hennar er
alltaf stórt og ónotalegt bil, sem
stækkar með hverri mínútu sem Ifð-
ur og fyllist leynd, eyðilegri graf-
arkyrrð og einmanaleika. Konan
reyndi að sofna, hún lokaði aug-
unum og dró djúpt andann. En þeg-
ar að hún var rétt að blunda, hrökk
hún upp með andfælum við það að
mennirnir sem gættu fangans skiptu
um vörð við kjallaradyrnar. Rétt
eins og að hún hefði aldrei sofnað
og aldrei hugsað um neitt annað,
snerist hugur hennar að bandingj-
anum.
Nýi vörðurinn var Zhivan, sá sem
þekkt hafði Lazar. Hún fann að það
var ekki hávaðinn við varðmanna-
skiptin, sem hafði vakið hana, held-
ur óp og köll Lazars. Fanginn var
að biðja um vatn.
— Hver er þarna úti núna? kall-
aði fanginn.
Það kom ekkert svar.
— Ert það þú Zhivan?
— Það er rétt. Þegiðu!
— Hvernig á ég að þegja, heið-
inginn þinn, þegar ég er að farast
úr þorsta og hitasótt. Gefðu mér
svolítið vatn Zhivan, í guðs nafni,
gefðu mér vatn, svo ég deyi ekki
eins og villidýr.
Zhivan svaraði ekki, lét sem hann
heyrði ekki, f þeirri von að Lazar
gæfist upp og hætti að grátbiðja
um vatn. En maðurinn kallaði aft-
ur, röddin var orðin lágvær og hás.
— Ef þú getur gert þér í hugar-
lund hvernig það er að vera fangi,
og líða óþolandi kvalir, þá hlust-
aðu á mig, Zhivan, í nafni barna
þinna.
— Blandaðu ekki börnunum mín-
um í þetta. Þú veizt að ég hefi feng-
ið mínar skipanir. Þegiðul Þú vek-
ur yfirforingjann með þessum há-
vaða.
— Látum hann vakna. Hann hef-
ur engan rétt til að sofa. Hann er
verri en Tyrki . . . að drepa mig úr
þorsta, til viðbótar við allar kvalirn-
ar. Ég bið þig, f guðs nafni, réttu
mór svolftinn vatnssopa gegnum
rlmlana.
Meðan þeir töluðu um þetta fram
og aftur, komst konan að því að
maðurinn var látinn kveljast af
þorsta eftir skipun frá manninum
hennar, sem var ákveðinn í þvf að
pína hann til að segja til félaga
sinna, með þvf að neita honum um
svaladrykk.
Og Lazar, sem var kvalinn af ó-
bærilegum þorsta og eldinum í blóð-
inu, fann greinilega einhverja fró-
un f þvf að endurtaka þrjózkulega
þetta eina orð: Vatn! Hann gat leg-
ið kyrr f nokkrar mfnútur, eins og
til að sækja í sig veðrið, svo rudd-
ust orðin út úr honum.
— Ó, Zhivan, Zhivan, megir þú
aldrei bragða brauð mitt og sait,
að þú skulir geta látið mig kveljast
svona voðalega. Gefðu mér krús af
vatnil Ó — ó — 61
En Zhivan var hættur að svara
honum.
— Zhivan, Zhivan, ég brenn!
Þögn. Svo kom upp svolítil rönd
af þverrandi tungli. Zhivan hafði
flutt sig betur út f skuggann og
þegar hann sagði eitthvað, var það
óskiljanlegt tuldur. Bandinginn var
nú farinn að ávarpa yfirforingjann,
hárri rödd.
— Ó, foringi, hættu að kvelja
mig svona að ástæðulausu! Megi
brauðið rotna í munni þér. Eftir
hverja af þessum upprhópunum,
varð þögnin dýpri. En f þögninni
heyrðust andvörp bandingjans og
hann var Ifka orðinn kærulaus með
það sem hann sagði.
— Ó — ó — ó, heiðni tíkarsonur.
Megir þú drekka blóð mitt til ei-
lífðar og aldrei slökkva þorsta
þinnl Ég vona að þú kafnir í blóði
okkar. Hvar ertu, foringi, sonur úlf-
ynjunnar?
Þessi síðustu orð reyndi hann að
öskra með hálfkæfðri, hjálparvana
rödd, eins og hann hefði neytt síð-
ustu kraftanna til að renna þeim
yfir skrælnaða tunguna.
VIKAN 20. tbl.