Vikan - 09.03.1967, Blaðsíða 31

síður virtust allir vera með hugann við aftursætið. Þeir
sóuðu allri umhyggju sinni á lík og skeyttu ekkert um John
liennar. Þarna lá ríkisstjórinn í Texas með blæðandi sár og
þeir snerust hvtr um annan eins og álfar. Slikt framferði
var fyrir neðan allar hellur, fannst frú Connally.
Satt er það að athygli manna beindist fyrst og fremst að
forsetanum, en þar fyrir mundu allir eftir ríkisstjóranum.
Þeir gátu ekki gengið framhjá honum. Jafnvel þótt þeim
hefði staðið á sama um þjáningar hans, var ekki liægt að
sniðganga þá staðreynd að hann var þarna. Þessvegna var
það að starfsmennirnir frá sjúkrahúsinu, sem um síðir létu
sjá sig, teygðu sig í ríkisstjórann yfir konu hans, sem enn
sat iijá honum i aftursætinu, og Dave Powers, sem barð-
ist við grátinn, tók undir fætur Connallys. Hann var auð-
veldur í meðföruin, enda hvergi nærri eins illa leikinn og
liann leit út fyrir að vera. Vöðvar rikisstjórans voru stinnir,
liann gat lileypt í sig spennu og hjálpað sjúkraherunum, enda
ekki með öllu án meðvitundar. Hann var lagður á þær bör-
urnar, sem fyrr var komið með, og ekið með liann inn.
Nellie reikaði á eftir.
Þá var komið að forsetanum.
Frú Kennedy hafði ekki hreyft sig úr stað. Hún sat álút
yfir eiginmanni sinum og hélt honum í fangi sér. Ef hún
sleppti honum, hlyti lnð hroðalega sár lians að sjást, og
til þess gat hún ekki liugsað. Til að forðast að lita framan
í andlitin umhverfis hana, laut liún dýpra og dýpra yfir
mann sinn og þrýsti ötuðu andliti hans að brjósti sér. Öðru
hvoru heyrðust frá henni lág gráthljóð.
„Fyrirgefið, frú Kennedy,“ sagði Clint Hill. Hann snart
öxl hennar, sem skalf eins og í lcrampa. Fjórar, fimm sek-
úndur liðu. „Fyrirgefið,“ tautaði Clint aftur. „Við verðum
að koma forsetanum til læknis.“
Hún kveinaði: „Ég sleppi honum ekki, Mr. Hill.“
„Við verðum að fara með hann inn, frú Kennedy.“
„Nei, Mr. Hill. Þér vitið að hann er dáinn. Látið mig í
friði.“
Skyndilega gerði Hill sér ljóst, hvað hún var að hugsa um.
Hann snaraði sér úr jakkanum og lagði hann á hné henni.
Hún vafði flíkinni varfærnislega um höfuð forsetans, og
fimm öryggisverðir báru hann áleiðis að seinni börunum.
Sem snöggvast varð hún aftur gripin ofboði; þeir flýttu sér
of mikið, fannst henni, og jakkinn gat dottið af. Meðan þeir
voru að ná taki á mjöðmum hans og lærum, kraflaði hún
sig til þeirra eftir hlóðvotu sætinu og greip i jakkann svo
föstu taki að hnúarnir hvítnuðu. Verðirnir áttu í erfiðri og
mjög óhugnanlegri glimu við byrði sína. Gagnstætt því sem
var um Connally, var engin spenna í líkama forsetans. Hann
var gersamlega máttlaus og Yarborougli, sem fyrrum hafði
verið starfandi lögfræðingur, sá undir eins livað það þýddi.
Hann hugsaði, altekinn hryllingi: Fætur hans dingla hingað
og þangað.
En á hörurnar komst hann og svo var honum í flýti ekið
framhjá svörlu skilti, sem á stóð No loitering (ekkert slór),
og inn um víðar dyr. Handan þeirra var annar heimur. Þar
var ekkert sólskin. Það var þefur í loftinu. Gangveggirnir
voru lagðir tígulsteini í dapurlegum, brúnum lit og á gólf-
inu var linóleumdúkur, daufrauðbrúnn á lit.
í slysavarðstofu nr. 2 lá John Connally og stundi. Nellie
stóð þögul í dyrunum. Andlit hennar var þrútið af gráti og
hún forðaðist að líta framan í nokkurn. Forsetanum var ek-
ið til liægri inn í slysavarðstofu nr. 1. Hönd þreif í Jackie
og þarna, á þröskuldinum, sleppti hún takinu á jakka Clints
og dró sig í hlé. Hiil vonlausa bið hennar var hafin.
