Vikan - 09.03.1967, Qupperneq 11

HUN SVEtF eiNS oa VENUS H-ALOFrANWA- INN I
FARFEGfVRVHÍp 'BEÍNr AF PARFjÚm-SkÝÍ vi£>
LOFTSKÓ’k HiVlNARlKÍS,
ur í flughöfninni á ófangastaö. Það eru ein allra fullkomnustu þægindi
sem völ er ó í feröalögum nú til dags.
lugféiögin eru sér vel meÖvitandi um þennan almenna ótta viÖ flug-
ið og þau stóru gera eitt og annað til þess að dreifa athygli manna
meðan á fluginu stendur, t.d. með kvikmyndasýningum en þær eru nú
orðnar fastur liður, t.d. í Atlandshafsfluginu hjó Trans World Airlines.
Mörgum þykir lítilmannlegt að gera mikið úr því að þeir séu með hjartað
í buxunum alla leið, en segja: Eg er afskaplega feginn þegar því er lokið.
Eða: Alltaf er ég feginn þegar hjólin snerta flugbrautina.
Sjaldan hefur sézt á prenti eins hressileg lýsing ó flughræðslu og hjó
Örlygi Sigurðssyni, listmólara, í nýlegri bók hans, Þóttum og dróttum, sem
út kom á síðasta óri. Örlygur er sennilega hið mesta karlmenni fyrst hann
viðurkennir svona umsvifalaust að hann fljúgi með hjartað í buxunum,
en þannig hljóðar fyrirsögnin ó umræddri ritgerð og er nú rétt að gefa
Örlygi orðið:
„Jæja, það er þó alltaf huggun og öryggi ( að eiga blessaða konuna,
sem á Storkinn, og hafa hana sér við hlið, traustvekjandi og þrautseiga
á slíkri örlagastund til að gr(pa sjálft hjartað í brjósti sér, hugsar hátt-
virtur höfundur þessarar bókar, þegar hann stlgur upp 1 Sólfaxa með
hjartað á hraðri niðurleið. En Storkurinn er alltaf birgur af bleijum. Og
nú rifjast upp slysfarir kokhraustra Norðlendingsins, sem missti allar krás-
irnar frá Hótel KEA aftur úr sér, eins og gamall og svikull framhlaðn-
ingur höglin, þegar flugfaxinn lyfti sér skyndilega yfir Oddeyrina. Stork-
urinn var farinn að
fljúga löngu á undan
Flugfélagi íslands, og
hefur því öðlazt ól(kt
meiri reynslu og skiln-
ing á Kðan flugfar-
þega en mörg virðu-
leg flugfélög þessa
flugóða heims.
Dauðinn er ( sjálfu sér ekki til að óttast. Deyjum við ekki ( vitund okkar
daglega, þegar við sofnum draumlausum svefni? En hræðslan við dauð-
ann er vítiskvöl, hvernig við deyjum og með hvaða hætti við bregðumst
dauðanum. Hræðsla við hræðsluna. Þeir hljóta að vera hugmyndalausir
og tilfinningasljóir, sem aldrei hafa verið helteknir dauðabeyg við ein-
Framhald á bls. 37.
10. tbi. vrKAN 11