Vikan - 28.09.1967, Blaðsíða 4

Framhaldssagan^eftlr Sergeanne Goloni32. tilutl
-V
Þegar þau nálgutSust St. Nicholashliöið, ákváðu þau að skipta sér
í hópa. Liðsforinginn, Joseph Garret, fór fyrst ásamt Jenny og Jeremy
síðan Monsieur Manigault með sjómönnunum þremur. Sjóræningjarnir
svöruðu öllum spurningunum, sem fyrir þau voru lagðar, á ensku. Það
vildi svo til, að hiiðvörðurinn kunni ekki stakt orð í þvi tungumáli,
en hann vissi að enskt skip hafði komið inn daginn áður og lá fyrir
akkerum í höfnini. Svo hahn Weypti þeim i gegn í þeirri góðu trú að
þetta væru útlendingar, sem vildu fara í gönguferð. Það var ekki ann-
að séð, en þeir hefðu krækt í tvær Þokkalegar stúlkur, Angelique
og Deborah! Um leið og þau höfðu fengið leyfi, hlupu þau glaðlega
í gegnum hliðið, án þess að skeyta nokkru um þá skyldu að gefa upp
nöfn sín og stöðu, og varðmennirnir nenntu ekki að kalla í Þau aftur.
Svo trítluðu þau áfram og varðmennirnir horfðu virgjanlega á eftir
þeim.
Þettá var það erfiðasta, sagði Angelique við Monsieur Manigault. —
Þeir þekktu þig ekki.
Þau gengu í einfaldri röð til að komast hraðar yfir. Það var sama
og enginn vindur, skýin liðu hægt yfir himininn, skjannahvit, með
maríutásur á jöðrunum. Hafið var ennþá dimmt eftir stormrótið um
nóttina.
— Hvað verður um mömmu? Og systur mlnar?
— Aanaðhvort koma þær eða ekki.
Þau sáu langt útyfir heiðina og gátu þegar greint kofana í St
Maurice. Það var tekið á móti þeim með hrópinu: Loksins!
Flóttafólkið kom út úr húsinu, þar sem það hafði látið fyrirberast.
Maitre Berne hafði átt í erfiðleikum með að halda öllum hópnum
rólegum og trúnaðartraustinu uppi. Þeim hafði verið sagt að skip væri
í nánd. Hvar var það? Hver og einn var tekinn að uppgötva, að hann
hafði skilið eitthvað mikilvægt eftir.
— Sjalið hans Tafaels!
— Pyngjan mín! Það voru fimm tivres í henni!
En vegria þess trausts, sem Maitre Berne naut meðal þeirra, var
hópurinn samt til Þess að gera rólegur. Börnin höfðu fengið mjólk
að drekka, og séra Beaucaire byrjaði að þylja bænir og ibúar þorps-
ins, svo villimannlegir, sem þeir voru, tóku þátt í bænasöngnum, þvi
þrátt fyrir nafnið á þorpinu voru allir íbúarnir mótmælendur.
Angelique taldi hópinn og þeir einu, sem vantaði voru Madame
Manigault og tvær eldri dæturnar.
— Við verðum að fara, að síður, sagði sjóræninginn af Goulds-
boro, sem talaði svo skrýW frönsku, og gengdi nafninu Nicliolas Perrot.
4 VIKAN 39-tbl-