Vikan - 21.07.1966, Blaðsíða 29

þótt þú talir nú ekki beint frá
hjartanu, sagði Alec og klappaði
saman höndunum, til að biðja
um reikninginn.
Stór gljáandi Jagúar beið fyrir
framan hótelið, þegar Alec og
Barbara komu niður. Einkenn-
isklæddur bílstjórinn snerti húfu-
derið.
— Buenos dias, senorita, sagði
hann. — Senor, sagði hann svo
og hneigði sig í áttina að Alec.
— Don Juan sendir kveðju, og
hann er leiður yfir því að hann
gat ekki komið sjálfur.
— Snotur bíll, sagði Alec og
strauk rautt áklæðið. — Það hlýt-
ur að hafa kostað morð fjár að ná
honum inn í landið. Ég er bara
hissa á að þetta skuli ekki vera
Mercedes eða Rolls.
— Láttu nú ekki svona,
reyndu að vera svolítið notaleg-
ur og í guðs bænum talaðu ensku.
Juan er mjög stoltur af ensk-
unni sinni. Vertu ekki að sletta
spænsku til að breiða yfir það
að þú ert í tweedfötum en ekki
í traje corto.
— Ég er í tweed-fötum, vegna
þess að ég á ekki traces cortos,
sagði Alec hógværlega. — Ég
ætla ekki að berjast við neinar
beljur í dag með hinu fólkinu.
En þegar talað er um traces cort-
os, verð ég að segja að þú lítur
stórkostlega vel út í þínum.
Hún var líka falleg í þessum
sveitafatnaði með barðastóran
hatt tylltan á ljóst hárið, sem hún
hafði vafið upp í hnút. Skyrtu-
kraginn var stífaður og snyrtileg-
ur og endarnir á svartri slaufunni
héngu yfir skyrtubrjóstið og þar
utan yfir var grár stuttjakki.
Svartur lindi hélt þröngum,
röndóttum buxunum uppi. Þær
náðu rétt niður á kálfann, þar
sem þær mættu lághæluðum
stígvélunum.
— Hvenær keyptirðu allan
þennan útbúnað? spurði Alec.
— Daginn eftir að ég kom hér,
sagði hún. — Maður veit aldrei
nema að einhver elskulegur ná-
ungi bjóði manni á tienta. Ég
færi aldrei á slíka staði klædd
í tweed. Juanillo hefur lofað því
að kenna mér að berjast við
naut, og það er ekki hægt að
gera í pilsi eða kjól.
— Olé, fyrir hinni heilögu
móður, sagði Alec, og sá það á
hreyfingum bílstjórans að honum
var ekkert um hann.
Leiðin gegnum flata hveiti-
akrana var frekar leiðinleg og
rykið afskaplega mikið. Þetta
Andalusíulandslag var eiginlega
alveg eins og Norður-Afríka,
hugsaði Alec. Þetta hentaði eink-
ar vel fyrir nautgripi, úlfalda og
asna. Sól, klettar og lítið vatn
gera það að verkum að naut-
gripirnir eigra um, verða sterk-
ir við að leita sér að vatni og
alltaf er einhversstaðar vin.
Þessi vin var svolítið sérstök.
Allt í einu opnaðist eins og
grænt eyland. Vegurinn mjókk-
aði, bílstjórinn opnaði hlið, ók
bílnum í gegn og lokaði' svo hlið-
inu aftur. Stórar nautahjarðir
komu í ljós á beitilandinu og
loksins var allt orðið grænt og
vegurinn bryddur með jurtapott-
um. Þegar nær búgarðinum kom
var allt þakið í blómum, hana-
kambar á stærð við brauðhleif.
Þar fyrir innan voru aldintré,
fagurgræn og glóandi ávextir
inn á milli.
„Casa Grande“ var úr hvítum
leir, ríkulega skreytt rauðri og
fjólublárri vafningsrós. Húsið
var í klassiskum, spænsk-már-
ískum stíl, umkringt súlum og
svölum. Til vinstri sázt í sund-
laugina og skuggsæl tré um-
luktu húsið.
— Ya esta, sagði bílstjórinn
um leið og hann stöðvaði bílinn
og opnaði hurðina. — Creo que
el duenoestá en el otro patio.
Es la hora de cokteles.
Bölvaður asninn, hugsaði Al-
ec. Jafnvel ég veit að þetta er
hinn hefðbundni kokkteiltími. Og
dueno hlýtur að vera á hinum
svölunum, þvi að þar eru sól-
tjöldin.
— Grasias para sus bondades,
sagði Alec, um leið og hann steig
út. — Done ésta la ruta para los
cokteles?
— Este lado, sagði bílstjórinn
og snerti húfuderið. Á sus órden-
es, senorita, svo þagnaði hann
andartak. — Senor.
— Og hvað er nú allt þetta?
spurði Barbara.
— Það var svo sem ekkert. Ég
var bara að þakka honum fyrir
og biðja hann að vísa mér leiðina
að brennivíninu. Ég hefi það á
tilfinningunni að hann sé ekkert
hrifinn af mér. Ég er ekki í
nautabanafötum og svo virðist
hann hræddur um að ég sé að
stela stúlku frá húsbóndanum.
— Villtu nú þegja? sagði Bar-
bara. — Þagna á stundinni. Hættu
að vera svona háðskur og mikill
með þig. Við erum gestir hérna
og þér var bætt við mín vegna.
— Ég veit það, sagði Alec, —
ég get ekki komizt hjá því að
finna það. En það gerir ekkert til,
ég skal vera góður og tala bara
ensku, kannske pínulitlar
spænskuslettur, svona rétt til að
sýnast. Ég vildi óska að ég hefði
haft cordóbes hattinn minn; en
líklega hefði hann ekki passað
vel við þessi föt, hvað heldur
þú?
— Þú. . . Barbara þagnaði,
þegar sólbrenndur maður kom
til móts við þau, með báðar
hendur útréttar.
— Barbará! sagði hann. — En
hvað þú varst elskuleg að koma
með vin þinn með þér. Hann tók
um báðar hendur hennar, beygði
sig niður og kyssti á hægri hönd
hennar. Svo sneri hann sér að
Alec, hneigði sig fyrir honum
og rétti fram höndina.
Handtakið var fast. Augun
MARKAÐSNÝJUNG!
STA-PREST
SiortbixinaF
íár
Drengja, unglinga og karlmanna-
stæröir.
HERRADEILD
VIKAN 29