Vikan - 03.11.1966, Qupperneq 24

FLOTTINN
TIL
OTTANS

6. hlufi
Efftir Jennifer Ames
Gluggatjöldin hreyfðust, og hún sá útlínur
mannshöfuðs. Allt í einu sá hún höfuð og axlir
karlmanns koma inn um opinn gluggann. Húð
mannsins var súkkulaðibrún og feitt svart hárið
hékk niður um axlir hans.
MITT LYF GETUR LÆKNAÐ
— OG DREPIÐ!
Meðan Alan var ennþá sofandi
fór Fay í steypibað og klæddi
sig. Hún var ennþá örvita af
skelfingu yfir hvarfi miðans, en
góð ráð hans höfðu gefizt henni
vel. Hún ákvað að setjast niðri
á veröndinni, en þegar hún gekk
fram eftir ganginum, heyrði hún
barnsgrát. Hún snerist á hæl og
opnaði dyrnar inn í stórt, hálf-
dimmt barnaherbergi. Úti í
horni lá Sonya Mantesa í rúminu
með andlitið niður í koddann, og
kjökraði. Fay kom varlega við
öxl hennar og sagði blíðlega:
• — Sonya, þú mátt ekki gráta
svona. Hvað er að? Þegar barn-
ið heyrði rödd hennar, sneri það
höfðinu og leit á hana með tár-
stoækknum augum.
— Eve mín, sagði hún. En allt
í einu breyttist granna, föla and-
litið: — Þér eruð ekki Eve
hjúkrunarkona, hvíslaði hún.
Fay settist brosandi við hliðina
á henni. Hún strauk stutta ljósa
hárið frá enninu og sagði:
— Nei, ég er ekki hún Eve
þín. Ég er systir hennar, en
við erum líkar, er það ekki? Það
var þessvegna, sem þú hélzt að
ég væri Eve. En vertu nú svo
góð og segðu mér hvað er að.
— Ég finn svo til, sagði litla
stúlkan. Ég finn alltaf til í fót-
unum, þegar Eve nuddar þá ekki.
Anna og mamma hafa reynt að
nudda þá, en það verður bara
ennþá meira vont. Ég hata þær
báðar. Ég vil bara fá Eve aftur.
Hvar er hún?
— Hún fór til Singapore, en
má ég nú ekki hjálpa þér, af
því ég er systir hennar? Ég
er líka hjúkrunarkona.
— Hefur hún sent þig hingað
til að gæta mín? Fay hristi höf-
uðið.
— Ekki beinlínis. Ég kom til
að heimsækja hana, en þá var
hún farin. En ég veit að hún
verður glöð, ef ég gæti þín í
staðinn fyrir hana.
— Já, en Eve vildi ekki fara,
sagði litla stúlkan. — Hún grét
svo mikið. Hún sagðist vera
hrædd við að fara. Þau voru svo
vond við hana. Þessvegna hata
ég þau. Fay sussaði á barnið,
hún var hrædd um að einhver
myndi heyra til þeirra.
— Hvar er Anna?
— Hún fór að sækja matinn
minn.
— Má ég ekki reyna að nudda
fæturna núna? spurði Fay vin-
gjarnlega. Litla stúlkan kinkaði
kolli, og það leit út fyrir að
nuddið gerði henni gott.
— Þér hafið svo góðar og
mjúkar hendur, alveg eins og
Eve, sagði hún. Fay sneri baki
að dyrunum og sá ekki Önnu,
fyrr en hún heyrði skerandi
hróp hennar.
— Hvað gerið þér við litla
barnið mitt? Fay sneri sér snöggt
við. Stúlkan stóð í dyrunum
með bakka í höndunum. Þetta
var lágvaxin kona, með flatt
andlit síns kynþáttar og þótt
Malayarnir séu yfirleitt vin-
gjarnlegir, blossaði reiðin af
brúnu andliti konunnar.
— Ég er hjúkrunarkona. Ég
er systir Eve Richards, hjúkrun-
arkonu. Ég var að reyna að
minnka þjáningar barnsins.
— Svo að þér eruð að reyna
að taka barnið mitt frá mér?
Þér eruð alveg eins og systir
yðar, sem kallaði sig útlærða
hjúkrunarkonu. Ég fyrirlít hana.
Ég spýti á hana. Hún spýtti, og
litlar og jafnar tennur hennar
voru rauðar af betelinu, sem
hún tuggði. Fay reis á fætur
og sagði rólega:
— Ég var aðeins að reyna að
vera til hjálpar.
— Hversvegna? Ég á Sonyu
og ég hef átt hana síðan hún
fæddist. Hvaða þörf ætti hún að
hafa fyrir hvíta hjúkrunarkonu?
Af hverju eru sóttar hvítar
konur til að ráða yfir mér? Ég
geri allt fyrir barnið mitt. Ég
myndi fórna lífi mínu fyrir
hana. Nei, þau segja, að ég sé
ekki hundsvirði á móti hvítri
hjúkrunarkonu. Ég er ekki út-
lærð á hvítra manna sjúkrahúsi,
en ég veit mínu viti. Ég veit
um eitrið, sem þér vitið ekkert
um, en aðeins mitt fólk þekkir.
Efni, sem gerir furðulega hluti.
Lyf, sem getur læknað yður eða
drepið yður. Eða drepið yður
endurtók hún æst. Sonya brast
aftur í grát, sennilega af hræðslu.
— Þegið þér. Sjáið þér ekki,
hvað þetta hefur slæm áhrif á
barnið? sagði Fay og reyndi að
vera eins róleg og hún gat.
— Þér skulið ekki segja mér
að þegja! Út með yður. Þetta
er mitt barnaherbergi. Ég gerði
allt fyrir barnið mitt, þangað
til þessi djöflahjúkrunarkona
með hvíta andlitið kom. Ég hélt
annars, að ég hefði farið þann-
ig með hana, að hún kæmi aldrei
aftur. Þá komið þér bara! En ég
skal líka sjá um yður ! Hún
lyfti hendinni eins og hún ætl-
aði að slá Fay, en á sama andar-
taki kom Sheba Mantesa inn í
herbergið.
— Hvað ertu að gera? Hvað
ertu að segja, Anna? Reyndu að
haga þér almennilega. Sheba sló
litlu konuna í andlitið, mörgum
sinnum. — Farðu og mundu að
haga þér almennilega, frú Farns-
worth er gestur okkar. Stúlkan
fól andlit sitt í höndunum og
fór fram á ganginn. Sheba var
fullkomlega róleg og þetta virt-
ist ekki hafa fengið neitt á hana.
Það hefði verið hægt að halda,
að hún hefði ekki gert annað
en berja innfædda allt sitt líf.
— Þér verðið að fyrirgefa, frú
Farnsworth, sagði hún. Hinir
innfæddu eru óútreiknanlegir,
sérstaklega Malajarnir. Þess-
vegna hef ég alltaf kínverska
vikadrengi í húsinu. Anna er
asni, en hún er Sonyu góð. Hún
var mjög afbrýðissöm út í Eve,
24 VIKAN 44- tbl-