Fréttaritarar þeir, sem óku með Mac Kilduff í blaðabíln-
um, voru i tveimur vögnum stærri. Þeim var sleppt úr á
Industrial Boulevard, á milli Furniture Mart (Ilúsgagna-
miðstöðvarinnar) og Apparel Mart, eins og fyrirhugað liafði
verið. Fleslir fréttamannanna frá Hvíta húsinu sýndu Dallas-
lögreglunni, sem þarna var á verði, vegabréfin sín, fóru inn
í Verzlunarmiðstöðina og heyrði fréttirnar annaðhvort af
munni lögreglumanna þar eða matargesta, sem höfðu heyrt
útsendingu Merrimans Smith í ferðatækjum.
Meðal þeirra síðustu, sem fréttu að eitthvað hefði gengið
úr lagi, voru farþegarnir í langferðavagninum ógæfulega,
sem líflæknir forsetans hafði verið settur í. Þeir liöfðu fengið
fyrirmæli um að fara beint að bakdyrum Verzlunarmið-
stöðvarinnar, en Dallas-lögreglan liafði enga verði við þann
inngang. Hans gættu texanskir i íldslögreglumenn, sem
voru í engum tengslum við útvarpskerfi borgarlögreglunn-
ar og höfðu ekkert frétl. Þar að auki hafði enginn þeirra
nokkurntíma séð Hvitahússvegabréf. Þeim hafði verið sagt
að levniþjónnstumenn yrðu viðstaddir til að ábyrgjast trún-
aðarfólk Kennedys. En flestir leyniþjónustumannanna höfðu
farið til Parkland-sjúkrahúss eftir að neyðarkall Kellermans
harst lil þeirra í gegnum loftskeytatækin.
Þessvegna fékk liflæknir forsetans, dr. Burkley, mjög svo
kuldalegar móttökur, og einnig Evelyn Lincoln, Pan Turn-
ure, Mary Gallagher, Jack Valenti, Lis Carpenter og Marie
Fehmer. Ranger (liðsmaður riddaralögreglunnar) einn, sem
þekkti Barefoot Sanders, bauðst til að lijálpa honum inn. En
það var af og frá að nokkur mætti koma með lionum. Liz
tók sér þetta mjög nærri, enda var hún Texani sjálf. „Þetta
er Evelyn Lincoln, einkaritari forsetans“, sagði hún móðg-
uð og ýtti Evelyn fram. Varðmaðurinn grannskoðaði vega-
hréf Evelvnar og rétti henni það svo aftur. „Þvi miður, frú“,
sagði hann ósnortinn.
Allt í einu þóltist dr. Bui-kley skynja, að eitthvað hræði-
legt hefði komið fvrir. Það var sem einhver váboði lægi í
loftinu. Hópar ókunnugs fólks voru á vakki til og frá.
Doug Kiker, fréttaritari frá Herald Tribune i New York,
sagði snöktandi og röddin skalf af tilfinningaofsa: „Andskot-
ans þorparar.“ Lælcnirinn veifaði i öryggisvörðinn Andy
Berger, sem var í ]>ann veginn að vfirgefa staðinn i lög-
reglubíl. Læknirinn var rétt búinn að snara svörtu töskunni
sinni inn í bílinn, þegar Chuck Roherts frá Newsweek kom
þjótandi. „Lofið þið mér að koma með ykkur“, bað hann.
Burklej^, sem yfirleitt var nærgætinn við fólk, skellti dyrun-
um aftur fyrir framan nefið á honum. Lögreglubíllinn
hevgði út á Harrv Hines Boulevard og læknirinn fór úr hon-
um við neyðarinngang Parkland-sjúkrahúss fáum minútum
eftir að forsetinn hafði verið borinn þar inn.
Slysadeild Parkland-sjúkrahúss hafði verið ofurliði borin,
bókstaflega sagt. Sjúkrahús i stórborg er betur úr garði gert
til að ráða við ofboð og ringulreið en flestar eða allar aðrar
opinherar stofnanir, en engin stofnun í heiminum hefði getað
staðið af sér slíkan storm, svo vel væri. Þarna var of mikið
af of háttsettu fólki, og allur agi fór gersamlega út um þúfur.
Jack Price, sjúkrahússstjórinn, gráthað samstarfsmenn
sína að vera kyrra, hvern á sinni deild. Sjúklingar sem höfðu
fótavist fylltu út í allar dyr og létu sig engu skipta, þótt þeir
væru beðnir að hverfa til baka. Maður einn sagði við hjúkr-
unarkonu: „Fyrst forsetinn er dauður, hversvegna megum
við þá ekki sjá hann? Líkinu ætti að vera sama.“ Hún var
svo fljótfær að segja, að forsetafrúin hefði rétt á að fá að
vera í friði. „Er Jackie hér?“ æpti maðurinn þá. „Hvar?“ Það
varð að haldá aftur af honum með valdi.
10. tbi. vikAN 31